مشاور وزیر و مدیرکل حوزه وزارتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از برگزاری جشن بهار مهربانی همزمان با ایام ولادت پیامبر اعظم(ص) در سراسر کشور خبر داد.  به‌گزارش روابط عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، محمدمهدی احمدی با اعلام این خبر گفت: با توجه به دستور رئیس جمهوری و تأکید وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تصمیم بر تنظیم برنامه‌هایی در راستای افزایش نشاط و امید اجتماعی در جامعه شده است.  او گفت: ستاد جشن‌های بهار مهربانی به ریاست وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در این وزارتخانه تشکیل شد و سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های وزارت کشور، وزارت ورزش و جوانان، سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و ستاد عالی کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد کشور از اعضای این ستاد هستند و دبیرخانه استانی این ستاد نیز در ادارات کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان‌های سراسر کشور مستقر است.
دبیر ستاد جشن‌های بهار مهربانی ادامه داد: برگزاری این جشن‌ها در ماه ربیع الاول به این دلیل است که این ماه به طور ذاتی فضیلت خاصی دارد و در همین راستا جشن‌های سراسری همزمان با میلاد حضرت رسول(ص) با طراحی و شمایلی جدید با مشارکت مردم برگزار می‌شود. او گفت: بر مردمی برگزار شدن این جشن تأکید شده است و در واقع ستاد مورد اشاره بیشتر نقش پشتیبان و هماهنگ‌کننده دارد و قرار بر برگزاری برنامه‌های جشن توسط مردم‌ است. احمدی با اشاره به اهداف جشن بهار مهربانی گفت: بهره‌گیری از مناسبت‌های دینی برای ترویج شادی در جامعه، توسعه نشاط در جامعه با مشارکت خانواده‌ها و سازمان‌های مردم نهاد، تحکیم وحدت میان جامعه با مشارکت اقشار و گروه‌های مردمی از جمله هنرمندان، ورزشکاران و نخبگان حوزه فرهنگ از اهداف این جشن‌ سراسری است. مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با بیان اینکه جشن‌های بهار مهربانی از ١٢ تا ١٧ ربیع الاول (٢٩ آبان تا ٤ آذر) در تهران و سایر استان‌ها، شهرستان‌ها و روستاهای کشور برگزار می‌شود افزود: در این طرح سعی شده تا از ظرفیت‌های محلی، آیینی، سینمای سیار، نمایش‌های خیابانی، موسیقی اقوام، هنرهای تجسمی، برنامه‌های مذهبی، جشنواره غذا و... با هدف ایجاد فضای نشاط در جامعه بهره کافی برده شود. دبیر ستاد جشن‌های بهار مهربانی در عین حال تأکید کرد: در کنار برنامه‌های فرهنگی و هنری بر عرضه محصولات فرهنگی مانند کتاب، صنایع دستی، برگزاری مسابقات قرآنی و دینی برای کودکان ‌و نوجوانان و... در غرفه‌های فرهنگی نیز تأکید شده است. او ادامه داد: محل برپایی این جشن‌ها گذرهای مردمی مانند پیاده‌راه‌ها و گذرگاه‌های تفریحی و تاریخی که حالت عمومی و تجمع و تردد بیشتری از مردم را همراه دارد در نظر گرفته شده است.
احمدی تصریح کرد: برای ایجاد نشاط و امید اجتماعی از طریق برگزاری این جشن‌ها سعی شده که همه گروه‌های خانواده در نظر گرفته شود، بنابراین خانواده محور بودن یکی از ویژگی‌های بارز جشن بهار مهربانی است. او با تأکید بر استفاده از ظرفیت‌های انجمن‌های هنری، گروه‌های هنری، دانشجویان فرهنگ و هنر، هنرجویان هنرستان‌های هنرهای زیبا، کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد کشور، گروه‌های فعال گردشگری، گروه‌های ورزش‌های آیینی و... در برگزاری جشن‌های بهار مهربانی ادامه داد: مردم مشارکت‌کننده اصلی در این جشن‌ها هستند و باید مدیریت آن را در دست داشته باشند. مشاور وزیر فرهنگ و اشاد اسلامی افزود: سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران متولی اجرای برنامه‌های این جشن در تهران است که با همکاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزارت ورزش و جوانان، سازمان میراث و گردشگری و ستاد عالی کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد کشور برگزاری برنامه‌های مختلف فرهنگی و هنری را در اماکنی که تجمع مردمی بیشتر است در نظر دارد. مدیرکل حوزه وزارتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با بیان اینکه جامعه نیاز به نشاط روحی و روانی دارد گفت: جشن‌های مردمی باید به آیین‌های ملی و دینی تبدیل شود و مردم در زمان خاصی از سال در آنها شرکت کنند زیرا جشن‌هایی که پشتوانه مردمی دارد به مرور مورد استقبال جامعه قرار می‌گیرد و از این طریق مردم نیز در ایجاد فضای نشاط و امید اجتماعی مشارکت خواهند داشت. او در عین حال تصریح کرد: برای نهادینه شدن جشن‌های بهار مهربانی به‌عنوان جشن ملی نیز باید برنامه‌ریزی‌های لازم را داشته باشیم.

