گل‌بو فیوضی
داستان‌نویس
محمد طلوعی داستان‌نویس جوان کم‌کار و محتاطی‌ است. می‌گذارد نوشته‌اش جا بیفتد. از داستان فاصله می‌گیرد، وراندازش می‌کند و اگر به دلش نشست می‌رود برای مراحل بعد و به چاپ اثر می‌اندیشد. حالا بعد از مدت‌ها رمان جدیدی به‌نام «هفت‌گنبد» منتشر کرده که مثل فضای داستان‌هایی که از او سراغ داریم پر از جزئیات و پر از خرده روایت‌هایی‌ است که بهانه این گفت‌وگو شد. با او نه درباره کتاب که درباره بیشتر از این‌ها، درباره خودش و فضای نوشتاری و تحقیق و زندگی‌اش صحبت کرده‌ایم.
گفت وگو را با یک شوخی شروع کنیم: همه می‌گویند طلوعی بدعنق است، سخت تن به مصاحبه می‌دهد و نمی‌شود پیدایش کرد.
نمی‌دانم واقعاً این شکلی‌ است؟
در جمع‌های ادبیاتی و حتی غیرادبیاتی پشت سر این‌گونه می‌گویند.
از در معرض‌ بودن خوشم نمی‌آید. دیروز در صحبت با دوستی گفتم اگر مجبور نبودم خودم را ارائه کنم، هیچ‌ وقت اینستاگرام و فیس‌بوک هم نداشتم. شاید شغلم را اشتباه انتخاب کرده‌ام. ترجیح می‌دادم بنایی باشم که هر چندوقت یک‌بار معماری به سراغم بیاید و برایش کاری انجام دهم. سرراست بگویم ترجیح می‌دهم با آدم‌هایی که دوست‌شان دارم معاشرت کنم تا با جمعی که دوست‌شان ندارم یا دست‌کم نسبت به آنها بی‌احساسم.
این منش زندگی، منش مهجوری‌ است، آدم‌ها سعی می‌کنند در جمع‌ها وارد و ماندگار شوند.
آدم جمع‌گریزی نیستم و اتفاقاً دوست‌های زیادی دارم، ترجیح می‌دهم دوستانم انتخابم باشند تا اینکه به صرف اشتراک در حیطه‌ شغلی با افراد ارتباط داشته باشم. چند روز قبل با محمد کشاورز تلفنی صحبت می‌کردیم، استعاره‌ بامزه‌ای دارد که ما نویسنده‌ها شبیه قصاب‌ها هستیم: در حیطه‌ شغلی خودمان همدیگر را می‌شناسیم و شهرت حرفه‌ای داریم. درست مثل قصاب‌های یک شهر یا کشور. به او گفتم نه ما شبیه آرایشگرها هستیم. تا حالا شده بروی آرایشگاه برای کوتاه‌ کردن ‌موهایت و آرایشگر بگوید: «دفعه‌ قبل موهایت را کجا کوتاه کردی؟ ... چه بد کوتاه شده و...» نویسنده‌ها هم وقتی ازشان می‌پرسند این کتاب را بخوانم؟ معتقدند نویسنده‌ قدیمی حتماً چیز بدی نوشته و بهتر است بدش را بگویند. بنابراین ترجیح می‌دهم رابطه‌ حرفه‌ای کمتری با آدم‌ها داشته باشم. در جهان خودم، با دوست‌هایی که با آنها احساس راحتی می‌کنم زندگی کنم. اتفاقاً به دلیل تحصیلاتم در تئاتر و سینما، دوستان زیادی دارم و خب کمتراز میان ادبیاتی‌ها هستند. شاید دلیل دیگری هم داشته باشد: دلم می‌خواهد بهترین نویسنده‌ جمع باشم!
جواب جالبی بود! تجربه حوزه‌های متفاوت نشان از یک بی‌قراری دارد. مدتی به سراغ نقد رفتی؛ سر از تئاتر درآوردی، کنارش ترجمه، فیلمنامه و تجربه  حوزه‌های بسیار دیگری هم بوده است. اما الان به نظر می‌رسد می‌دانی کجا ایستاده‌ای و رد آن
بی‌قراری در حوزه‌های دیگر کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر شده. بهتر بگویم از بیرون به نظر می‌رسد متمرکزتر روی نوشتن شده‌ای.
چرا، گاهی انجام می‌دهم اما اصراری رویشان ندارم. راستش همیشه می‌دانستم دلم می‌خواهد نویسنده شوم و عنوان شغلم نویسندگی باشد. چیزهای دیگر را تجربه کردم که مطمئن باشم از این‌‌ کاره بودن. من سینما، تئاتر، نقد و حتی ادبیات کودک را به شکل حرفه‌ای تجربه کردم و ازش پول هم درآورده‌ام. با این همه باز به داستان‌نویسی برگشتم تا نویسنده باشم.
و شعر و شعر به‌ زعم من ساحت شاعرانگی‌ محمد طلوعی ساحت ساده‌تری‌ است هم در خرج‌ کردن و چیدمان کلمات و هم در محتوایش نسبت به داستان. داستان‌ها از یک‌ جایی به بعد وارد پیچیدگی‌هایی می‌شوند که به عنوان مخاطب از خودت می‌پرسی این دقیقاً داستان چیست؟ گم می‌کنی که کجا دارد اتفاق می‌افتد و با مخلوطی از حقیقت و خیال طرف می‌‌شوی. جهان نوشته‌ها به سمت رئالیسم جادویی سوق پیدا می‌کند و آدم سرگردان روایت می‌‌شود. این‌ ماجرا برای مخاطبی که طلوعی و شعرهایش را خوانده و با این پیشینه وارد فضای داستانی می‌‌شود کمی پیچیدگی ایجاد می‌کند. در زمان شعر سرودن با زمان نگارش رمان چه اتفاقی می‌افتد؟
من بچه‌ کلاسیک ادبیات هستم. برخلاف بسیاری از دوستانم که با شعر دهه‌ 70 و شعر مدرن کارشان را شروع کردند، من شعر کلاسیک گفته‌ام. در ادبیات هم اوضاع همین بوده: با رمان‌های فرانسوی وارد جهان ادبیات شدم و اتفاقاً آن رازورزی را از ادبیات کلاسیک می‌آورم نه مثلاً از رئالیسم جادویی امریکای لاتین، نه از صدسال تنهایی. رمانی که بر من اثر گذاشته ژوزف بالسامو از الکساندر دومای پدر است نه چیزهایی که بعدها ادبیات به من یاد داده یا از آن آموخته‌ام. شعرهایم برای زمانی‌ است که بسیار جوان‌تر بودم و تسلط چندانی به ابزار ادبی نداشتم. ولی این رازورزی که ازش حرف می‌زنی در شعرهایم هم بوده، اینکه درست توانستم اجرایش کنم یا نه، نمی‌دانم. در ادبیات راهش را پیدا کردم و این فضا را دوست دارم. اینها از یک‌جور داستان‌گویی خودمان در قدیم تراوش شده و من ردش را از «جوامع الحکایات»، «هزار و یک‌ شب» و «الهی‌ نامه» پیگیری کردم تا به امروز رسیدم و احتمالاً بسیار تحت تأثیر تقی مدرسی، تینا تهرانی، هوشنگ گلشیری و آثار آدم‌هایی هستم که این رازورزی را در زندگی امروز توانستند در نوشته‌هایشان اجرایی کنند.
زمانی یک نقد همراه با تحسین درباره‌ات خواندم که نویسنده ادعا کرده بود تو متأثر از ایلیاد و اودیسه‌ هومر هستی. این در حالی‌ است که اشاره کردی به ذخایر ادبی عجیب و بی‌مانندی مانند «هزار و یک شب» و... نوشته‌هایی که به قول خودت تکنیکش درآمده. آیا این ادعا، تأثیر گرفتن تو از یک حماسه یونانی، درست است و می‌پسندی؟
اتفاقاً خودم آن نوشته را خوانده‌ام و به نظرم آنچه گفته شده از وابستگی من به آرکی‌تایپ‌های (کهن‌الگوهای) داستانی می‌آید. این کهن‌الگوهای داستانی هم در داستان‌های فرنگی دیده می‌شود و هم در داستان‌های وطنی. مثلاً: بازگشت به خانه، رابطه‌ پدر و پسر، گناه بزرگ و... اینها همه الگوهایی هستند که در داستان‌های بشری وجود دارند و ربطی به این مسأله ندارند که نویسنده اهل کجاست. من هم دانسته و خودآگاه به سراغ‌شان می‌روم و سعی دارم امروزی‌شان کنم.
از امروزی‌ کردن گفتی. یادم است جایی درباره‌ روح زمانه صحبت کردی. من توانسته‌ام این صدای روح زمانه را در داستان‌های تو بشنوم اما دوست دارم خودت بیشتر از آن برایمان بگویی. منظورت چیست؟
فکر می‌کنم مهم‌ترین چیزی که در داستان‌نویسی امروز ما با دیگران تفاوت ایجاد کرده، مفهومی‌‌ است که ما دیر به سراغش رفته‌ایم و دیر آن را فهمیدیم. ما هنوز که هنوز است در دوره‌ سبک در داستان‌نویسی مانده‌ایم و دنبال استایل در نویسندگی هستیم. کلاس‌های داستان‌نویسی ما نویسندگانی را تربیت می‌کند که دنباله‌روی سبک داستان‌نویسی یک مکتب یا فردی خاص هستند و در بهترین حالت این نویسندگان تازه‌کار شبیه استادشان می‌نویسند. اما من معتقدم باید جای استایل به صدای شخصی برسیم. خیلی سعی کردم در این سال‌ها صدای خودم را پیدا کنم و به آن متعهد باشم، دیگری را تقلید نکنم و تمام شکل زندگی‌ام را با صدای خودم بنویسم. می‌دانم ادعای بزرگی‌ است. سعی‌ام را کرده‌ام اما معنی‌اش این نیست که به طور کامل به آن رسیده‌ام. فکر می‌کنم وقتی هر نویسنده‌ای دنبال صدای شخصی‌اش می‌رود، آن روح زمانه هم سروکله‌اش پیدا می‌شود: در کارهای من یعنی از زمانه‌‌ و دوره‌ خودم می‌نویسم. دوره‌ای که آن را درک می‌کنم، حتی اگر به گذشته‌ تاریخی برگردم- به هرحال رمان اول من در یک دوره‌ تاریخی دیگری سیر می‌کند- سعی می‌کنم با امکانات امروزم آن دوره را درک کنم و صدای خودم را به آن دوره هم ببرم. تلاشم این است و فکر می‌کنم حالا زمان مناسبی برای قضاوت این نکته که موفق شده‌ام یا نه نیست. به نظرم 10 ‌سال دیگر خودم قضاوت دقیق‌تری نسبت به آن خواهم داشت، ولی این تمام تلاشم در نوشتن است.
به نظر می‌رسد- اگر خلاف می‌گویم تصحیح کن- در داستان‌ها، برخلاف بسیاری از نویسندگان که سعی دارند همه‌چیز را در ذهن‌شان خلق کنند، وامدار تجربیات بشدت شخصی خودت هستی.
من آدم جمع‌کننده‌ای هستم، مثلاً اگر بخواهم از میان نویسندگان مورد علاقه‌ام بگویم به کدام تأسی می‌کنم از دکتروف نام خواهم برد. دوست دارم چیزهایی را از تاریخ، از اتفاقات دور و برم و از آدم‌های واقعی که می‌شناسم جمع کنم و بعد در داستانی متبلورشان کنم. به نظرم دلیل اینکه می‌گویی داستان‌هایت به خودت ربط دارد یا بازتابی از تجربیات من است از همین نکته نشأت می‌گیرد. تقریباً می‌توانم بگویم تمام داستان‌هایی که نوشتم جعلی‌ است. جعلی به این معنا که با شخصیت خودم همه‌ چیز را دوباره‌سازی می‌کنم. چنین چیزی را در سینما ماکیومنتری می‌گویند: مستندسازی جعلی. من سعی‌ام بر انجام این کار بوده هرچند در رمان بعدی‌ام این‌گونه نیست. در رمان جدیدم
«آناتومی افسردگی» هیچ کدام از این فضاها نیست و از خودم مایه نگذاشتم. در مجموعه داستان «هفت گنبد» که داستانش در کشورهای دیگر هم می‌گذرد همین است. این یک دوره‌ای از نوشتن من بوده که حس می‌کردم با این رویه می‌توانم همذات‌پنداری بیشتری با مخاطب برقرار کنم.
در راستای جمع‌کنندگی‌ات، می‌دانم که کلکسیون کفش و کلاه داری. این خیلی صادقانه‌ است. خیلی بیشتر به دل می‌‌نشیند وقتی می‌فهمیم یک نویسنده در زندگی شخصی‌اش همان رویکردی را دارد که در نوشتن داستان‌هایش. اوضاع رابطه‌ات با نویسندگان دیگر چه‌طور است؟ در هر دوره‌ای نه همه‌ نویسنده‌ها اما تعدادی‌شان با هم در تعامل بوده‌اند، کارهای یکدیگر را می‌خوانده‌اند و نظر می‌‌دادند. چنین فضایی را با دیگران داری؟
آره. از یک نسل قدیمی‌تر چنین رابطه‌ای را با اصغر عبداللهی و علی خدایی دارم. معمولاً خواننده‌ دست اول یکدیگر هستیم. در نسل خودم این تبادل متنی را با پیمان اسماعیلی، فرشته احمدی و امیرحسین یزدان‌بد و در یک نسل بعد از خودم هم با آرش صادق‌بیگی داریم. اگر در نسل جوان هم یک نفر را پیدا کنم راغب به چنین رابطه‌ای هستم چرا که معتقدم این رابطه باعث می‌شود قبل از عرضه‌ یک داستان می‌توان ایرادهای بنیادی‌اش را برطرف کرد. در ادامه باید بگویم من در مجلات داستان چاپ می‌کنم تا بازخورد مخاطبینم را ببینم تا وقت انتشار در قالب کتاب فرصتی برای اصلاح داشته باشم. نپرسیدی اما بگذار بگویم یکی از فوبیاهای زندگی‌ام این است که کتابم منتشر شده باشد و دلم بخواهد اصلاحش کنم. بنابراین همه‌ سعی‌ام را می‌کنم که تمام اصلاحات را، در حد توانم، قبل از رسیدن به مرحله‌ چاپ انجام داده باشم و کتاب را با کمک خوانندگان و دوستان نویسنده‌ام به جای درستی رسانده باشم.
نویسنده‌ حرفه‌ای و پرکاری هستی اما آنقدر که باید معروف نشدی. منظورم این است نامت همه جا شنیده نمی‌شود و پر سر و صدا نیستی.
به نظرم شهرت مسیری‌ است که شکلش را خودش تعیین می‌کند و به کوشیدن من ربطی ندارد. دوست دارم مشهور باشم اما در ابتدا بد نیست این شهرت را تعریف کنیم: من شهرت را به ما هو اصلاً به رسمیت نمی‌شناسم. فکر می‌کنم شهرت وقتی اهمیت پیدا می‌کند که تو تأثیرگذار باشی. یعنی داستان‌هایت بتواند آدم‌ها را تغییر دهد و حال‌شان را بهتر کند. شهرت فقط در همین‌جا به کار می‌آید نه چیزی بیشتر از این. حداقل در باور من چنین است و همان‌طور که گفتم این خودش مسیری‌ است که خودش، خودش را شکل می‌دهد. شاید اگر من خوش‌اخلاق‌تر بودم، مشهورتر می‌شدم اما نیستم. چرا باید ادای چیزی را دربیاورم که از من دور است.
تو در ایران ماندی و مهاجرت نکردی، می‌دانم زبان بلدی و سفر زیاد می‌روی. اما اینجا را برای زندگی انتخاب کردی.
ایتالیا زیاد می‌روم اما ایتالیایی نمی‌دانم. این یکی از مشکلات ایتالیایی‌ها با من است (می‌خندد).
اما حال من با آنها خوب است چون با هم فوتبال بازی می‌کنیم. تنها کلماتی را به ایتالیایی بلدم که در فوتبال به کار می‌آیند!
برگردیم به مهاجرت. تعامل ادبیاتی زیادی با فضاها و نمایشگاه‌های خارجی داری اما مانده‌ای. این اتفاق مهمی‌ است نویسنده‌های زیادی در دو دهه‌ اخیر، فارغ از پرکاری یا کم‌کاری و شهرت یا گمنامی، از ایران مهاجرت کرده‌اند. اما چیزی که درباره‌ محمد طلوعی به نظر می‌رسد عزم و قصد جدی‌ برای ماندن در ایران است.
واقعیت این است که اگر من در ایران 100هزار خواننده داشته باشم حتی ترجیح می‌دهم داستانم به هیچ زبانی ترجمه نشود اما چون این تعداد خواننده را ندارم ترجمه به یک زبان دیگر کمک می‌کند خواننده‌ بیشتری داشته باشم. واقعاً تنها موجودی که به آن حسادت می‌کنم، موراکامی‌ است. نه به‌خاطر داستان‌های خوبی که نوشته یا می‌نویسد، چون بعد از رمان آخرش گفت دلم نمی‌خواهد تا سه‌ سال این رمان به انگلیسی ترجمه شود چون یک میلیون نفر خواننده‌ ژاپنی دارد. این به یک نویسنده خیلی اعتماد به‌ نفس می‌دهد. متأسفانه ما در ایران تعداد خواننده مناسب نداریم. کمبودی که ازش حرف می‌زنیم وابسته به ساز و کارهای متعددی‌ است و مسأله تنها کیفیت نیست. مطمئناً داستان‌های نویسندگان ایرانی از 50 درصد کتاب‌هایی در ایران ترجمه می‌شوند که اتفاقاً پرفروش هم هستند. آثار قوی‌تر و بهتری هستند. می‌توانم بگویم نویسندگان‌مان از تمامی داستان‌نویس‌های کشورهای اطراف، پاکستان، ترکیه، افغانستان و ... بهترند. این گزاره‌ها از سر خود بزرگ‌بینی نیست. با خوانش متن‌های آنها و از دل گپ‌وگفت‌هایم با آنها به دست آمده است. واقع‌بینانه از حیث داستانی از آنها سرتر هستیم ولی باز باید تکرار کنم که رابطه‌ مناسبی بین نویسنده و خواننده در ایران شکل نمی‌گیرد. جمله‌ای می‌خواهم بگویم که بعداً برایم دردسر درست می‌کند اما متون ما در حوزه‌ ادبیات از آنچه در سینما و تئاتر داریم بهتر است. به‌ نظرم حوزه های دیگر عقب‌مانده‌تر از چیزی هستند که در ادبیات‌مان تولید می‌کنیم. داستان‌هایی که در ادبیات داریم به‌روزتر و راجع‌ به آدم‌های زنده و درمخلص کلام از حیث خود ما بودن بی‌سانسورترند. با همه‌ این تفاصیل فکر می‌کنم میزانسن نادرست میان مخاطب و نویسنده تغییر خواهد کرد. به نظرم یک موج علاقه به ادبیات راه خواهد افتاد چه ما باشیم چه نباشیم. برگردیم به مسأله‌‌ مهاجرت، در ایران ماندم چون باور دارم زبان فارسی تنها زبانی‌ است که نوشتنش را بلدم، ظرافت‌های زبانی‌اش را می‌‌فهمم، می‌توانم با آن تأثیرگذار باشم، قلب آدم‌ها را بفشرم یا برعکس احساس راحتی در آنها به‌وجود بیاورم. ترجیحم این نیست که به زبان دیگری بنویسم و بلدش هم نیستم. وقتی بعضی از داستان‌های ترجمه شده‌ام را می‌خوانم تقلیل بعضی از مسائل را در متن حس می‌کنم. همه‌ اینها در حالی‌ است که می‌دانم خیلی از نویسندگان ایرانی تلاش می‌کنند به یک زبان دیگر بنویسند به کلاس زبان می‌روند. الان مد شده رفتن به کلاس‌های خلاقیت نوشتن نویسندگان ایرانی در خارج. اینها برای من جذاب نیست و فکر می‌کنم سنم از آموختنش گذشته.
من سعی کردم فارسی نوشتن را در گذر زمان بیاموزم و امروز می‌توانم درباره‌اش ادعا داشته باشم. همین یک قلم را به جایی برسانم به نظرم شاهکار کرده‌ام.
شاید تقلای نویسنده‌هایی که از آنها حرف می‌‌زنیم تلاشی برای ترویج ادبیات‌ فارسی در آن‌سوی آب‌ها باشد. چون ما به زبان انگلیسی نمی‌نویسیم. شاید برای آنها نوشتن به زبان دیگر کمک می‌کند تا آنها خودشان را در مارکت جهانی مطرح کنند.
نه. از گفته‌ خودت استفاده می‌کنم که به ارتباط و تعامل من با آدم‌ها و فضاهای ادبیاتی در خارج از ایران اشاره کردی. می‌دانم و مطمئنم مشکل ما، اصلاً مشکل زبان نیست و این فکر که چون زبان فارسی، زبان کم گویش‌تری‌ است به مشکل خورده‌ایم غلط است. تعداد گویش‌وران به زبان ایتالیایی و آلمانی از فارسی هم کم‌تر است. اگر اسپانیایی و انگلیسی را کنار بگذاریم. از حیث تعداد گویش‌وران اوضاع‌مان به بقیه شبیه است. یک استثنا را هم اضافه کنم: بازار داستان ترکی و ژاپنی تفاوت دارد چون آنها مخاطب خودبسنده دارند. مثالش را هم زدم: موراکامی. بقیه‌‌ نویسنده‌ها هرکجای دنیا زندگی کنند و دل‌شان بخواهد جهانی شوند چاره‌ای جز ترجمه‌ آثارشان به انگلیسی و اسپانیایی ندارند. اگر داستان من به ایتالیایی و فرانسوی ترجمه شود، ضریب نفوذش در بازار هیچ فرقی با داستان فارسی ندارد. بنابراین بیشتر شبیه یک بازی‌ است اگر خیال کنیم چون به فرانسه نوشته‌ایم، جهانی شده‌ایم. البته ناگفته نماند که ورود به بازار جهانی ادبیات برای همه سخت است و ما تافته‌ جدابافته نیستیم، هرچند با محدودیت‌های بیشتری دست ‌و پنجه نرم می‌کنیم. یک نویسنده‌ ایتالیایی هم اگر بخواهد به عرصه‌ جهانی وارد شود با همین مشکلات روبه‌رو است با این همه یک تفاوت وجود دارد: نویسنده خودش برای حل مشکلات آستین بالا نمی‌زند، و کارها برعهده‌ ناشر و مدیر برنامه‌های اوست. ما این منش و مرام را در ادبیات فارسی نداریم. نه کسی را داریم تا کمک‌مان کند نه فرد و تشکیلاتی وجود دارد که تجربه‌ رفتن این مسیر را تا انتها و جهانی‌ شدن داشته باشد. اگر کتاب را برای چاپ به اروپا ببری، ناشر در همان ابتدای امر می‌پرسد: «چه‌قدر کمک‌هزینه می‌دهی؟» او هم دنبال سود خود است. این بده‌بستان مالی را ترک‌ها و عرب‌ها در بازار اروپا رایج کرده‌اند. در ایران نه ناشر داخلی پول می‌دهد و نه کمکی از دولت می‌گیریم، در نتیجه توانایی پرداخت چنین مبالغی  نداریم. به نظرم پرداخت پول راه درستی هم نیست. کیفیت آثارمان باید ما را متمایز کند. امیدوارم یک روزی به فرمول خودمان برای ورود به بازار جهانی ادبیات برسیم. روزی که نهادهای حمایتگر دولتی که در گذشته بد عمل کردند و مدیر برنامه‌های خصوصی از دولتی‌ها بدتر بودند، پس از آزمون و خطاهای بسیار بتوانند مسیر درست را برای نویسنده‌های نسل بعد از ما پیدا کنند. برگردیم به آغاز بحث: همچنان می‌گویم نه. هرچند که در ظاهر حرکت خوشایندی‌ است اما الزاماً به معنی جهانی‌ شدن نیست.
به نظرم مسأله تنها به ادبیات محدود نمی‌‌شود ما در سینما هم ورود به بازار جهانی را بلد نیستیم.
بله. این در حالی‌ است که سینما از روز اول با کپی‌رایت وارد ایران شده. ما عضو کنوانسیون برن نیستیم و هیچ‌وقت این مسیر را در ادبیات طی نکرده‌ایم، مناسباتش را بلد نیستیم. اگر تنها یک آژانس ادبیاتی داشتیم که این کارها را انجام می‌داد نویسندگان متوسط‌‌ مان می‌توانستند آثارشان را به زبان‌های دیگر چاپ کنند.
دقیقاً در بحبوحه‌ این ناکامی‌ها و مهجور ماندن ادبیات فارسی داستان محمد طلوعی در گاردین چاپ شد. برای من که ادبیات بزرگ‌ترین دغدغه‌ زندگی‌ام بوده، خیلی کنجکاوی‌برانگیز است تا بدانم چه شد و داستانت چه مسیری را طی کرد تا در گاردین چاپ شود.
دوست دارم راه‌حلی را بگویم اما چیزی نیست که یک‌ روزه اتفاق افتاده باشد. داستان من، داستانی‌ است درباره‌ مهاجرت و چندسال پیش از انتشارش در گاردین، ترجمه شده و مدت‌ها در یک چرخه‌ چاپ بود. ادیتور یک سایت داستانم را می‌خواند و به گاردین معرفی می‌کند. آن‌ روزها در گاردین تصمیم می‌گیرند برای هفت‌ کشوری که ورودشان به امریکا ممنوع است پرونده‌ای کار کنند و داستان من به‌عنوان مطلب نخست پرونده کار شد. واقعاً این‌جور نیست که من داستان را نوشتم چون ترامپ می‌خواست ورود اتباع هفت‌ کشور را به امریکا ممنوع کند. داستانم چندبار ویرایش شده، محصول آماده‌ای بوده که در دست چند سرویراستار چرخیده و وقتی آنها احساس نیاز کردند به چاپ رسیده است. مهم‌ترین نکته همین احساس نیاز است. ما باید آماده باشیم برای روزی که در باز شود و فرصت بروز بیابیم. داستان من برای بسیاری از نشریات ادبی دنیا فرستاده شد و آن را نخواستند. نکته‌ بامزه اینجاست بعد از انتشار داستان در گاردین، پنج ایمیل با این مضمون داشتیم که ما این داستان را می‌خواستیم، چرا برای انتشار به ما ندادید؟ فکر می‌کردند، آن‌موقع فضای مناسبی برای چاپ شدن این داستان است و در واقع کوشش برای چاپ داستانم را از شش- هفت سال قبل شروع کرده بودم نه زمانی که ترامپ فرمان تحریم را صادر کرد. یک نکته‌ بامزه‌ دیگر هم الان به‌خاطرم آمد: نشریاتی که داستانم را رد کردند از مدیربرنامه‌هایم سراغ داستان‌های جدید را می‌گیرند و حالا درگیر آماده‌سازی داستان‌های دیگری هستیم. باز هم معتقدم انتشار داستانم وابسته به تقدیر بوده. نمی‌توانم مسیر مشخصی را بگویم، چون داستان برای انتشار مسیر پرپیچ و خمی را طی کرده. من تنها یک قانون دارم: داستانت را هیچ‌وقت و هیچ‌جا به‌صورت غیرکاغذی چاپ نکن. این قانون هم ماحصل معاشرت من با نویسندگان، ناشرها و مدیربرنامه‌های مختلف است. اگر داستانی را به هر زبانی به صورت آنلاین و غیرکاغذی درآوردید ارزش نویسنده را پایین آورده‌اید. می‌توانید نقد، پاراتکست و... بنویسید و آن را آنلاین چاپ کنید. با این همه بهتر است برای داستان به انتشار نسخه‌ آنلاین فکر نکنید چون ارزش کار نویسنده و نوشته را در چشمان ناشر و... پایین می‌آورید.