نداسیجانی
خبرنگار
گروه موسیقی «تال» با هنرمندی فرج علیپور سی‌ام آبان ماه درسینما فلسطین بروجرد روی صحنه می‌رود. به گفته علیپور این برنامه نخستین اجرای موسیقی نواحی در این شهرستان است. فرج علیپور از خوانندگان موسیقی لرستان و نوازنده پیشکسوت ساز کمانچه است. هنرمندی که صاحب نشان درجه یک هنری است و طی سال‌ها فعالیتش درعرصه موسیقی تلاش کرد تا موسیقی مقامی لرستان را به دنیا معرفی کند.او از سال 72 کنسرت‌های متعددی در کشورهایی چون آلمان، فرانسه، بلژیک، انگلیس، سوئد، نروژ، دانمارک، استرالیا، عراق و دبی اجرا کرد و براین نظراست که دین خود را به موسیقی محلی لرستان ادا کرده است.  قراراست گروه «تال» در آینده نزدیک اجراهایی درتهران، کرمانشاه و چند شهر جنوبی برگزار کند. گفت‌و‌گوی کوتاه با او را در مورد اجرای پیش روی این هنرمند درادامه می‌خوانید:
با وجود مشکلات و کمبود امکانات در بروجرد چطور شد تصمیم گرفتید دراین شهر اجرای کنسرت داشته باشید؟
این کنسرت نخستین اجرای موسیقی نواحی در بروجرد است چرا که به‌دلیل مشکلات و مخالفت‌ها، تا به امروز هیچ گروهی اجازه اجرای برنامه دراین منطقه را نداشته است اما سرانجام با رایزنی‌هایی که ازسوی هنرمندان انجام گرفت توانستیم مجوز اجرای این کنسرت را دریافت کنیم البته در سینما فلسطین، که باید برای یک شب اجرا مبلغ 5 میلیون تومان پرداخت کنیم این در حالی است که درطول روز 20 نفرهم برای فیلم دیدن به این سینما نمی‌روند و مسئولان آن حتی نمی‌توانند هزینه برق مصرفی سینما را با بلیت فروشی تأمین کنند.
هزینه بلیت این اجرا چقدر است؟
مبلغ اجاره این سالن برای ما بالا است چرا که نوع کار ما با موسیقی پاپ متفاوت است. موسیقی نواحی مانند موسیقی پاپ درآمد چند صد میلیونی ندارد. بلیت فروشی ما دراین برنامه از40 تا 70 هزارتومان است اما با این حال می‌دانم عده‌ای به‌دلیل مشکلات مالی نمی‌توانند دراین برنامه شرکت کنند. البته برای ما هم سودی ندارد و 12 نفراعضای گروه ما نفری 500 هزار تومان هم گیرشان نمی‌آید. من بارها به اعضای گروهم گفته‌ام اجرای کنسرت را تعطیل کنید و به‌دنبال آن نروید و برای خودتان ساز بزنید. موسیقی نواحی هیچ دلسوز و حامی ندارد و مسئولان فرهنگی از خدایشان است که موسیقی ما فراموش شود.