یاسمن صادق شیرازی
خبرنگار
«مرد قاچاق بر گفت من می‌برمتان نگران نباشید. به تهران بروید کار پیدا کنید و قسطی بدهید . اگر هم نتوانستید کاری دست و پا کنید خودم در یک ساختمان، مشغول به کارتان می‌کنم.» این حرف‌ها را یکی از مهاجرانی می‌زند که فقر و جنگ بارها او را از افغانستان به تهران و از تهران به کشورش بازگردانده، با این تفاوت که با پای خودش به ایران آمده و هربار به دست مأموران به کابل رد مرز شده است. ابراهیم، حالا در یک مدرسه سرایداری می‌کند و خودش می‌گوید که دیگر طاقت رد مرز شدن را ندارد، برای همین هم، کمتر از مدرسه بیرون می‌آید. مثلاً، هفته‌ای یک بار برای نان خریدن به بیرون می‌رود، تا مبادا گرفتار مأموری شود.
ابراهیم با حضور در نشستی خبری در انجمن دیاران،  از تجربه تلخی که در این مدت پشت سر گذاشته می‌گوید. افراد زیادی شبیه او به این انجمن آمده اند تا درباره دردسرهای مهاجرت غیر قانونی اهالی افغان بگویند. مدیر پژوهش‌های انجمن د یاران، انجمنی که در زمینه مطالعات مهاجرت در ایران فعالیت می‌کند هم تأکید می‌کند که موانع زیادی برای زندگی قانونی مهاجرهای افغان در ایران وجود دارد که زندگی را برای آنها سخت‌تر می‌کند. یکی از این چالش‌ها، دسته‌بندی مشاغل مجاز است. «پیمان حقیقت طلب» می‌گوید: مهاجرهای افغان مجبورند راجع به شغل‌شان دروغ بگویند. مثلاً آنها نمی‌توانند شاعر یا نویسنده باشند. برای همین باید بگویند کارگر هستند یا چوپان.
اروپا، مقصد برخی از مهاجران
قصه مهاجرت ابراهیم از زمان سربازی اش شروع می‌شود. وقتی که افغانستان درگیر جنگ است و او به ناچار به سربازی می‌رود. همانجا بود که به اصرار خانواده خود مجبور به مهاجرت می‌شود تا هم از جان خود محافظت کند و هم خرج خانواده خود را تأمین کند. البته، همه مهاجرهای افغان برای ماندن به ایران نمی‌آیند بلکه به ایران می‌آیند تا خود را به کشورهای اروپایی برسانند و این مسیر گاهی برای یک مهاجر افغانستانی 10 تا 15 سال طول می‌کشد. مثلاً یکی از مهاجر‌ها 15 سال در ایران و ترکیه و کشورهای دیگر کار کرده تا به انگلستان برسد اما بعد از رسیدن به مقصد به بهانه انتقال به کمپ توسط مأمورها سوار هواپیما شده و دوباره راهی کابل شده است.
رد مرز در ایران با 2 میلیون تومان
ابراهیم هر بار که به ایران آمده، 2میلیون تومان به قاچاق بر داده تا او را به تهران برساند یا قرار شده پول را بعداً قسطی بدهد. او مجبور شده در یک مسیر خاکی به همراه 40 نفر در یک وانت کهنه دراز بکشد یا 16 نفری در پژو پنهان شوند و در آخر هم 7 ساعت زیر اتوبوس کنار چرخ‌ها پناه گرفته تا خود را به ایران برسانند.
گردش مالی 600 میلیاردی مهاجرهای غیرقانونی
مدیر پژوهش‌های انجمن دیاران درباره وضعیت انتقال مهاجرهای افغان به ایران، این‌طور می‌گوید: در برخی از موارد مسئولان مباحثی را در مورد این مهاجرها مطرح می‌کنند که به نظر من درست نیست. به طور مثال، می‌گویند که مهاجرها و افغان‌ها مشاغل ایرانی‌ها را دزدیده‌اند. به نظر من این اظهارنظرها فقط برای توجیه بیکاری جوان‌های ایرانی است. حقیقت طلب معتقد است، مهاجرهای غیرقانونی تأثیر مثبتی بر اقتصاد ایران دارند. او همچنین، از پدیده‌ای به‌نام افغان کشی در جنوب کشور خبر می‌دهد و می‌گوید: بر اساس آمار سالانه 400 هزار اتباع افغانستانی به‌صورت غیرقانونی وارد کشور می‌شوند که در این بین اگر 200 ماشین هم کار جا به جایی آنها را انجام دهند، حدوداً 600 میلیارد تومان گردش مالی انجام می‌شود. به‌گفته مدیرپژوهش‌های انجمن دیاران، این شغل بیشتر در جنوب کشور اتفاق می‌افتد که عامل اصلی آن هم بیکاری مردم آن مناطق است.
«حسین میرزایی‌پور»، مردم شناس و استاد دانشگاه علامه طباطبایی هم که سال هاست درباره مهاجرت و زندگی افغانستانی ‌های مهاجر مطالعه می‌کند در این زمینه می‌گوید:آنقدر به پدیده مهاجرت علاقه‌مند بودم که خودم را مهاجر افغانستانی جا زدم و به کابل رفتم و دوباره از آنجا به ایران آمدم. در این مسیر وارد مکان‌هایی شدم که رهایی از آنها غیرممکن به نظر می‌رسید. برای مثال، هنگام بازگشت به تهران مأموران ما را به همراه چند نفر، حدود 15 روز در یک کانتینر کوچک و بسته نگه داشتند. کانتینر فلزی بود و ظهرها آنقدر داغ می‌شد که پوست بدنمان کنده می‌شد و تنها 2 ساعت وقت هواخوری داشتیم.
او البته تنها تجربه ورود غیرقانونی از افغانستان به ایران را ندارد بلکه برای درک تجربه مهاجرهای افغانستانی مجبور شده به همراه آنها و به‌طور غیرقانونی به کشور‌های قبرس، ایتالیا، فرانسه و انگلستان سفر کند. میرزایی‌پور ادامه می‌دهد: در تمام این روزها سختی‌های زیادی کشیدم اما کمترین آزار را در ایران دیدم. چراکه  در ایران ترس از کشته شدن وجود نداشت اما در ترکیه و کشورهای دیگر امکان قاچاق اعضای بدن و از دست دادن جانمان بسیار زیاد بود. وی از وجود باندهای بزرگ تبهکار در بین مسیر مهاجرت به اروپا خبر می‌دهد و می‌گوید: در بین مهاجرت به اروپا با باندهای فحشا برخورد کردیم که تلاش می‌کردند زن‌ها و دخترهای جوان را وارد این باندها کنند. برای همین همیشه به من می‌گفتند که بین گروه مردهای مجرد بمان و حتی در بین گروه‌هایی که در آن خانواده وجود دارد رفت و آمد نکن تا خطری تو را تهدید نکند.
از مهاجرت به تهران تا دوبی
محمد کارگر افغانستانی که از سال 68 به ایران مهاجرت کرده هم تجربیات زیادی از رد مرز شدن دارد. او 15 ساله بوده که به علت جنگ افغانستان راهی ایران شده و در این بین سختی‌های زیادی را تحمل کرده است. او می‌گوید: «وقتی برای اولین بار می‌خواستم به‌صورت قاچاق به ایران بیایم، یکی از مهاجرها که پیرمرد بود از شدت خستگی روی زمین خوابید و گفت می‌خواهد بمیرد. این را می‌گویم تا بفهمید رسیدن به تهران از کابل چقدر سخت است. مسیر طولانی است و باید سر ساعت مشخصی به محل مورد نظر برسی وگرنه لو می‌روی و گرفتار می‌شوی. او مدتی در ایران زندگی کرده و پس از چندین بار رد مرز شدن تصمیم گرفته به دوبی برود. این مهاجر می‌گوید که قاچاق برها هزینه کمی از او برای بردن به دوبی گرفتند چون در جیب‌هایش حشیش جاساز کردند. محمد البته از این موضوع بی‌خبر بوده و هنگام رسیدن به مقصد از موضوع مطلع شده است: «در دوبی جایی برای خواب نداشتیم. شب‌ها و روزها در پارک بودیم. حتی یک لیوان چای نبود که بخوریم. اگر آب هم می‌خواستیم از پارک می‌خوردیم. شرایط قرص خوردن هم نداشتیم اگر یک قرص استامینوفن از ما می‌گرفتند زندانی می‌شدیم. برای همین تصمیم گرفتم تا دوباره به کابل برگردم.»
 او چندین بار خود را جلوی ماشین‌های در حال تردد انداخته است یا تلاش کرده با چندین مرد عرب دعوا کند تا رد مرز شود اما موفق نشده تا اینکه به فکر فروش سی‌دی و موسیقی‌های غیرمجاز کنار مساجد افتاده و بدین ترتیب  موفق به رد مرز شده است: «بالاخره مأمورها ما را گرفتند تا رد مرزمان کنند. به هر نفرمان هم 500 درهم دادند تا دست خالی نزد خانواده خود برنگردیم اگر طلبی هم در دوبی داشتیم ماشین شخصی می‌فرستادند تا آن طلب را بگیریم. موضوعی که در ایران کسی اصلاً به آن توجه نمی‌کند. برای مثال برخی کارفرمایان در ایران هستند که کارگر افغانستانی می‌گیرند و بعد از چند ماه به خاطر اینکه حقوق‌شان را ندهند آنها را به مأمور‌ها  لو می‌دهند.

گروه سیاسی/ رئیس جمهوری فرانسه قصد دارد در ادامه رایزنی‌های خود برای حفظ برجام با همتای روسی خود نیز دیدار کند. خبرگزاری فرانسه به نقل از یک مقام فرانسوی که نامی از آن نبرده، موضوع ایران را یکی از دستور کارهای اصلی دیدار آتی «امانوئل مکرون» رئیس جمهوری فرانسه و «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه پیش از نشست سران «گروه ۷» عنوان کرد. به گزارش این خبرگزاری، پاریس تمایل دارد که مسکو از روابط گرم خود با تهران برای جلوگیری از تشدید تنش‌ها در منطقه استفاده کند. پایان دادن به بحران اوکراین دیگر دستور کار مکرون در دیدار آتی خود با پوتین است. به گزارش ایرنا، خبرگزاری فرانسه نوشت: این نشست (مکرون و پوتین) فرصتی اساسی برای رئیس جمهوری فرانسه فراهم می‌کند تا قبل از میزبانی اجلاس سران «گروه ۷» که از دوم تا چهارم شهریورماه (۲۴ تا ۲۶ اوت) در بیاریتز واقع در جنوب غربی فرانسه برگزار می‌شود، بتواند زمینه‌های مشترکی با پوتین بیابد. به گزارش ایرنا، خبرگزاری فرانسه نوشت: امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه قرار است روز دوشنبه ۲۸ مردادماه میزبان ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه برای مذاکره در محل اقامت تعطیلات تابستانه خود در بیاریتز باشد؛ یک دیدار دوجانبه نادر توسط مرد قدرتمند روس با غرب پس از سال‌ها افزایش تنش‌ها. فرانسه در سال ۲۰۱۹، ریاست «گروه ۷» متشکل از سران بریتانیا، کانادا، آلمان، ایتالیا، ژاپن و ایالات متحده را برعهده دارد. مکرون در حالی قصد دیدار با پوتین را دارد که پیش از این در سلسله گفت‌وگوهای تلفنی رایزنی‌های متعدد و فشرده‌ای را با رئیس جمهوری کشورمان داشته است. اگر چه برخی این تماس‌ها و رایزنی‌های مکرون را به نمایندگی از امریکا تلقی کردند اما رئیس جمهوری امریکا چندی پیش و یک روز بعد از آخرین تماس تلفنی روحانی و مکرون اعلام کرد که فرانسه نمایندگی از امریکا ندارد. وزیر خارجه فرانسه البته در واکنش به این موضع ترامپ تأکید کرد که  کشورش برای پرداختن به موضوعات مرتبط با ایران و اظهار نظر درباره این کشور نیاز به هیچ مجوزی ندارد.  حالا با اعلام خبر دیدار مکرون و پوتین به نظر می‌رسد تلاش‌های مکرون مستقل از امریکا و در چارچوب تلاش‌های طرف‌های باقی مانده در برجام انجام می‌شود. بخصوص که رئیس جمهوری روسیه  هم مواضع همسویی با ایران در انتقاد از خروج امریکا از برجام دارد. پوتین که به نسبت اروپایی‌ها حضور بیشتری در منطقه دارد، قاعدتاً می‌تواند نقش مثبتی در فرجام یافتن گفت‌وگوهای تهران با اروپایی‌ها داشته باشد. زیاده خواهی‌های امریکا منجر به دامن زدن به تنش‌هایی در سطح منطقه شده که نگرانی‌هایی برای اروپایی‌ها را نیز به دنبال دارد. بیراه نبود که امیر قطر هم پس از گفت‌وگوی تلفنی هفته گذشته با حسن روحانی، در تماسی تلفنی با رئیس جمهوری روسیه علاوه بر مناسبات دوجانبه درباره تحولات منطقه هم گفت‌وگو کرد. چند روز بعد از این تماس‌ها وزیر خارجه کشورمان هم راهی قطر شد و با امیر و وزیر خارجه این کشور دیدار و گفت‌وگو کرد.  در کنار هم قرار دادن این تحولات و بخصوص تحرکات جدید در عرصه میدانی یمن این سخن محمود واعظی رئیس دفتر رئیس جمهوری را یادآور می‌شود که در حاشیه جلسه دولت گفته بود گفت‌وگوها با اروپایی‌ها جدی‌تر شده است.‌‌

گروه سیاسی/ کشتی آزاد شده ایرانی هنوز سواحل جبل الطارق را ترک نکرده که یک جریان سیاسی به سیاق همیشه، مصادره به مطلوب‌های جناحی در راستای القای دوگانه سازی‌های مختلف را کلید زده است. دیروز روزنامه کیهان در گزارش آزادی کشتی ایرانی تیتر زد «مقاومت 20- مذاکره صفر». نویسنده این گزارش هم شاکی از آنکه چرا رئیس دفتر رئیس جمهوری آزادی این نفتکش را پیروزی دیپلماسی دانسته، نوشته است: «نفتکش حامل نفت ایران را اقدام متقابل سپاه پاسداران، از چنگ دزدان دریایی بریتانیای صغیر درآورد. و الّا اگر به مذاکره صرف بود، در این 15 ماهه اخیر باید آبی از مذاکره خالی گرم می‌شد و اروپایی‌ها به اجرای تعهدات برجامی بازمی‌گشتند که برنگشتند. چون احساس می‌کنند تیم مذاکره‌کننده ایرانی، قاطعیت و اقتدار از خود نشان نمی‌دهد و همچنان کوتاه می‌آید.» کیهان در ادامه توصیه کرده که «دولت و وزارت خارجه باید خود را به ‌تراز استانداردهای اقتدار و اعتبار نظام جمهوری اسلامی ایران ارتقا دهند تا بتوانند از حقوق ملت در جنگل نظام بین‌الملل صیانت کنند. دیپلماسی التماسی هرگز مدلی موفق از انواع دیپلماسی در دنیا محسوب نمی‌شد و با برجام، کاملاً از اعتبار افتاد.»
این قبیل موضع گیری‌ها به‌نام حامیان «مقاومت» و دمیدن بر دوگانه سازی‌های تفرقه برانگیز معلوم نیست در چارچوب کدام راهبرد ملی انجام می‌شود. مخالفت با ظریف و شیوه‌های وی در حوزه سیاست خارجی آیا دلیلی برای نادیده انگاشتن برخی واقعیات موجود در ساختار کشور است؟ تلاش برای القای دوگانه دیپلماسی- مقاومت در شرایطی انجام می‌شود که بعد از تحریم محمد جواد ظریف از سوی امریکا، سید حسن نصرالله رهبر حزب‌الله لبنان پیام مهر برایش می‌فرستد و با خطاب کردن او با عنوان عزیز و دوست ما می‌نویسد:«جناب وزیر، شما صدایی رسا در همه‌ محافل بین‌المللی هستید که واقعیت را فاش می‌سازید، حق را بیان می‌کنید و آن را رودرروی سرکش‌ترین طاغوت‌های جهان یعنی امریکا و ترامپ و همه‌ افرادی از این جنس فریاد می‌زنید و این بزرگ‌ترین جهاد است...ان شاءالله همچنان این‌چنین مدافع مظلومان و مستضعفان و مقاومان خواهید ماند. خداوند شما را حفظ، مراقبت، یاری و تأیید فرماید.» سردار قاسم سلیمانی فرمانده سپاه قدس و از دیگر چهره‌های برجسته مقاومت هم که بلافاصله بعد از تحریم ظریف به دیدار او رفت، «دفاع از منافع ملی» و «صداقت در بیان» را از خصوصیات ویژه ظریف خواند و گفت: «به شما تبریک می‌گویم که به‌دلیل انتساب به رهبر معظم، حکیم و فرزانه عالم اسلام و جهان، مورد غضب و دشمنی امریکا قرار گرفته‌اید.»سلیمانی افزوده بود: «این اقدام امریکا ثابت کرد که جنابعالی به‌عنوان مسئول سیاست خارجی کشور، تأثیری عمیق بر افکار عمومی و بویژه مردم امریکا نسبت به جهالت رهبران این کشور دارید.»
 توصیف ظریف از زبان این دو چهره شاخص جریان مقاومت با توصیفاتی که جریان مدعی مقاومت از وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران دارند، زمین تا آسمان فاصله دارد. و در حقیقت پاسخ صریحی است به ادعاها و تهمت‌های گزاف جریان مقاومت نمای هزینه تراش برای کشور.
جریانی که در خصومت با ظریف تا آنجا پیش رفته که بدیهی‌ترین اصول در دفاع از تأمین منافع ملی را نیز نادیده گرفته و همه چیز را از زاویه تنگ جناحی خود می‌بیند. جریان خود حق پنداری که پشت مقاومت پنهان شده و هیچگاه هم پاسخگوی هزینه تراشی‌های خود برای کشور نبوده است.