آیا شرایط اجرای کنسرت موسیقی در سالن سینما وجود دارد؟
در شهرستان بروجرد هیچ سالن کنسرتی وجود ندارد. سالن وزارت ارشاد این شهرستان هم 300صندلی دارد که همه آن نیاز به تعمیردارد، البته پیشنهاد دادیم با هزینه خودمان صندلی‌ها و استیج آن را تعمیر کنیم و اجاره بدهیم اما قبول نکردند خودشان هم که کاری انجام نمی‌دهند.درورزشگاه بروجرد پیش ازاین کنسرت موسیقی پاپ اجرا شده و مسائلی که در این کنسرت به وجود آمد سبب شد دیگر اجازه ندهند حتی کنسرت پاپ هم برگزار شود.دراین منطقه با هر صدای‌سازی مخالف هستند، دیگر فرقی نمی‌کند موسیقی پاپ باشد یا نواحی. اما در خرم آباد مرکز استان لرستان نگاه بهتری به موسیقی وجود دارد و گویا مسئولان جرأت بیشتری دارند. مدیرکل فرهنگ و ارشاد خرم آباد یک روحانی است اما ایشان علاقه بسیاری به موسیقی دارند و در همه کنسرت‌های این منطقه شرکت داشته‌اند اما در شهرهای کوچک هرکسی برای خودش کدخدا است.
در شهرهای بزرگ چون تهران هم این مشکلات وجود دارد و با تلاش‌های بسیار و رایزنی می‌توانیم یک یا دو شب در تهران اجرای برنامه داشته باشیم.در صورتی که ما قطره ای در برابر دریا هستیم. در کنسرت‌های ما بیشتر کسانی شرکت می‌کنند که همشهری و ازاقوام لرستان هستند یک خواننده آذری زبان که نمی‌آید در کنسرت ما بنشیند بنابراین با این تعداد اندک مخاطب چطور می‌توانیم یک سالن را پر کنیم و درآمدزایی داشته باشیم!
موسیقی کردی ایران دراین سال‌ها توانست با گروه موسیقی کامکار‌ها بخوبی به دنیا معرفی شود اما گروه منسجمی در موسیقی‌های محلی چون لری یا دیگر اقوام وجود ندارد؟
در استان لرستان گروه‌های زیادی وجود دارد اما حمایت نمی‌شوند و اگر هم تا امروز چیزی با عنوان موسیقی لری شنیده شده تلاش خود هنرمندان لرستان بوده است. کامکارها گروه موفقی در موسیقی مقامی ایران هستند و هر کدام از اعضای آن یک هنرمند شناخته شده است البته آن زمان که این گروه شروع به فعالیت کرد وضعیت موسیقی بهتر بود در حال حاضرشرایط به گونه‌ای شده است که این گروه هم نمی‌تواند اجرای پرتعدادی داشته باشد. مردم ما گرفتار مشکلات مالی شده‌اند گوش کردن به موسیقی دل خوش و شکم سیرمی خواهد. باید از موسیقی لرستان حمایت کنند تا بتوانیم یک ارکستر خوب داشته باشیم.
اجراهایی که در خارج از کشور داشته‌اید به چه صورت بوده آیا استقبال شده است؟
بسیار خوب. من در بیشتر کشورهای دنیا اجرای برنامه داشتم و شبکه‌های پر بیننده آن را پخش کرده‌اند. البته در بیشتر این اجراها با خانم سیما بینا در کشورهای مختلف موسیقی لری، کردی و خراسانی را اجرا و معرفی کرده‌ایم.
نزدیک به 6 سال است که در رسانه ملی ممنوع التصویر و ممنوع از صدا هستید آیا این مشکل همچنان پابرجا است؟
حدود 6 سال قبل شب عید در آلمان کنسرتی داشتیم. بعد از اجرای برنامه در رستوران نشسته بودیم که یک نفر با دوربین آمد و مثل خیلی‌های دیگر از ما خواست عید را تبریک بگوییم و ما هم یک تبریک ساده گفتیم. همین تبریک را به همراه فیلمی که از کنسرت ما در برلین گرفته بودند، در یک شبکه ماهواره‌ای پخش کردند. ما بعدها توضیح دادیم که خداوکیلی نمی‌دانستیم دوربین به دست‌ها از طرف کجا آمده‌اند و ما اصلاً کار سیاسی نمی‌کنیم. ماجرا ابتدا از صداوسیمای لرستان شروع شد. آنقدر این مسئولان استانی به تهران نامه نوشتند و گفتند چرا آثار مرا پخش می‌کنند که در صداوسیمای تهران هم ممنوع‌ ازصدا و تصویر شدیم. این مشکل همچنان ادامه دارد و حل نشده است شاید بعد مرگ من صدا و تصویرم در تلویزیون پخش شود مانند استاد رضا سقایی تا زمانی که ایشان در قید حیات بودند کارهایش پخش نمی‌شد اما وقتی فوت کردند اسطوره شدند و کارهایش از صدا و سیما پخش می‌شود.