گروه ورزش / مصاحبه‌ها و اظهار نظرهای مثبت و امیدوارکننده، اقدام عملی نه چندان مؤثر و خبرهای ناامیدکننده. این پروسه ماه‌های اخیر بحث ورود زنان به ورزشگاه‌هاست که هر از چند گاهی حسابی اخبار فوتبال و حتی اجتماعی را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد. تنها 4 روز به شروع لیگ برتر نوزدهم باقی مانده و هیچ خبری از صدور مجوز ورود زنان به ورزشگاه‌ها نیست، هیچ اتفاق مثبتی برای خانم‌های خبرنگار و عکاس که قرار بود از امسال بتوانند مسابقات لیگ را از نزدیک ببینند، نیفتاده است. در واقع ابهامات همچنان پابرجاست و در عین حال تغییر واضح و روشنی شاهد نیستیم. در این شرایط می‌توان مدعی شد که تنها 4 روز به شروع لیگ برتر «مردانه» باقی است. تمام اینها در شرایطی است که موضع دولت کاملاً روشن و صریح است؛ بارها اعلام شده که دولت موافق حضور زنان است و نهادهای تصمیم‌ساز برای حل این مشکل گام‌های مؤثری هم برداشته‌اند اما اینکه چرا هنوز به نتیجه نرسیده را باید در نهادهای خارج از دولت جست‌وجو کرد. لعیا جنیدی معاونت حقوقی نهاد ریاست جمهوری، چهاردهم ماه جاری به ایلنا گفت: «دولت موافق ورود خانم‌ها به ورزشگاه‌هاست و می‌دانم وزارت ورزش و جوانان هم همیشه پیگیر این موضوع بوده است. برای ورود خانم‌ها باید یک هماهنگی بین قوا به وجود بیاید.» در این میان خبری غیررسمی و تأیید نشده که در روزهای گذشته در فضای مجازی منتشر شده، زنان خواهان ورود به ورزشگاه‌ها را با نگرانی مواجه کرده است. براساس این خبر که با واکنش زیاد کاربران همراه شده، چند دختر که پیش از این با تغییر ظاهر و گریم مردانه موفق به حضور در ورزشگاه شده بودند، بازداشت شده‌اند.
معصومه ابتکار معاون رئیس جمهوری در امور زنان و خانواده هم می‌گوید که برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها و تماشای حضوری مسابقات مانعی وجود ندارد. او دیروز در حاشیه سفر به استان اردبیل گفت:«مانعی نداریم که خانم‌ها در فضاهای مجزا، ورودی مجزا و امکانات مجزا بتوانند در فضای خوب و سالم ورزشگاه‌ها حاضر شوند. وزیر ورزش و جوانان به صورت خوب و جدی این مساله را دنبال می‌کند. به زودی تلاش‌های آقای سلطانی‌فر در این زمینه نتیجه هم خواهد داشت.»
دیروز لیلا صوفی‌زاده، نایب رئیس فدراسیون فوتبال به ایرنا گفت: «حضور زنان به فضای اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی ورزشگاه‌ها اعتبار می‌بخشد و وقت آن رسیده تا شاهد فوتبال حرفه‌ای در بخش زنان و مردان همگام با هم باشیم.» او صحبت‌هایش را با تبعات مثبت این اقدام ادامه داد: «حضور زنان در ورزشگاه یک فرصت بسیار خوب و مؤثر برای اعتلای جسمی، فکری، فرهنگی و اجتماعی زنان در جامعه خواهد بود. همیشه معتقد بودم که در یک کشور اسلامی زمانی که حقوق برابری را برای آنها قائل باشیم، جنسیت معنا ندارد. در ادارات دولتی، زن و مرد در کنار هم کار می‌کنند و در راهپیمایی‌ها و حتی در انتخابات همواره حضور داشتند. گرچه نباید نقش پررنگ زنان را در دوران جنگ فراموش کنیم که از دامان آنها مردان به عرصه‌های نبرد رفتند و ایستادگی کردند. برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها در کنار مردان مهم‌ترین کار تغییر نگاه جامعه است. اگر زنان در ورزشگاه حضور یابند، هیچ اتفاقی نمی‌افتد. همان‌طور که در دیدار ایران- بولیوی و پرسپولیس-کاشیما این اتفاق افتاد و حاشیه‌ای نداشت. زنان با رعایت هنجارها و رعایت وظایف یک تماشاگر و هوادار تیم ملی در این محیط‌ها شرکت خواهند کرد. در واقع آنها فرهنگ تماشاگر بودن را به عنوان یک زن رعایت می‌کنند.» لیلا صوفی‌زاده همچنین یادآور شد: «نمایندگان مجلس زن، مشاوران استانداری و مسئولان زن در اداره کل ورزش و جوانان همه باید در پر کردن فضای ورزشگاه‌ها کمک کنند و امکانات لازم را برای حضور آنها فراهم سازند. گرچه سیستم حمل و نقل، تبلیغات شهری، تلویزیونی و رادیویی و شبکه‌های اجتماعی برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها برای دیدن مسابقات زنان خیلی مؤثر است.»

عزیزمحمدی: می‌توان نظر مثبت علما را جلب کرد

محمد محمدی سدهی
خبرنگار
سردار عزیزالله محمدی، رئیس سابق سازمان لیگ فوتبال موافق باز شدن درهای ورزشگاه‌ها به روی زنان است. او در این خصوص به خبرنگار«ایران» گفت: «در صورت فراهم شدن امکانات، حضور بانوان در ورزشگاه‌ها ایرادی ندارد. می‌توان نظر علما را جلب کرد و این موضوع را عملی کنیم. برطرف کردن مشکلات زیرساختی همانند سرویس بهداشتی جدا و... کار آسانی است و در صورت رفع این ایرادات می‌تواند این موضوع عملی شود.» او درخصوص تاریخی که درخصوص آخرین مهلت برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها از سوی داریوش مصطفوی، رئیس کمیته استیناف صدور مجوز حرفه‌ای فدراسیون فوتبال اعلام شده است، بیان داشت: «اعلام شد که فیفا طی نامه‌ای به فدراسیون فوتبال تأکید کرده 9 شهریور آخرین فرصت فدراسیون برای حضور بانوان است که البته این موضوع به تیم ملی ارتباط دارد و ربطی به بازی‌های باشگاهی ندارد اما به هر حال می‌توانیم با فراهم کردن امکانات شرایط حضور بانوان در مسابقات لیگ را هم مهیا کنیم.» عزیزمحمدی ادامه داد: «آن زمان که من به عنوان کاندیدای ریاست فدراسیون انتخاب شدم، گفتم که در ابتدا باید زیرساخت‌ها را درست کرد و پس از آن با علمایی که در این خصوص تصمیم گیرنده هستند، صحبت کنیم. می‌توان علما را به استادیوم بیاوریم تا آنها ببینند که حضور بانوان در ورزشگاه‌ها نه تنها مشکلی ایجاد نمی‌کند بلکه باعث می‌شود فضای استادیوم‌ها سالم‌تر شود. علمای ما به‌روز و روشنفکر هستند.» نایب رئیس اتحادیه فوتبال با اشاره به این موضوع که ما مردم خیلی خوبی داریم، افزود: «زمانی که یک جوان با پدر و مادر خود به استادیوم می‌رود، در کنار خانواده الفاظ رکیک و بدی به کار نمی‌برد و برخی حرکات را رعایت می‌کند و حرمت‌ها را نگه می‌دارند. مردم ما با اخلاق و با کرامت هستند و خودشان مسائل را رعایت می‌کنند. چطور زمانی که به مردم نیاز داریم، می‌گوییم که مردم خوب هستند اما زمانی که می‌خواهیم کاری برای مردم انجام دهیم، می‌گوییم مردم خوب نیستند!؟ در حال حاضر تیم‌های بانوان‌مان در رشته‌های مختلف فعالیت می‌کنند و در مسابقات جهانی با حجاب اسلامی هم حضور می‌یابند و به مدال هم می‌رسند. کار آنها تا جایی ارزشمند است که حتی مقام معظم رهبری هم از بانوان ما تشکر و قدردانی می‌کنند.» او راهکاری هم برای حضور بانوان در مسابقات لیگ دارد و این گونه درخصوص راهکارش صحبت کرد: «می‌توانیم یکی از بازی‌های لیگ را به بانوان هوادار اختصاص دهیم و بگوییم که تنها بانوان برای تماشا به استادیوم بیایند و با جو آشنا شوند و بعد از آن با جدا کردن سکوها بانوان هم بتوانند به تماشای بازی بنشینند.»

نگاه ستاره‌های تیم ملی به حضور زنان در ورزشگاه‌ها

حامد جیرودی
خبرنگار
حضور زنان در ورزشگاه‌های فوتبال، موضوعی است که برای خود ورزشکاران نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ستاره‌هایی مانند سارا قمی کاپیتان ملی پوش تیم فوتبال ملوان و سارا شیربیگی بازیکن تیم ملی فوتسال بانوان که سالهاست در سطح حرفه‌ای به بازی مشغول هستند و به عنوان بانوانی ورزشکار از آرزوی خود برای باز شدن درهای استادیوم‌ها به تماشاگران خانم صحبت کرده‌اند. سارا قمی درباره بحث حضور زنان در ورزشگاه‌ها به خبرنگار «ایران» گفت: «در حال حاضر آرزوی خیلی از دختران و زنان ایرانی است که به ورزشگاه بیایند و بازی تیم محبوبشان را از نزدیک ببینند. این اتفاق خیلی می‌تواند به فوتبال ایران کمک کند. قطعاً خیلی از اتفاقات به حرمت حضور خانم‌ها از بین می‌رود یا حداقل کم می‌شود. این یک تجربه جدید است که باید از چند سال پیش اتفاق می‌افتاد. با این حال، می‌توان اقداماتی را در این خصوص انجام داد. مثل دادن جایگاه اختصاصی به خانم‌ها و کنترل بیشتر برای ورود و خروجشان.» قمی به بعد دیگری از این ماجرا اشاره کرد: «من سالهاست که فوتبال بازی می‌کنم و مادرم بازی‌های من را می‌بیند ولی پدر و برادرم هنوز نتوانسته‌اند بازی من را در استادیوم ببینند. فکر می‌کنم که آرزوی خیلی از خانواده‌ها این است.» سارا شیربیگی خانم گل فوتسال آسیا نیز در این باره می‌گوید: «این موضوع می‌تواند به انگیزه بسیار زیادی برای بازیکنان تبدیل شود. اگر درست مدیریت شود، حاشیه‌ای به وجود نمی‌آید. اگر خانواده‌ها حضور داشته باشند، جو ورزشگاه‌ها بسیار مثبت می‌شود و من بازیکن می‌دانم که سعی می‌کنم بهترین عملکردم را داشته باشم.» او درباره این که شده خودش یا هم‌تیمی‌هایش درخواستی از مسئولان برای حضور بانوان در ورزشگاه داشته باشند؟ چنین پاسخ داد: «این موضوع دست ما نیست و باید نهادهای نظارتی کشور در این خصوص تصمیم‌گیری کنند و بعید می‌دانم مسئولان فدراسیون نخواهند این موضوع را قبول کنند.» شیربیگی درباره اینکه احساس مسئولیت می‌کند که در این رابطه قدمی بردارد، چنین واکنشی داشت: «بله من به عنوان یک نماینده خانم‌های ورزشکار دوست دارم کاری انجام دهم ولی به تنهایی کاری نمی‌توانم انجام دهم و کل کشور باید این موضوع را بپذیرند.»

سهیلا یادگاری
خبرنگار
در حالی که به‌دلیل افزایش قیمت مسکن در شهرهای بزرگ، شمار جمعیت ساکنان در اطراف شهر تهران به‌عنوان پایتخت کشور و کلانشهرها در حال افزایش است، مسأله حمل‌ونقل مسافران در شهرهای اقماری موضوع جدی است که در دستور کار دولت قرار گرفته است.حال سیاستگذاران و مجریان توسعه حمل نقل ریلی کشور در حال احداث خطوط ریلی در 15 مسیر اولویت دار برای حمل نقل ریلی یا گسترش شبکه قطارهای حومه ای هستند.برخی از آنها قطعی شده و برخی دیگر در دست مطالعه است.
در بسیاری از کشورها، بیشترین جابه‌جایی مسافر از شهرهای اقماری به کلانشهرها و برعکس، با خطوط قطارهای حومه‌ای انجام می‌شود، مصرف سوخت کمتر، کاهش انتشار آلاینده‌های زیست محیطی و کاهش ترافیک از جمله عوامل توسعه حمل‌ونقل ریلی یا توسعه ناوگان قطارهای شهری و بین شهری در اطراف کلانشهرها است. از این‌رو ساخت و توسعه این نوع قطارها از اولویت‌های گسترش حمل و نقل ریلی در کشور است.
توسعه مسیرها
دولت با اولویت دادن به خطوط حمل‌ونقل ریلی و توجه به توسعه متوازن در شهرهای بزرگ، مطالعه و ساخت 15 مسیر اولویت دار قطارهای حومه‌ای را مشخص کرده است که بتدریج می‌توانند با تأمین منابع مالی در برنامه اجرایی قرار گیرند. بر این اساس، 15 مسیر ریلی جدید، سالانه 180 میلیون مسافر را جابه‌جا خواهند کرد. جابه‌جایی مسافران قطارهای حومه‌ای در حال حاضر، سالانه بیش از 7 میلیون نفر است. مهم‌ترین مسیر از میان این 15 مسیر از نظر حجم مسافر، مسیر تهران- شهریار- اندیشه است که روزانه 130 هزار مسافر برای آن برآورد شده است.
برخی از مسیرهای دارای اولویت احداث جهت بهره‌برداری از قطارهای حومه‌ای شهرهای کشور در شرکت راه‌آهن شامل مسیرهای تهران- پرند، تهران – هشتگرد – قزوین، تهران – پیشوا – گرمسار، تهران – شهریار – اندیشه، تهران – پاکدشت – ایوانکی، اصفهان – نجف آباد، ساری – گرگان، تبریز- مراغه، ساری – بابل – آمل است. علاوه بر این مسیرها، خطوطی مانند گلشهر-شهرجدید هشتگرد، مشهد- گلبهار، اصفهان- بهارستان، اصفهان- فولادشهر، شیراز-صدرا، تبریز- آذرشهر و تهران- پردیس در یکی دیگر از زیرمجموعه‌های وزارت راه و شهرسازی به‌نام شرکت عمران شهرهای جدید در دست احداث یا مطالعه است.
در میان خطوط فوق، اجرای خطوط مشهد- گلبهار، اصفهان- بهارستان، اصفهان- فولادشهر، شیراز-صدرا، تبریز- آذرشهر تصویب نشده و صرفاً در دست مطالعه است.
بیشترین خط حومه‌ای در تهران
مزیت‌های مختلف جابه‌جایی روزانه از شهرهای اقماری به کلانشهرها، استقبال از قطارهای حومه‌ای را افزایش داده است. با توجه به ترافیک ورودی شهرهای بزرگ، افرادی که مجبورند هر روز از محل زندگی خود به شهرهای بزرگ رفت و آمد داشته باشند سفر با قطار حومه‌ای از نظر هزینه و زمان، برای آنان سفری به صرفه است. در کشور ما اکثر شهرهای بزرگ از قطار برخوردار نیستند و اکنون در ۱۰ استان تهران، البرز، قزوین، قم، آذربایجان شرقی، خراسان رضوی، خوزستان، لرستان، مازندران و گلستان قطارهای حومه‌ای فعال است.از میان این شهرها بیشترین خط ریلی حومه‌ای مربوط به تهران است.. تعداد مسیرهای ریلی حومه‌ای فعال در کشور 20 مسیر است.
7 میلیون مسافر حومه‌ای6میلیون نفر- سفر است که حداقل ۲.۴ میلیون نفر- سفر در تهران است. با وجود آنکه تعداد صندلی‌های قطارهای حومه‌ای در دو سال پیش، ۳۰ درصد تعداد فعلی بوده است و در حال حاضر روزانه به طور متوسط بیش از ۱۲۰ رام قطار در مسیرهای ریلی اطراف تهران و دیگر کلانشهرها مردم را جابه‌جا می‌کنند.
بیشترین مسافر
از میان قطارهای حومه‌ای، قطارمسیر تهران-پرند با 1.5 میلیون مسافر سالانه بخش عمده‌ای از جابه‌جایی مسافران در خطوط ریلی حومه‌ای را بر عهده دارد.
62 میلیارد تومان منافع ملی
هزینه‌های بهره‌برداری از قطارهای حومه‌ای مانند تمام سیستم‌های ریلی مسافری درون شهری و حومه‌ای زیاد بوده، به نحوی که به گفته متولیان صنعت ریلی «بهای بلیت دریافتی از مسافران به هیچ وجه هزینه بهره‌برداری را جبران نکرده و نیازمند یارانه است. اما مبالغی که به‌عنوان یارانه پرداخت می‌شود، از محل کاهش هزینه‌های ملی جبران می‌گردد.»
برآورد‌ها نشان می‌دهد تنها از محل صرفه جویی‌های حاصل از کاهش مصرف سوخت، تصادفات و کاهش آلودگی هوا بیش از 62 میلیارد تومان در سال 97 منافع ملی از محل بهره‌برداری از قطارهای حومه‌ای حاصل شده است. در عین حالی که منافع ملی دیگری از محل کاهش زمان تلف شده مسافران، کاهش هزینه‌های زیرساخت‌های حمل‌ونقل جاده‌ای و تعمیر و نگهداری ناوگان آنها نیز عاید شده است. همچنین با بهره‌برداری کامل ازقطارهای حومه‌ای و بخصوص زیرساخت‌های در حال ساخت و با استفاده حداکثری نسبت این منافع به‌طور چشمگیری افزایش خواهد یافت.
قیمت مناسب
قیمت متوسط سفرهای حومه‌ای که از مسافر به‌صورت بهای بلیت دریافت می‌شود ۲۸۶۰ تومان است. مسئولان راه‌آهن می‌گویند :«یارانه‌ پرداختی راه‌آهن به هر مسافر به‌طور میانگین 13000 تومان است، در حالی که کیفیت خدمات قطارهای حومه‌ای نسبت به سایر کشورهای جهان با توجه به استفاده از قطارهای ریل‌باس جدید و واگن‌های دو طبقه با عمر متوسط کمتر از ۵ سال کم نظیر است.» مزیت استفاده از قطارهای حومه‌ای قیمت کم بلیت آن است طوری که در حال حاضر قیمت بلیت قطار تهران- قم 4 هزار تومان و تهران- پیشوا 1500 تومان است.
توسعه مسیرهای جدید
در حال حاضر توسعه خطوط حومه‌ای در سه خط تهران-پرند، تهران- هشتگرد و تهران- پیشوا توسط شرکت راه‌آهن در دست اجرا است که هر کدام از این خطوط بین 20 تا 80 درصد پیشرفت دارد. انتظار می‌رود با بهره‌برداری از خطوط جدید این محورها تعداد مسافران حومه‌ای افزایش قابل توجهی پیدا کند.
شرکت قطارهای حومه‌ای می‌آید
با توجه به اینکه توسعه قطارهای حومه‌ای یکی از برنامه‌های مهم بخش حمل‌و‌نقل ریلی در کشور است قرار است متولی این قطارها در آینده‌ای نزدیک مشخص شود. سعید رسولی، مدیرعامل راه‌آهن تشکیل شرکت قطارهای حومه‌ای زیر نظر شرکت راه‌آهن را تا پایان امسال برنامه مهمی برای سرعت بخشیدن به گسترش خطوط حومه‌ای اعلام کرده و می‌گوید: در حال حاضر سازمان مستقلی که متولی قطارهای حومه‌ای باشد نداریم.
وی در خصوص افزایش خطوط ریلی حومه‌ای گفت: در اطراف تهران برای مسیر تهران -پیشوا -گرمسار و مسیر تهران – قزوین خطوط سوم و چهارم احداث شده که حداکثر تا شهریور سال آینده به بهره‌برداری می‌رسد. زیرساخت‌های قطار حومه‌ای اطراف تهران تکمیل است و تلاش می‌کنیم تعداد واگن‌ها را افزایش دهیم تا ظرفیت جابه‌جایی مسافر بیشتر شود.‌

گروه سیاسی/ تهران دیروز میزبان یک نشست سه جانبه بین مقامات وزارت خارجه ایران، هیأتی از انصارالله یمن و سفرای 4 کشور اروپایی در تهران بود. به گزارش اداره کل اطلاع‌رسانی و امور سخنگویی وزارت امور خارجه، نشست مشترک سه‌جانبه‌ای در چارچوب رایزنی‌ پیرامون حل سیاسی بحران یمن با حضور هیأتی از ایران به ریاست «علی اصغر خاجی»  دستیار وزیر امور خارجه در امور ویژه سیاسی، هیأتی از انصارالله یمن به ریاست محمد عبدالسلام سخنگوی انصارالله یمن و سفرا و رؤسای نمایندگی‌های چهار کشور ذی‌ربط اتحادیه اروپا موسوم به E4(انگلستان، فرانسه، آلمان و ایتالیا) در محل وزارت امور خارجه برگزار شد. هیأت‌های حاضر در این نشست، دیدگاه‌ دولت‌های متبوع خود را درخصوص تحولات یمن از جمله در موضوعات سیاسی، میدانی و وضعیت انسانی یمن به شکل مشروح بیان و از استمرار وضعیت بحرانی یمن که به کشته و مجروح شدن ده‌ها هزار یمنی و ویرانی زیرساخت‌های این کشور منتهی شده است، عمیقاً ابراز تأسف کردند. در پایان این نشست، هیأت‌های شرکت‌کننده، با تأکید بر لزوم توقف هرچه سریع‌تر جنگ، بر راهکار سیاسی به عنوان راهکار نهایی بحران یمن تأکید و با ابراز نگرانی از وضعیت انسانی در یمن خواستار تسریع در ارسال کمک‌های انسانی شدند. همچنین هیأت‌های شرکت‌کننده بر لزوم اجرای کامل توافقات استکهلم و انجام تعهدات کامل طرفین تأکید کردند و آن را مقدمه‌ای بر حل و فصل نهایی سیاسی بحران یمن دانستند. «راب مک ایر»، سفیر انگلیس در تهران در حساب کاربری خود در توئیتر نوشت: «از ایران به دلیل میزبانی گفت‌وگوها با هیأت انصارلله و همکاران من از ایتالیا، فرانسه و آلمان قدردانی می‌کنم. بسیار حائز اهمیت است که درباره روند سیاسی و بحران انسانی (در یمن) رایزنی شود.» گفتنی است ایران تاکنون پنج دور نشست با چهار کشور اروپایی (فرانسه، انگلیس، ایتالیا و آلمان) درباره یمن داشته است. آخرین دور این نشست دوشنبه 27 اسفندماه 1397 در شهر بروکسل پایتخت بلژیک با حضور «حسین جابری‌انصاری» دستیار سابق وزیر خارجه ایران در امور ویژه سیاسی و با حضور نمایندگان چهار کشور اروپایی و «هلگا اشمید» معاون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و دبیرکل سرویس اقدام خارجی این اتحادیه برگزار شد. هیأت جنبش انصارالله یمن به ریاست محمد عبدالسلام سخنگوی انصارالله یمن و رئیس هیأت مذاکره کننده دولت نجات ملی که در تهران حضور دارد روز یکشنبه 20 مردادماه نیز با محمدجواد ظریف و علی اصغر خاجی دستیار او دیدار و گفت‌وگو کرد. عبدالسلام و هیأت همراه به حضور رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز رسیدند. ایران در حالی میزبانی این نشست سه‌جانبه را عهده‌دار بوده که پیش از این هم در کنار رایزنی‌های دیپلماتیک طرحی مبنی بر برقراری آتش‌بس فوری، تضمین ارسال کمک‌های انساندوستانه و پزشکی برای مردم یمن و کمک به بازگشت صلح و ثبات در این کشور از طریق گفت وگوهای یمنی- یمنی را پیشنهاد داده است. حالا با آشکار شدن واقعیات میدانی بحران یمن و بخصوص اختلافات دو کشور امارات و عربستان در این کشور و در حقیقت به بن رسیدن ائتلاف سعودی، به نظر می‌رسد نقش‌آفرینی تهران برای پایان دادن به جنگ ویرانگر در این کشور جدی‌تر شده است.

محسن بوالحسنی
خبرنگار
دو سال مانده به پایان دوره هشت‌ساله ریاست محمود احمدی‌نژاد بر قوه مجریه یعنی 13 دی‌ماه سال 1390، پس از حرف و حدیث‌های بسیار بالاخره انحلال خانه سینما طی نامه‌ای از طرف وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت سیدمحمد حسینی به محمدمهدی عسگرپور (مدیرعامل وقت این تشکل) صادر و دو روز بعد برای مدتی نامعلوم تمامی فعالیت‌های خانه سینما پس از بیست‌سال متوقف شد. تعطیلی خانه سینما در روزهایی که همه چیز، علی‌الخصوص فرهنگ و هنر دستخوش بازی‌های سیاسی‌ جناحی شده بود اعتراض بسیاری از هنرمندان را به همراه داشت تا آنجا که هیأت‌مدیره و وکیل خانه سینما و همچنین جمعی از هنرمندان نظیر عزت‌الله انتظامی، مجید مجیدی، ابراهیم حاتمی‌کیا، رضا میرکریمی، احمدرضا درویش، کمال تبریزی، سعید ابوطالب، مجتبی راعی و... به آن واکنش نشان دادند و در بیانیه مشترک صنوف خانه سینما، این اتفاق، اتفاقی کاملاً سیاسی‌ خوانده و در آن نسبت به تعطیلی قریب‌الوقوع خانه تئاتر و موسیقی هم ابراز نگرانی شد. با شعله‌ورتر شدن انتقادات، وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی سیاسی‌ خواندن این اتفاق را «توهم» خواند و گفت: «بحث، بحث قانون است و خودمختاری مجمع خانه سینما برای اصلاح اساسنامه مشکل اصلی و دلیل  انحلال این تشکل است.» داستان‌های چندساله‌ انحلال خانه سینما و تلاش برای بازگشایی آن را همه می‌دانند. داستانی که در نهایت، در دوم خرداد ماه سال ۱۳۹۱ با حکم دیوان عدالت اداری به لغو «انحلال» خانه سینما ختم شد. همه اینها اما فقط یک روی سکه التهاب در بحث انحلال خانه سینما بود و روی دیگر سکه اختلاف میان خود سینماگران بود. صنف‌هایی که گاه حتی چندپاره بودند و یک صنف هم حاضر به جمع‌شدن زیر یک عنوان واحد نمی‌شد.
خانه سینما: از تعطیلی تا بازگشایی
محموداحمدی‌نژاد سعی کرد در روزهای پایانی ریاستش، مهر و موم خانه سینما را باز کند اما این بار جواد شمقدری که معاون سینمایی وزیر دولت دهم بود از این دستور به‌دلیل آنچه او غیرقانونی‌خواندن دستور رئیس جمهوری می‌نامید سر باز زد. کلید بازگشایی خانه سینما سرانجام در نخستین ماه‌های دولت حسن روحانی در قفل در خانه سینما چرخید و پس از تقریباً دو سال تعطیلی همزمان با روز ملی سینما یعنی ۲۱ شهریور ۱۳۹۲ این خانه با حضور گروهی از اعضا که بر اساس حکمی از علی جنتی وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی انتخاب شده بودند بازگشایی شد. از این تاریخ به بعد، خانه سینما تشکلی زیر نظر وزارت‌ فرهنگ و ارشاد اسلامی بود اما خوانشی هم در این موضوع وجود داشت که براساس آن صنوف این تشکل باید همزمان در اداره کار و امور اجتماعی هم ثبت می‌شدند؛ موضوعی که دامنه اختلاف را بیشتر از همیشه کرد. حال در شرایطی که قرار است مجمع عمومی خانه سینما ۲۸ مرداد ماه برگزار شود برخی صنوف عضو در خانه سینما بارها به غیرقانونی بودن این مجمع اعتراض کرده‌اند و به‌نوعی آن را کودتای هیأت رئیسه خانه سینما دانسته‌اند. برخی از این صنوف حاضر به ثبت خود در اداره کار و رفاه اجتماعی نیستند و این اتفاق را غیرمنطقی و مغایر با اساسنامه خانه سینما می‌دانند. در نهایت با وجود آنکه شنیده می‌شد نشست خبری خانه سینما روز دوشنبه برگزار شود، دیروز این نشست با حضور همایون اسعدیان، سعید عقیقی، مصطفی احمدی و مرتضی رزاق‌کریمی در ساختمان شماره یک این نهاد برگزار شد و اسعدیان و رزاق کریمی توضیحاتی در خصوص برگزاری مجمع ارائه دادند.
خانه سینما : انشقاق و اختلاف اهالی‌اش
همایون اسعدیان عضو هیأت مدیره خانه سینما در ابتدای نشستی که با حضور خبرنگاران و نمایندگان برخی صنوف برگزار شد نقبی به همان اتفاقاتی که در آغاز این گزارش شرح آن رفت زد و اینگونه ماجراهای انحلال تا بازگشایی را به امروز گره زد: «ما متوجه ضعف‌های قانونی خانه سینما شده‌ بودیم و برای آنکه در آینده کسی مانند جواد شمقدری دست روی خانه سینما نگذارد و برای خانه سینما مشکل ایجاد نکند در پی حل ضعف‌های قانونی این نهاد برآمدیم. در آن زمان صنوف به تنهایی هویت مستقلی نداشتند، اسناد حقوقی نداشتند، حتی ما مجبور بودیم حساب‌های بانکی صنوف را به اسم اعضایشان باز کنیم و همه اینها باعث شد تا ما به این نتیجه برسیم که تنها راه قانونی‌کردن خانه سینما ثبت قانونی صنوف است. با بررسی‌های انجام‌شده برآیند کلی این شد که جای اصناف در وزارت کار است.  هویت فرهنگی ما در وزارت ارشاد است اما هویت صنفی در وزارت کار.» اسعدیان با بیان اینکه صنف عضومحور است و اعضای هیأت مدیره توسط اعضای صنف انتخاب می‌شوند توضیح داد: «در مجمع عمومی سال ۹۲ اکثریت صنوف به این مسأله رأی دادند که صنوف خانه سینما ثبت قانونی وزارت کار شوند، تا اگر زمانی به هر دلیلی خانه سینما بسته شد صنوف هویت خود را داشته باشند.» او همچنین نسبت به حاشیه‌های پیش آمده و گله برخی صنوف از دعوت نشدن ‌برای شرکت در مجمع گفت: «ما به همه صنوف اطلاع دادیم که اگر صنف خود را ثبت قانونی نکنید، نمی‌توانید وارد مجمع شوید. این مصوبه مجمع عمومی و هیأت‌مدیره خانه سینما است. البته این را توضیح بدهم که برخی صنوف مثل استادان یا جلوه‌های بصری نمی‌توانند ثبت قانونی شوند چون استادان اجازه این کار را ندارند و جلوه‌های بصری هم تعدادشان کم است. در این بین برخی اصناف مثل انجمن آهنگسازان‌ کار خود را در‌ شأن کارگری ثبت‌شدن نمی‌دانند و تمایلی به ثبت در وزارت کار ندارند در حالی که کانون وکلا هم به همین شکل در وزارت کار ثبت شده‌اند.»
خانه سینما: اساسنامه و شئون قانونی‌
در پاسخ به موارد مطرح‌شده در نشست خبری خانه سینما سراغ مخالفان رفتیم. کامبیز روشن‌روان از اعضای اصلی شورای مرکزی کانون آهنگسازان خانه سینما در گفت‌وگو با «ایران» با رد صحبت‌های همایون اسعدیان مشکل را در اساس و روش خانه سینما می‌داند. او در پاسخ به این سؤال که آیا مشکل شما این است که ثبت در وزارت کار را در‌ شأن خود نمی‌دانید، می‌گوید: «مشکل غیرقانونی بودن این کار است. اگر ثبت در وزارت کار به‌عنوان یکی از بندهای اساسنامه خانه سینما در مجمع عمومی فوق‌العاده به تصویب دوسوم مجمع می‌رسید همه موظف بودند که بروند و در وزارت کار ثبت‌نام کنند. اما این اتفاق نیفتاد و تا زمانی که این موضوع به‌عنوان یک بند از اساسنامه نباشد شکل قانونی به خود نمی‌گیرد. آنچه ما به آن مقیدیم اساسنامه خانه سینماست و در اساسنامه هم هیچ نشانی از این موضوع نیست؛ بلکه به صراحت آمده خانه سینما زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت می‌کند. اگر هم تصویب می‌شد باید در شورای فرهنگ عمومی تصویب می‌شد که هیچ کدام از اینها اتفاق نیفتاد.» خانه سینما معتقد است که این مسأله برای جلوگیری از اتفاقاتی است که در گذشته افتاده و این راهکار باعث می‌شود اتفاقاتی که سال 90 برای این خانه افتاد دیگر رخ ندهد. روشن‌روان اما با این نظریه مخالف است و می‌گوید: «این اشتباهی است که انجام داده‌اند. معمولاً یک اشتباه اشتباه‌های بعدی را هم رقم می‌زند. دوستان اگر اساسنامه خود خانه سینما را خوب خوانده باشند متوجه می‌شوند که خود اساسنامه در این مسأله صراحت دارد که تمام تشکل‌های سینمایی جهت طی مراحل قانونی اساسنامه‌شان را به وزارت ارشاد بدهند. این یعنی خود وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این کار را انجام خواهد داد. ضمن اینکه طبق مصوبه هیأت وزیران، خانه سینما به‌عنوان شخص حقوقی شناخته می‌شود که تشکل‌ها هم زیرمجموعه‌اش هستند. یعنی خود خانه سینما باید تشریفات ثبت قانونی را انجام بدهد نه اینکه صنوف یکی یکی این کار را انجام دهند. اگر صنوف اینطور ثبت شوند معنی‌اش این است که هم از خانه سینما جدا شده‌اند (طبق اساسنامه خانه سینما) و هم از بدنه وزارت فرهنگ منفک شده‌اند و به‌این ترتیب خود به خود خانه سینمایی وجود نخواهد داشت که زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت کند.»
روشن‌روان مشکل اساسی با تصمیمات خانه سینما را مشکل ماهوی می‌داند. او می‌گوید خصومتی با کسی وجود ندارد و نمی‌خواهیم خانه تعطیل شود. ما فقط خواستار اجرای دقیق اساسنامه هستیم تا زمانی که طبق شرایط قانونی تغییر کند. او راه‌ برون‌رفت از این مسأله را اینطور توضیح می‌دهد: «راه‌ برون‌رفت در شرایط حاد فعلی این است که هیأت‌مدیره‌ فعلی دسته‌جمعی استعفا بدهند و سازمان سینمایی یک‌نفر را به‌عنوان مسئول یا سرپرست موقت تعیین کند و آن شخص هم ظرف یک ماه تکلیف صنوف را مشخص کند.»