در حال حاضر شرایط برای جوان‌های امروزی بهتر است و با نسل امروزی‌ها کاری ندارند. بعد انقلاب ما نمی‌توانستیم ساز با خود حمل کنیم و مجبور بودیم آن را جدا کرده و در پاکت کاغذی پنهان کنیم اما به مرور زمان ساز را به مردم نشان دادند. البته این اعتراض‌ها فایده ای ندارد من کار خودم را انجام داده‌ام از این بیشتر هم به من نمی‌دهند سال‌ها در جمع‌آوری آهنگ‌های محلی بودم و دیگر کافی است و همین که هرنوازنده کمانچه سبک من را انتخاب می‌کند و می‌نوازند خوشحال هستم.
صدا و سیما چه حمایتی از موسیقی نواحی ایران داشته است؟
صداو سیما مهم‌ترین نقش را در معرفی فرهنگ و هنر ایران دارد و می‌تواند انجام بدهد اما نیازمند حضور یک مدیر با جسارت است نه اینکه در فکر منافع و پیشرفت خود باشند. مدیر کل صدا و سیمای کردستان تمامی کنسرت‌های این منطقه را از تلویزیون پخش مستقیم کرده‌اند اما یک عده می‌ترسند این کار را انجام بدهند. امیدواریم بگذارند موسیقی نواحی شنیده شود و به فراموشی نرود.
جشنواره‌هایی که برای موسیقی نواحی برگزار می‌شود یا جشنواره‌هایی چون موسیقی فجر آیا به تنهایی می‌توانند معرف گوشه‌ای از موسیقی اصیل ما باشد؟
خیر. امروزه همه چیز رابطه بازی شده و این رابطه‌ها به جشنواره‌ها هم راه پیدا کرده است و هرکسی را که دوست دارند دعوت می‌کنند. برای موسیقی نواحی هیچ هزینه ای نمی‌شود وگروه‌های در سطح پایین حضور دارند. آنها حاضرند پولی هم نگیرند اما شرکت کنند. در صورتی که باید از گروه‌های قوی‌تر دعوت شود تا اگر میهمان خارجی در برنامه حضور دارد بدانند موسیقی لرستان این نیست که امروز شنیده می‌شود. ما یک عمر زحمت کشیده‌ایم تا اثری برای آیندگان ماندگار بماند اما چیزی که امروز اجرا می‌شود قابل شنیدن نیست و یک بار مصرف شده است. البته من همه نوع موسیقی گوش می‌کنم و هر نوع موسیقی هم باید ارائه شود و تشخیص خوب و بد آن به عهده شنونده است. تصمیم داشتم یک کار موسیقی تلفیقی با سامان احتشامی انجام بدهیم که دو نوازی کمانچه و پیانو بود برنامه‌های اجرای آن هم تقریباً انجام گرفت اما به‌دلیل مشغله کاری امکان اجرای آن میسر نشد شاید بزودی این اتفاق شکل بگیرد.

مهرداد فرید
کارگردان
تمام آنهایی که به صورت اختصاصی یا تفننی با سینما و تلویزیون سر و کار دارند همگی گلاب آدینه را با نقش‌های ماندگارش به خاطر دارند. من هم مثل بسیاری دیگر حافظه‌ام از دهه شصت تا به امروز پیگیر و علاقه‌مند به بازی‌های ایشان است و همان دهه و در واقع با ورود به عرصه تلویزیون و سینما نقشی ماندگار را در کنار همسرشان مهدی هاشمی در «سلطان و شبان» ایفا کردند که بعید است از ذهن مخاطبان پاک شدنی باشد. کارهایی که گلاب آدینه در طول فعالیت هنری‌اش تا امروز انجام داده است پله پله او را به سمت ستاره شدن پیش برد؛ البته ستاره‌ای که فقط یک بازیگر صرف نیست. بلکه یک بازیگر حرفه‌ای که می‌توان گفت در نقش‌هایش به فکر ماندگاری آن نقش و شخصیت است. ارتباط نزدیک من با ایشان در واقع از سال 1382 شروع شد که به طور اتفاقی هر دو در ترکیب هیأت داوران جشنواره فیلم فجر بودیم و از این طریق در طول این مدت، با جهان‌بینی و دغدغه او درباره فیلم و سینما آشنا شدم و تا آنجا که می‌شد و دیالوگی برقرار می‌شد سعی می‌کردم به آنچه او از این هنر در ذهن دارد نزدیک شود. این دیدارها و ملاقات‌های چهره به چهره‌ باعث آشنایی بیشتر ما شد و در نهایت