سوسن صادقی
خبرنگار

80 استارتاپ حوزه روستایی در چهارمین نمایشگاه توانمندی‌های روستایی و عشایری (24 تا 27 مردادماه) محصولات خود را در سالن 27 (کسب و کارهای آینده روستا) در محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی به نمایش گذاشتند. استارتاپ‌هایی که راه‌اندازی شغل خود و ایجاد اشتغالزایی را مدیون توسعه اینترنت از سوی دولت روحانی در روستاها می‌دانند.
برجسته کردن استارتاپ‌های حوزه روستا
«80 استارتاپ حوزه فناوری و دانش بنیان از 31 استان در 6 موضوع طبقه‌بندی شده شامل صنایع دستی و گردشگری، فناوری فرهنگی و صنایع خلاق، سلامت و تغذیه، کشاورزی و دامپروری و شیلات، انرژی و محیط زیست و پسماند و تجارت الکترونیک به همراه شتاب‌دهنده‌ها و سرمایه گذارها با همکاری سازمان فناوری اطلاعات وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در بخش کسب و کارهای آینده روستا و نمایشگاه توانمندی‌های روستایی و عشایری شرکت کرده‌اند.»
 حمیدرضا گل محمدی رئیس ستاد کسب و کارهای آینده روستا با بیان مطلب فوق به «ایران» گفت: تلاش کردیم تا در این نمایشگاه اکوسیستم زیست بوم استارتاپی روستایی را شکل دهیم از این‌رو در کنار 80 استارتاپ حوزه فناوری و دانش بنیان، شتاب‌دهنده‌ها و سرمایه گذارها و سازمان‌های کنشگر (صدور مجوز،  حمایتگر و...) را نیز دعوت کردیم تا بگوییم نباید این اکوسیستم فقط در شهرهای بزرگ شکل بگیرد، بلکه نیاز است که سرمایه گذارها به سمت سرمایه‌گذاری در حوزه فناوری روستاها سوق یابند.
گل محمدی در ادامه استارتاپ‌های انتخابی را دارای دو مزیت مهم عنوان کرد و گفت: استارتاپ‌های حاضر در نمایشگاه از میان تعداد بسیاری انتخاب شده‌اند که به روستا و منافع آنها مربوط می‌شود یا در خود روستاها مستقر هستند.  باید گفت که 30 درصد این استارتاپ‌ها در روستاها مستقر هستند.
وی افزود: از دومین دوره نمایشگاه توانمندی‌های روستایی و عشایری، به فکر راه‌اندازی کسب و کارهای آینده مبتنی بر حوزه فناوری و دانش بنیان در روستاها افتادیم و کم‌کم پخته‌تر شد به‌طوری که در دوره سوم بخش ویژه کسب وکارهای آینده روستا مبتنی بر حوزه فناوری و دانش بنیان در حد استانی و سپس ستادی با همین نام تشکیل شد تا بتواند استارتاپ‌های این حوزه را برای ایجاد اشتغال در روستاها برجسته کند. در همین راستا این ستاد رویداد استارتاپ‌های روستایی را در 6 منطقه کشور از استانها برگزار کرد بنابراین آنچه در این نمایشگاه می‌بینیم خروجی برگزاری رویدادهای استارتاپی حوزه روستایی است.
 وی با بیان اینکه این اقدام وظیفه سازمانی ما نیست، گفت: هدف ما برجسته کردن کسب و کارهای روستایی در حوزه فناوری و سوق دادن ذهن‌ها به سمت نیازهای روستاییان است. از یک سو می‌خواهیم فرهنگسازی کنیم تا فضای عمومی جامعه با توانمندی‌هایی که در روستاهای کشور وجود دارد، آشنا شوند تا اگر ایده‌هایی در زمینه کسب و کارهای روستایی دارند، شکل بگیرد. از سوی دیگر به‌دنبال این هستیم تا جوانان روستایی نیز با راه‌اندازی استارتاپ‌ها به فکر توانمندی‌سازی روستاهای خود باشند و از بستر اینترنت برای توسعه، درآمدزایی، فروش محصولات و ایجاد اشتغال در روستاها بهره ببرند.
شکل‌گیری گفتمان استارتاپی
 استارتاپ‌های حوزه فناوری و دانش بنیان از بومگردی، صنایع دستی، گردشگری، تجارت الکترونیک گرفته تا حوزه آب و انرژی و... در سالن 27 چهارمین دوره نمایشگاه توانمندی‌های روستایی و عشایر در حال معرفی محصولات خود هستند. در این سالن مرکز نوآوری روستای خلاق خراسان شمالی اقدام جالبی انجام داده است. مرتضوی مسئول این مرکز به «ایران» گفت: در شهرها پارک‌های فناوری شکل گرفته است ولی در روستاها چنین فضایی وجود ندارد و اگر یک جوان روستایی خلاق آشنا به اینترنت و فضای مجازی ایده‌ای داشته باشد، نمی‌داند به کجا مراجعه کند درهمین راستا مرکز نوآوری روستای خلاق خراسان شمالی با هدف ایجاد فرصت خلاقانه در روستاها شکل گرفت تا جوانان خلاق در حوزه فناوری را جذب کرده و ایده آنها را پرورش داده و با آموزش و معرفی آنها به شتاب‌دهنده موجب شود تا بتواند برای خود و روستایش اشتغال ایجاد کند.
وی با بیان اینکه چند ثمره از این تلاش در این نمایشگاه حضور دارند، افزود: جوانانی که روستای آنها تولیدات دارد یا جوانانی که محصولات تولید می‌کنند که مختص روستاها است، می‌توانند در این مرکز فعال شوند تا با مشاوره و آموزش بر پایه فضای مجازی و اینترنت ضمن ایجاد شغل برای خود بتوانند محصولات روستایشان را نیز به فروش برسانند.
مرتضوی با بیان اینکه توسعه اینترنت از سوی دولت روحانی موجب شده این فعالیت‌ها برای اشتغالزایی شکل بگیرد، گفت: در دولت روحانی نه تنها اینترنت پررنگ شده بلکه استارتاپ‌ها و ایجاد اشتغال و گفتمان استارتاپی نیز شکل گرفته است و مسئولان اکنون واژه استارتاپی را بسیار به کار می‌برند و این از ثمرات دولت روحانی است.
اشتغال روستاییان بر پایه اینترنت
علی میرطاووسی فعال حوزه اینترنت اشیا در زمینه آبیاری هوشمند با بیان اینکه این بخش از نمایشگاه بسیار خلوت است، به «ایران» گفت: درباره این بخش از نمایشگاه تبلیغات و اطلاع‌رسانی کافی درباره حضور استارتاپ‌های حوزه روستایی انجام نشده است به همین دلیل خبری از فعالان حوزه کشاورزی در سالن نیست. فعالان حوزه کشاورزی روستایی، دهیاری‌ها به این سالن کم‌تر سر زده‌اند.
مهندس قمری مدیرپروژه دهکده هوشمند است و با تیمی که اکثراً روستازاده هستند در حال فعالیتند. آنها در این نمایشگاه اپلیکیشن دهکده هوشمند را ارائه کرده‌اند. قمری به «ایران» گفت: بعد از تحصیل به فکر راه‌اندازی اپلیکیشنی افتادیم تا ضمن معرفی جاذبه‌های گردشگری و اقامتی 1300 روستای استان البرز، تفکیک زباله و ردیابی دستگاه‌های کشاورزی نیز انجام دهد تا به این وسیله امکان درآمدزایی برای پدران‌مان در روستاها بهتر فراهم شود.
سعید شجاعی مدیر اپلیکیشن «پی میشه» که خود اهل تهران است اما همیشه بحث فروش محصولات کسب و کارهای خانگی روستاییان یکی از دغدغه‌هایش بوده است، به «ایران» گفت: پلتفرمی را ایجاد کرده‌ایم که کسب و کارهای خانگی در روستاها می‌توانند در این پلتفرم مغازه آنلاین ایجاد کنند از سوی دیگر پرداخت‌ها برای خریداران تضمین می‌شود.
شجاعی رفتن اینترنت به روستاها را عامل ایجاد اشتغال دانست و گفت: وجود اینترنت و فضای مجازی موجب شده است تا تولیدات روستایی و روستاییان فعال در بخش تولیدات محصولات خانگی و کسب و کارهای خانگی بیشتر دیده شوند و بتوانند درآمدزایی کنند.
امیر توحیدی فر نیز با راه‌اندازی اپلیکیشن دیگری به‌دنبال راه‌اندازی بازار مجازی در روستاها است. او در اپلیکیشن خود به‌دنبال فروش محصولات روستاییان، گردشگری و بیمه است به‌طوری که هر روستایی در این زمینه فعال باشد 70 درصد از کارمزد بیمه به وی تعلق می‌گیرد. توحیدی فر افزود: ما به‌دنبال فروش محصولات روستاییان با تأیید و قیمت‌گذاری کارشناسان حوزه کشاورزی هستیم. یا روستاییان حتی اگر یک اتاق آماده پذیرایی از گردشگر داشته باشند، می‌توانند آن را در این اپلیکیشن معرفی کرده و با پذیرایی از توریست برای خود ایجاد اشتغال کرده و به درآمدزایی برسند. توحیدی‌فر نیز معتقد است اگر دولت دوازدهم اینترنت را تا دور افتاده‌ترین نقاط نمی‌برد امکان ایجاد چنین بازارهایی وجود نداشت.
سایه شفق مدیر فروش اپلیکیشن گیلیمو است. دختری که با تیم چند نفره خود در استان اردبیل به فکر فروش دسترنج هنر مادران گلیم باف خود هستند هنرمندانی که به قول او ناشناخته مانده‌اند. شفق به «ایران» گفت: دسترنج مادران گلیم باف ما را دلالان به یغما می‌بردند از این‌رو به فکر افتادیم خود جایی برای معرفی هنرهای آنها و فروش محصولاتشان راه‌اندازی کنیم. وجود بستر اینترنت موجب شد تا ما بتوانیم اپلیکیشنی را راه‌اندازی کنیم تا مادران ما بتوانند صنایع دستی خود را به تمام نقاط کشور بفروشند و دیده شوند و بیشترین سود هم از آن خودشان شود.

زهرا کشوری
خبرنگار
علی لاریجانی، رئیس مجلس از «حسن روحانی» رئیس‌جمهوری خواست تا وزیر پیشنهادی خود برای عمارت آزادی را تا نیمه اول شهریور به مجلسی‌ها معرفی کند. کارشناسان گردشگری در گفت‌و‌گو با «ایران» تأکید می‌کنند که وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی باید علاوه بر تخصص در زمینه گردشگری با چند زبان بین‌المللی آشنا باشد تا بتواند تحولات جهانی را رصد کند، بر رقبای منطقه فائق آید و به رقبای جهانی تنه بزند. از آن طرف کارشناسان میراث فرهنگی هم به «ایران» می‌گویند که وزیر عمارت آزادی باید اصل را بر حفاظت از «میراث فرهنگی» بگذارد.
نیمه مرداد ماه بود که «عباسعلی کدخدایی» سخنگوی شورای نگهبان از موافقت این شورا با تبدیل سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به وزارتخانه خبر داد. به‌ دنبال انتشار این خبر، برخی رسانه‌ها، اما از قول «حسینعلی امیری» معاون پارلمانی رئیس‌جمهوری اعلام کردند که دولت با تبدیل این سازمان به وزارتخانه مخالف است. امیری در این خبر گفته بود که اولویت دولت، تشکیل وزارت بازرگانی است، اما روابط عمومی معاونت حقوقی ریاست‌جمهوری به «ایران» می‌گوید: «مخالفت دولت تا پیش از تبدیل آن به قانون بود.» «سیدمحمد بهشتی» رئیس سابق سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هم پیشتر به «ایران» گفته بود که زمان مخالفت گذشته و امروز باید به‌ دنبال انتخاب وزیری بود که بتواند هر سه حوزه را مدیریت کند. به اعتقاد او اگر وزیر جدید بتواند برای میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سه مدیر آشنا با حوزه انتخاب کند، می‌توان انتظار اتفاق‌های مثبت را داشت. «اسرافیل شفیع‌زاده» کارشناس گردشگری نیز در گفت‌و‌گو با «ایران» تبدیل عمارت آزادی به تازه‌ترین وزارتخانه دولت روحانی را بزرگترین دغدغه فعالان این عرصه در سه دهه گذشته می‌داند و به «ایران» می‌گوید:«این حوزه نیاز به تشکیلاتی دارد که بتواند از فرصت‌های موجود در جامعه جهانی برای توسعه پایدار گردشگری بهره ببرد.» او اعتقاد دارد که در 25 سال گذشته صنعت گردشگری به‌ دلیل عدم وجود یک سازمان فعال و چابک نتوانسته است برنامه‌های از پیش تعیین شده مثل سند چشم‌انداز و اسناد بالادستی دیگر را محقق کند. اشاره او در واقع به ورود 20 میلیون گردشگر تا سال 2020 بود که محقق نشد. ایران باید براساس سند چشم‌انداز تا یک سال دیگر به این عدد می‌رسید اما در حال حاضر آمار گردشگران ورودی به کشور نزدیک به 8 میلیون نفر است. او عدم تحقق این برنامه را تا حدود زیادی به‌ دلیل ساختار تشکیلاتی گردشگری ایران می‌داند و می‌گوید:«گردشگری ایران به‌ دلیل عدم چابک و فعال بودن و عدم سازگار بودن با نظام بین‌المللی نمی‌تواند سهم خود را از گردشگری جهانی بگیرد.» او هم مثل نمایندگان موافق تبدیل سازمان میراث فرهنگی به وزارتخانه اعتقاد دارد تبدیل سازمان به معاونت رئیس‌جمهوری نتوانست آن را به اهداف خود برساند و محلی برای رفت‌وآمد گرایش‌های سیاسی شد. «پروانه سلحشوری»- از جمله نمایندگانی که تلاش زیادی کرد تا عمارت آزادی به وزارتخانه تبدیل شد- بارها در گفت‌و‌گو با «ایران» گفته است که یکی از مهم‌ترین دلایل مجلسی‌ها برای ایجاد وزارتخانه جدید، تبدیل این سازمان به حیاط خلوت دولت‌ها بود.  رفت وآمد 13 مدیر در دولت محمود احمدی‌نژاد و چهار مدیر در دولت حسن روحانی از جمله شواهد نمایندگان بر این ادعا است... البته بسیاری اعتقاد دارند این تحریم‌های نفتی امریکا و اهمیت صنعت گردشگری برای جایگزینی بخشی از درآمد‌های نفتی بود که باعث شد در نهایت بهارستان رأی مثبت شورای نگهبان برای ایجاد این وزارتخانه را بگیرد. اسرافیل شفیع‌زاده، کارشناس گردشگری هم می‌گوید: «در طول نزدیک به سه دهه گذشته کسانی که بر مسند بلندترین صندلی این سازمان تکیه زدند کوچک‌ترین اطلاعاتی از حوزه‌های تخصصی آن نداشتند.» او مثل بهارستان‌نشین‌ها عدم پاسخگویی رؤسای این سازمان در دوره‌های مختلف را، یکی دیگر از دلایل استقبال بخش‌های موافق با تشکیل تازه‌ترین وزارتخانه در دولت روحانی می‌داند. بخش مخالف با تشکیل وزارتخانه هم دقیقاً روی همین نقطه دست می‌گذارد. این بخش هم اعتقاد دارد که نمایندگان مجلس می‌توانند با طرح استیضاح وزیر میراث فرهنگی او را برای تغییر در وضعیت میراث فرهنگی یا گردشگری استان‌های خود، تحت فشار قرار بدهند. مثلاً نمایندگان احتمالاً برای ثبت جهانی آثار شهرهای خود، به وزیر این وزارتخانه فشار خواهند آورد. موافقان و مخالفان در یک نقطه هم اشتراک نظر دارند. آنها اعتقاد دارند چون سیستم در ایران یکپارچه عمل نمی‌کند به احتمال قوی وزیر جدید هم در پیشبرد اهداف خود بویژه در زمینه گردشگر ورودی با مشکل روبه‌رو خواهد شد. هرچند آنها اعتقاد دارند با وجود این هم تعداد گردشگران بالاتر خواهد رفت.
اسرافیل شفیع‌زاده همچنین اعتقاد دارد که وزیر جدید باید تخصص لازم را در این حوزه داشته باشد و با جهان‌بینی بین‌المللی به روند‌ها و تحولات جهانی نگاه کند. شفیع‌زاده تأکید می‌کند که کسی باید کاندیدای این وزارتخانه شود که حداقل به چند زبان بین‌المللی آشنا باشد، گزارش‌های توریسم جهانی را مورد مطالعه قرار بدهد، تحولات را مستقیماً رصد کند و یک تیم قدرتمند را برای خود انتخاب کند. او اعتقاد دارد تنها در این صورت است که ایران در زمینه صنعت گردشگری می‌تواند بر رقبای همسایه فائق آید و به رقبای بین‌المللی تنه زند.
شهرام زارع، باستان‌شناس اما تشکیل وزارتخانه در اواخر دولت روحانی را اتفاقی نتیجه‌بخش نمی‌داند و با دیده تردید به آن می‌نگرد. او اعتقاد دارد که گفتن نظراتی که حاوی گزاره‌هایی چون وزیر باید دارای تحصیلات میراث فرهنگی باشد، به حوزه میراث فرهنگی اهمیت بدهد یا سیاست‌زده نباشد، دیگر تأثیری ندارد. او می‌گوید:‌«تجربه دوره‌های گذشته نشان می‌دهد که میراث فرهنگی دغدغه نبوده و تصمیم‌گیران به نظرات کارشناسی متخصصان این حوزه اهمیت نمی‌دهند.» همچنین زارع اعتقاد دارد که انتخاب وزیر هم براساس سلیقه‌ها و مسائلی که برای دولت مهم است اتفاق می‌افتد و نظرات کارشناسان تأثیری روی این انتخاب ندارد. «جلیل گلشن» از جمله بنیانگذاران سازمان میراث فرهنگی در بعد از انقلاب در گفت‌و‌گو با «ایران» می‌گوید که میراث فرهنگی باید در وزارتخانه جدید محور حرکت‌ها باشد. او می‌گوید: «سازمان میراث فرهنگی طبق ماده 8 قانون خدمات کشوری، یکی از دستگاه‌های حاکمیتی است. بنابراین کسی باید وزیر بشود که حداقل بداند دستگاه‌های حاکمیتی چه تعریفی دارند و بتواند میراث فرهنگی را حفظ کند.» او اعتقاد دارد که وزیر جدید در عین حال که به گردشگری و صنایع دستی آشنایی دارد، باید بداند وظیفه اصلی‌اش حفاظت از میراث فرهنگی است.
دو سال طول کشید تا مجلس دهم توانست از شورای نگهبان تأییدیه تبدیل عمارت آزادی به وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی را بگیرد، حال باید ماند و دید که آیا وزارت جدید به تحول در صنعتی که گفته می‌شود جایگزین اقتصاد نفتی است منجر می‌شود یا خیر!

رامین مهمان پرست
سخنگوی اسبق وزارت خارجه
 اقدامی که کشور انگلیس در توقیف غیرقانونی نفتکش ایران انجام داد، خطای بزرگی بود و در مقابل، کاری که از سوی جمهوری اسلامی در برقراری نظم و انضباط در تردد نفتکش‌ها در منطقه خلیج فارس و تنگه هرمز صورت گرفت و با هرگونه تحرک غیرقانونی برخورد کرد، حکایت از اقتدار و توانایی ما در برقراری امنیت در منطقه داشت. چنین اقداماتی در برقراری امنیت در کنار مذاکرات و به‌کارگیری قدرت سیاست خارجی توفیق بزرگی برای کشور حاصل کرد و نشان داد که در دنیای امروز می‌شود قدرتمند بود و با توان بالا از حقوق ملت دفاع کرد.
در شرایطی در عرصه بین‌المللی فعالیت می‌کنیم که قواعد کلی و حق کشورهای مستقل از سوی قدرت‎های برتری که از سلاح و قدرت اقتصادی و نفوذ سیاسی بالایی بهره می‏‌برند، پایمال می‏‌شود. در واقع نظام بین‌الملل دچار اشکالات فراوانی شده و از اهداف اولیه‏‌ای که سعی داشته حقوق کشورها را به صورت برابر و محترم در نظر بگیرد، کاملاً دور شده است. در چنین شرایطی کشورهایی می‌توانند از حق خود دفاع کنند که صاحب اقتدار باشند؛ اقتداری که ویژگی‏‌های خاص خود را دارد.
هر کشوری که بخواهد به نقطه اقتدار برسد تا با قدرت از استقلال خود دفاع کند باید در جنبه‎های مختلف توانایی و برتری خود را برای دفاع از منافع ملی به کار بگیرد. قطعاً چیزی که در این زمینه قابل توجه است قدرت بازدارندگی دفاعی است. اگر کشوری دارای این قدرت بازدارندگی نباشد، کشورهای دیگر تحریک می‌‏شوند که به منافع کشور چنگ‏ اندازی کنند و امنیت مرزها را به خطر بیندازند. اما باید این مهم را در نظر داشت که اگر بخواهیم صرفاً به صورت تک بعدی به توانایی‎های کشور نگاه کنیم ممکن است به نتیجه مطلوب نرسیم. حتماً برای رسیدن به آن اقتدار، غیر از توانمندی دفاعی و قدرت بازدارندگی باید توانمندی اقتصادی، حمایت مردمی و قدرت به‌کارگیری سیاست خارجی را هم به شکل کامل در نظر بگیریم. مجموعه این عوامل است که می‎تواند از یک کشور، قدرت دفاعی، به معنای قدرتی که بتواند تأمین منافع ملی را در پی داشته باشد، بسازد.
متأسفانه بعضی از تحلیلگران کشورمان، گاهی اوقات توانایی قدرت بازدارندگی و دفاعی را کامل ‌می‎دانند و فکر می‌کنند که به تنهایی با همین قدرت می‏‌شود منافع ملی را تاًمین کرد. در حالی که این کافی و کامل نیست. برعکس همین موضوع هم صادق است. ممکن است که بعضی تحلیلگران ما توانایی سیاسی و سیاست خارجی را به تنهایی کافی بدانند که این هم یک نقصی دارد. با گفت وگو و مذاکره تنها، ما نمی‌‏توانیم منافع خود را به شکل کامل حفظ کنیم. صورت سومی هم برای این مواضع وجود دارد؛ حتی اگر قدرت دفاعی را به شکل کامل در اختیار داشته باشیم و از قدرت بالا در سیاست خارجی و توانایی مذاکره هم بهره‏‌مند باشیم ولی توانایی اقتصادی و یا حمایت‎های مردمی در کنار آن نباشد، باز هم به نتیجه مطلوب نخواهیم رسید. طی سال‎های گذشته بهترین مواضع را در فرمایشات مقام معظم رهبری در نامگذاری سال‎ها که همواره تأکید بر باور ملی و تولیدات داخل داشتند، می‎توان جست‌وجو کرد. اینکه ما باید برای دفاع از حقوق خود به نقطه‎ای برسیم که در کنار قدرت دفاعی و سیاست خارجی، از توانایی اقتصادی و همراهی مردم هم برخوردار باشیم.
در حال حاضر در شرایط و مقاطع حساسی به سر می‌بریم که تنها راه عبور از آن این است که یکپارچگی، انسجام و وحدت و همبستگی ملی در بین همه قوای ما به وجود آید. همان طور که وقتی آقای ظریف را با یک اقدام کاملاً غیرعقلانی تحریم می‎کنند، همه مسئولان کشور به حمایت از او برمی‎خیزند و سردار سلیمانی هم به دیدار ایشان رفته و از او حمایت می‎کند. معنی این کار این است که در چنین مقطع حساسی، همگی باید در کنار هم باشیم. قدرت دفاعی در کنار توانایی‏‌های ملی و سیاست خارجی و توجه به توان اقتصادی در دستور کار همه قرار بگیرد. اینگونه است که می‎توانیم با استفاده از تمامی ابزار از حقوق ملت ایران دفاع کنیم.

محسن ایلچی
دبیر گروه اقتصادی
هشدار نسبت به شتاب نرخ تورم و ریشه‌های آن یعنی کسری بودجه، کاهش منابع درآمدی دولت و استقراض داخلی به کرات شنیده می‌شود. تورم در ایران، پدیده یا خاستگاه پولی دارد. به بیان ساده تر، ناشی از عرضه پول در اقتصاد است. همان چیزی که قاطبه مردم از آن به‌عنوان تزریق پول بدون پشتوانه یاد می‌کنند. در این شرایط چکار باید کرد؟
بانک‌های مرکزی در دنیا برای کنترل عرضه پول و جلوگیری از رشد بی‌محابای تورم زای آن، از ابزارهای متعددی به‌صورت متعارف استفاده می‌کنند. در راستای سیاست انقباضی، استفاده از ابزارهایی نظیر تغییر نرخ بهره، تغییر درحجم سپرده قانونی و قبض ضریب فزاینده پولی همچنین عملیات بازار باز(خرید یا فروش) برای کنترل پایه پولی از جمله ابزارهای دراختیار نهاد سیاستگذار پولی برای مدیریت عرضه(و تقاضای) پول است.مدیریت پایه پولی کشور برای کنترل تورم امری حیاتی است. اما چه تصمیماتی مدیریت پایه پولی کشور را دچار اختلال و زمینه ساز رشد نرخ تورم می‌کند؟
مراجعه مکرر دولت به بانک مرکزی(افزایش مطالبات بانک مرکزی)، افزایش بدهی بانک‌های تجاری به این نهاد، تسعیر ارز از محل دارایی‌های خارجی بانک مرکزی برای جبران هزینه‌های جاری و کسری بودجه کشور باعث می‌شود که پایه پولی به نسبت اسکناس عرضه شده توسط بانک مرکزی یا به عبارتی مجموع دارایی‌های بانک مرکزی که به‌عنوان پشتوانه اسکناس محسوب می‌شود، افزایش یابد. به‌منظور مدیریت پایه پولی، نهاد سیاستگذار نمی‌تواند از ابزار متعارف پولی همچون نرخ بهره (افزایش نرخ) و نسبت سپرده قانونی (افزایش نرخ)استفاده کند، چرا که اولاً امکان تغییر مستمر درنرخ آنها وجود ندارد، دوم اینکه عامل محدود‌کننده‌ای برای بانک‌ها محسوب شده و رکودآفرین‌تر است. سوم اینکه از انعطاف لازم و واکنش سریع برای تغییر در حجم ذخایر بانکی در قالب خرید و فروش برخوردار نیست. بانک مرکزی تاکنون به‌دلیل محدودیت‌های موجود از «عملیات بازار باز» به‌عنوان یک ابزار متعارف در دنیا و البته جدید در ایران استفاده نکرده است. اکنون این نهاد به‌دنبال استفاده از عملیات بازار باز است تا با تأمین منابع مالی مورد نیاز بانک‌ها، دولت، شرکت‌های دولتی و همچنین حجم اسکناس و مسکوک را به‌صورت پویا و روزانه مدیریت کند تا در دوران کسری منابع دولت، سطوح استقراض را مدیریت کند. به بیانی دیگر، واکنش سریع به تغییر درسطح ذخایر بانکی، سپرده‌ها، اوراق خزانه و مدیریت اضافه برداشت‌ها همچنین مدیریت نرخ بهره بین بانکی و در نهایت حجم اسکناس و مسکوک در اختیار مهم‌ترین هدف بانک مرکزی است. تصمیم برای راه‌اندازی بازار براساس تبصره 5 قانون بودجه سال 1398 کل کشور ایجاد خواهد شد. مجوزهای قانونی آن از سوی بانک مرکزی در قالب خرید و فروش اوراق مالی اسلامی منتشره دولت و وثیقه‌گیری اوراق مذکور در تبادلات با بانک‌ها فراهم شده و دستور‌العمل آن به‌تصویب رسیده است.استفاده از این ابزار، بویژه در وضعیت«بودن در شرایط خاص»، استقلال بانک مرکزی برای عدم تمکین به خواسته همیشگی دولت جهت استقراض را افزایش خواهد داد.
با این حال، فرجام عملکرد عملیات بازار باز بشدت تحت تأثیر سیاست‌ها و اراده دولت است. عملیات خرید و فروش در این بازار به شرطی موفقیت‌آمیز خواهد بود که اولاً، دولت از تحمیل وتعیین نرخ بهره خودداری کند، چرا که نرخ‌های بالا می‌تواند هزینه استقراض را افزایش دهد. بنابراین باید نرخ‌ها براساس سازوکارعملیات خرید و فروش تعیین شود. دوم اینکه انتظارات تأمین مالی خویش را با واقعیت سطح عملیات همسان کند. سوم اینکه اوراق نقد شونده باشد واحتمال نکول وجود نداشته باشد. چهارم اینکه بانک‌های تجاری مقررات عملیات بازار را رعایت کنند. پنجم، با ملاحظاتی نظیر شفافیت، ساختار سرمایه و ترازنامه بانک‌ها اجازه حضور در بازار را دهد. ششم، پیوندی دقیق میان ابزارهای تأمین مالی بازار سرمایه و بازار بین بانکی با عملیات بازار باز ایجاد شود. همان‌طوری که در ابتدا اشاره شد، برای بهره‌مندی دقیق از این ابزار، می‌توان کسری بودجه را کاهش داد و رشد شتاب نرخ تورم را مهار، نوسانات ارزی را تعدیل و ریسک عملیات بانکی در شرایط کنونی را کنترل و مطالبات از دولت را نقد کرد.

67 نماینده نطفه تشکیل استان جدیدی را در بهارستان بسته‌اند؛ استان «آذربایجان مرزی». طرح تشکیل این استان با مرکزیت شهرستان خوی دیروز در مجلس اعلام وصول شد. آن هم در شرایطی که حدود یک ماه پیش وزارت کشور رسماً توصیه کرده بود که نمایندگان در ایام نزدیک به انتخابات از این دست طرح‌ها برای تقسیمات کشوری ندهند چون وزارت کشور با این کار مخالف است. آن زمان تنها بحث تشکیل استان «اصفهان شمالی» روی میز مجلس بود اما حالا با طرح تشکیل استان «آذربایجان مرزی» به نظر می‌رسد بخشی از مجلسی‌ها پیام 22 تیرماه وزارت کشور را نگرفته‌اند. شاید هم گرفته باشند اما اصرار آنها دلیل دیگری داشته باشد. نظیر آنچه که نادر قاضی‌پور درباره اهداف طراحان طرح استان «آذربایجان مرزی» ارزیابی کرده؛ تبلیغات انتخاباتی.
دولت؛ مخالف تمام قد تقسیم استان‌ها
اولین طرح ایجاد استان جدید در مجلس دهم را 33 نماینده برای تشکیل «اصفهان شمالی» داده بودند. طرحی که روز 20 اسفندماه سال قبل اعلام وصول شد و تا اینجا تنها توانسته مصوبه کمیسیون شوراها را برای کلیات خود بگیرد. حالا دورخیز برای تشکیل استان «آذربایجان مرزی» دومین تلاش رسمی مجلسی‌ها در این راستا است. هرچند در همین دوره هم زمزمه‌هایی برای روی کاغذ آوردن طرح تشکیل استانی با عنوان «مازندران غربی» شنیده می‌شد که به‌جایی نرسید. اما پیش از هر چیز به نظر می‌رسد این طرح‌ها فارغ از اینکه چقدر از زمینه کار کارشناسی برخوردار هستند،  با یک مانع بزرگ مواجه می‌باشند؛ مخالفت وزارت کشور. مخالفتی که رسماً روز 22 تیرماه اعلام شد. در آن روز سیداسماعیل موسوی سخنگوی ستاد انتخابات کشور درباره احتمال دادن وعده از سوی نامزدهای انتخاباتی به مردم برای تقسیمات کشوری گفته بود که «وزارت کشور هیچ بنایی برای تغییرات استانی ندارد. در انتخابات پیش رو، نامزدهای انتخاباتی توجیه می‌شوند که درباره تقسیمات کشوری وعده ندهند چون تقسیمات کشوری از اختیارات دولت است نه نمایندگان مجلس.» این اظهارنظر اگر مورد اصرار دولت باشد حتی در صورت رأی مثبت مجلسی‌ها به طرح‌های تشکیل استان‌های جدید می‌تواند مصوبات مجلس را با سد اصل 75 قانون اساسی در شورای نگهبان مواجه کند. اصلی که تأکید دارد طرح‌های مجلس نباید برای دولت بار مالی در پی داشته باشند و روشن است که تشکیل استان جدید بدون تخصیص منابع ممکن نیست. اخیراً سعید جلالی مدیرکل تقسیمات کشوری وزارت کشور هم گفته که «هیچ پرونده‌ای را نه در هیأت دولت و نه در وزارت کشور در ارتباط با تأسیس استان جدید ارائه نکرده‌ایم و بعید به نظر می‌رسد تا پایان دولت تدبیر و امید چنین ارتقایی در دستور کار باشد. هر چند در مجلس زمزمه‌هایی مبنی بر تشکیل برخی استان‌ها ارائه شده، اما وزارت کشور و دولت هیچ طرح و لایحه‌ای را برای تأسیس استان جدید در دستور کار ندارد.» این اظهارنظرها ناظر به طرح ایجاد استان «اصفهان شمالی» مطرح شده بود که به صورت طبیعی می‌تواند درباره هر طرح مشابه دیگری و از جمله طرح تأسیس استان «آذربایجان مرزی» هم صدق کند. کما اینکه دیروز ساعتی پس از اعلام وصول طرح تشکیل استان «آذربایجان مرزی»، علی مصطفوی معاون سیاسی و امنیتی استانداری آذربایجان‌غربی در گفت‌وگو با پایگاه محلی ندای موج، گفت که «دولت با تشکیل هرگونه استان جدید در کشور مخالف بوده و این موضوع را خرداد ماه امسال اعلام کرده است و این‌گونه طرح‌ها باید در وزارت کشور و تقسیمات کشوری بررسی گردد؛ موضوع  تشکیل استان جدید به مرکزیت خوی نیز مسأله‌ای است که نه ما اطلاعی داریم و نه وزارت کشور.»
از توجیهات تشکیل استان جدید تا خط ونشان برای بر زمین زدن طرح
طراح اصلی طرح تشکیل استان «آذربایجان مرزی» محمدتقی کبیری است؛ نماینده شهرستان خوی. شهرستانی که قرار است بر اساس این طرح مرکز استان تازه‌ تأسیس باشد. بر این اساس شهرستان‌های ماکو، سلماس، چالدران، شوط و پلدشت هم دیگر توابع این استان خواهند بود. اما توجیه طراح این طرح برای تشکیل استان جدید چیست؟ آن‌طور که کبیری در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران توضیح داده عواملی چون «ساختار جغرافیایی طولی و فاصله ۷۰۰ کیلومتری شمال تا جنوب آذربایجان غربی»، «ایجاد زیرساخت‌های جدید در خوی»، «وجود دو فرودگاه در منطقه»، «اتصال خطوط ریلی کشور به سمت اروپا در محدوده استان پیشنهادی آذربایجان مرزی» و «جمعیت بالای یک میلیون نفر در این محدوده» را دلایل توجیهی این کار دانسته.
با این حال نادر قاضی‌پور، همفکر سیاسی کبیری و نماینده ارومیه نظر دیگری درباره کار او دارد و در همین رابطه به سایت «آناج» گفته که «نماینده مردم خوی برای رأی آوری در انتخابات پیش رو و به دلیل کم‌کاری‌های انجام شده در حوزه انتخابیه خود اقدام به طرح چنین پیشنهادی کرده است اما باید دانست که طرح چنین موضوعاتی موجب رأی آوری نخواهد بود.» روح‌الله حضرت‌پور، دیگر نماینده ارومیه هم دیروز به تسنیم گفته که «به‌ هیچ‌ عنوان اجازه نخواهیم داد این طرح تصویب شود»؛ پیامی که خبر از رویارویی جدی بر سر این طرح می‌دهد. چه آنکه حضرت‌پور وعده داده «برخی نمایندگان که این طرح را تأیید کرده‌اند نیز رأی خود را پس خواهند گرفت.» این سخن می‌تواند نشان از تلاشی باشد در طیف مخالفان تجزیه استان آذربایجان غربی که از همین دیروز کلید خورده است. تلاشی که حکایت از یک تقابل تمام‌عیار دارد. این تقابل البته رد پایی هم در گذشته دارد که حالا باز هم به موازات اعلام وصول طرح تازه، قدری جان گرفته.
آذربایجان مرزی؛ بهانه احیای سودای تشکیل کردستان شمالی
تقسیم آذربایجان غربی به دو استان البته بحثی بود که در مجلس نهم هم مطرح شد؛ جایی که برخی نمایندگان با هدایت عثمان احمدی، نماینده آن دوره مهاباد در سال 92 برای ایجاد استانی با نام «کردستان شمالی» دورخیز کردند اما به جایی نرسیدند. آن روزها هم مخالفان این ایده، موافقان ایجاد استان جدید را به داشتن «اغراض انتخاباتی و عوامفریبانه» متهم کرده بودند. دیروز اما نماینده مهاباد در دوره دهم یعنی جلال محمودزاده در مقام مخالف تقسیم آذربایجان غربی به شکلی که پیشنهاد شده، ظاهر شد. او حتی برای این کار دست به قلم برد و برای رئیس مجلس نامه سرگشاده نوشت. نامه‌ای که در آن طراحی این طرح را «بدون هماهنگی با نمایندگان استان و عدم رعایت حساسیت‌های امنیتی قومی و مذهبی استان آذربایجان غربی» و همچنین «ناپخته و غیرکارشناسی» توصیف شده است. محمودزاده در این نامه طرح تشکیل استان «آذربایجان مرزی» را مخالف اصل 75 قانون اساسی دانسته است. این نماینده مجلس هر چند طرح اعلام وصول شده مجلس را مخالف قانون اساسی و مغایر امنیت ملی و منافع مردم استان دانسته اما در پایان نامه خود باز هم به پیشنهاد سال 92 برخی نمایندگان برای ایجاد تشکیل استان «کردستان شمالی» بازگشته و نوشته است: «اگر نیاز باشد استان دیگری به‌ منظور توسعه زیرساخت‌های سیاسی، اجتماعی، امنیتی و اقتصادی در استان ایجاد شود به دلیل دوری و عدم دسترسی مردم به شهرها و بخش عظیمی از کردهای جنوب آذربایجان غربی به مرکز استان، می‌بایست در یکی از شهرهای جنوب که سابقه تاریخی مرکزیت جغرافیایی، اداری و فرهنگی و توان زیرساختی داشته و بلوک جنوب استان است، ایجاد شود.» بدین ترتیب به نظر می‌رسد سودای تشکیل استان «آذربایجان مرزی» در همین قدم اول خاطره ایجاد استان «کردستان شمالی» را از درون استان «آذربایجان غربی» زنده کرده و این یعنی تا اینجا حداقل سه طیف در این طرح تازه در استان مقابل هم هستند؛ طرفداران ایجاد آذربایجان مرزی، حامیان ایجاد کردستان شمالی و مخالفان تجزیه استان. سه طیفی که رویارویی آنها با توجه به ژئوپلتیک قومی استان می‌تواند زمینه بحث‌های چالشی تازه‌ای باشد.
انتخابات؛ هدفی در افق استان‌سازی‌های تازه
معلوم نیست طرح تشکیل استان «آذربایجان مرزی» با این سطح از درگیری می‌تواند به پایان عمر مجلس دهم برسد یا خیر؟ مجلسی که انتخابات دوره دهم را هم تنها 7 ماه دیگر پیش رو دارد و قبل از آن باید درگیر کار قانون بودجه 99 باشد. دو نماینده دیگر استان آذربایجان غربی که تا اینجا با این طرح مخالفت کرده‌اند یعنی نادر قاضی‌پور و جلال محمودزاده نیز پیش‌بینی می‌کنند چنین طرحی جدای از مخالفت‌های واضح دولت، به عمر مجلس دهم نرسد. اما مسأله این است که سودای ایجاد تشکیل استانی جدید حداقل برای مردم یک منطقه می‌تواند خوشایند باشد. چیزی که حتماً می‌تواند در رأی آنها برای انتخابات مجلس یازدهم هم تأثیر بگذارد و شاید اصرار بر چنین طرحی با‌ وجود مطالعات کارشناسی لازم، موانع منطقه‌ای و مخالفت دولت تنها ناظر به‌ همین مسائل انتخاباتی باشد.

مدیرکل تقسیمات کشوری وزارت کشور در گفت‌وگو با « ایران»:
وزارت کشور برنامه‌ای برای تقسیمات کشوری ندارد

سیدسعید جلالـــــــــــی، مدیرکل تقسیـــــــــــــمات کشوری وزارت کشور اعلام کرد: اگرچه طی روزهای اخیر اخباری مبنی بر تشکیل استان‌های جدید منتشر شده، اما وزارت کشور اساساً هیچ برنامه‌ای برای تقسیمات کشوری در سطح کاهش یا افزایش استان‌ها در دستور کار ندارد.
مدیرکل تقسیمات کشوری وزارت کشور در گفت وگو با «ایران»  ضمن رد اخبار منتشره در این خصوص اظهار داشت: به هر حال همیشه مطالبات و تقاضاهایی در حوزه تقسیمات کشوری برای تبدیل یا ارتقا وجود دارد ولی همان طور که قبلاً هم تأکید کرده‌ایم، تشکیل استان جدید یا کاهش تعداد استان‌های کشور، به کلی مقوله متفاوتی است و در شرایط کنونی نیز وزارت کشور هیچ برنامه‌ای برای کاهش یا افزایش تعداد استان‌ها در دستور کار ندارد.

هر روز با شما در اینجا خواهیم بود، صدای شما، حرف شما و پیشنهاد شما را می شنویم و می خوانیم و بازگو می کنیم.
با ما همراه باشید، بگویید و بنویسید

تلفن: 88769075 - 021  پیامک: 3000451213

نظــــــــر مـــــردم

پاسخگو نبودن اداره برق منطقه بوعلی/ خانم جمالی: چند روز پیش به‌دلیل نوسان شدید برق به یکباره تمام وسایل برقی منزل و مشاعات ساختمان قطع شد. پس از تماس با اداره برق منطقه و بررسی کارشناسی مشخص شد علت نوسان و فشار شدید وارد شده سرقت یک قطعه مسی از پست برق سر خیابان بوده است. این نوسان شدید برقی خسارت زیادی به وسایل برقی ساکنان و همچنین وسایل و قطعات برقی مشاعات ساختمان وارد کرده است. با پیگیری ساکنان در اداره برق منطقه حداکثر مبلغ خسارت به هر واحد را فقط 300 هزار تومان اعلام کردند. متأسفانه وضعیت این پست برق همچنان بدون کلید و قفل است. از اداره برق منطقه تقاضای پیگیری و پرداخت خسارت داریم.
وام خرید مسکن ایثارگران/ آقای عبدالحمیدی: رسانه‌ها درباره وام جدید خرید مسکن ایثارگران که رئیس محترم بانک مرکزی اعلام کرده به‌صورت شفاف به مردم اطلاع‌رسانی کنند. از چند بانک که پیگیری کردم هیچ نتیجه‌ای نگرفتم. لطفاً مسئولان محترم در این خصوص پاسخگو باشند.
درخواست یک هموطن/ احمد خزایی: از جانبازان شیمیایی اعصاب و روان هستم. از رئیس جمهوری محترم درخواست داریم که فکری به حال ما بازنشستگان و جانبازان و ایثارگران کنند. چرا ما نباید بازنشستگی داشته باشیم. و مطلب دوم اینکه چرا مسئولان قوه قضائیه پرونده آقای خاوری را پیگیری نمی‌کنند؟
مشکلات بازنشستگان تأمین اجتماعی/ یک شهروند: 12 سال پیش با 11 سال پرداخت حق بیمه بازنشسته شده‌ام. در حال حاضر دریافتی‌ام 628 هزار تومان است. با این حقوق ناچیز چطور باید زندگی کنم؟ در رسانه‌ها مرتب درخصوص افزایش حقوق بازنشسته‌ها صحبت می‌شود ولی در عمل اتفاق خاصی صورت نگرفته است. لطفاً کمی به فکر ما باشید.
بالارفتن اجاره بهای واحدهای مسکونی/ یک شهروند: چرا هیچ مسئولی درخصوص افزایش سرسام آور اجاره بهای واحدهای مسکونی پاسخگو نیست؟ چرا هیچ قانون و ضابطه‌ای در این خصوص طراحی و برنامه‌ریزی نمی‌شود؟ مردم از بالارفتن اجاره خانه‌ها به ستوه آمده‌اند. لطفاً مسئولان دراین خصوص پاسخگو باشند.