باعث همکاری ما در فیلم «آرامش در میان مردگان» شد. زمانی که فیلمنامه این فیلم را می‌نوشتم برای شخصیت آن مدام خانم آدینه توی ذهنم بود و می‌دانستم کسی بهتر از ایشان از پس چنین نقش پیچیده و خاصی برنمی‌آید. این شد که فیلمنامه را پس از اتمام برایشان فرستادم و قبول کردند در فیلم بازی کنند و این فیلم هم برای من جزو آن فیلم‌های خانم آدینه است که بشدت بازیشان را در آن دوست دارم. البته اگر چه آشنایی نزدیک من با ایشان از همان جشنواره شروع شد اما به لحاظ فعالیت‌های مطبوعاتی که ما آن زمان داشتیم شناختی بین ما وجود داشت و باعث شد ایشان به من و فیلمم اعتماد کنند. شاید بسیاری ندانند که خانم آدینه یا همان‌طور که در شناسنامه‌شان آمده، خانم مستعان، دختر حسینقلی خان هستند و در خانواده‌ای فرهنگی متولد شدند. پدر ایشان هم آدم پرکاری بود و با نوشتن پاورقی‌ها و ترجمه‌های مشهورشان نامی در فرهنگ و ادبیات ما دارند که اگر چه آنچنان که باید مانند همنسلانشان شناخته نشدند اما بسیار قابل احترام و مهم هستند و خانم آدینه هم در چنین شرایط و خانواده‌ای رشد کرده‌اند. طبیعی است که آدمی با چنین جایگاه خانوادگی بی‌شک نمی‌تواند یک آدم معمولی باشد و حتماً بهره‌های فراوان از این مسأله برده‌اند و آن را به فرزندان و آیندگان خود هم منتقل خواهند کرد. در یک جمع‌بندی باید به بازی‌های شاهکار ایشان در «مهمانی مامان» آقای مهرجویی یا «زیرپوست شهر» خانم بنی‌اعتماد اشاره کنم یا نقش کوتاهی که در «روسری آبی» داشتند. گلاب آدینه در هر فیلمی که بازی کرد باعث شد آن فیلم، فیلمی ماندگار شود و کلاسی ویژه داشته باشد. امیدوارم ایشان سال‌های سال در صحت و سلامت عمر بگذرانند و ما هم از نقش آفرینی‌های ویژه و خاصشان بهره و لذت ببریم.

دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (KHAMENEI.IR) در سالروز شهادت سردار سرلشکر حسن طهرانی مقدم، تصویری از دست‌نوشته‌ رهبر انقلاب برای قدردانی از وی و همکارانش در سازمان جهاد خودکفایی سپاه پاسداران را به شرح زیر منتشر کرد:
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
شما به کمک و هدایت خداوند علیم و قدیر توانسته‌اید کار بزرگی را به سامان برسانید. این، بار دیگر معجزه‌ توانایی‌های عزم راسخ انسان مؤمن را در معرض نگاه ما می‌گذارد و ما را امیدوارتر از همیشه به همت و تلاش برمی‌انگیزد.
از پیشروی در راه شناختن هدف‌های بلند و راه‌های میان‌برُ برای رسیدن به آن و آنگاه همت گماشتن و گام برداشتن خسته نشوید؛ به ایستگاه‌های میان راه دلخوش و قانع نشوید؛ به خدای بزرگ اعتماد کنید و همه توان خود را به عرصه بیاورید. خداوند یار و نگهدار شما مردان مؤمن و دانشمند و پرتلاش باد.
سید علی خامنه‌ای    -  9/۳/89  

قیمت نفت خام بعد از یازدهمین نشست کمیته وزارتی نظارت بر توافق اوپک و غیر اوپک روندی صعودی در پیش گرفت و با یک درصد افزایش به 71 دلار و 18 سنت در زمان تنظیم این گزارش رسید. این اتفاق در نتیجه اظهارات وزیران انرژی کشورهایی نظیر عربستان درباره کاهش تولید نفت خام رخ داد. ظاهراً سعودی‌ها در حال گفت‌وگو و پیشنهاد کاهش روزانه یک میلیون بشکه‌ای نفت خام توسط تولیدکنندگان عضو و غیرعضو اوپک هستند. حتی در حاشیه این نشست وزیر انرژی عربستان اعلام کرد که کشورش قصد دارد در ماه دسامبر عرضه نفت به بازارهای جهانی را نیم میلیون بشکه در روز کاهش دهد. البته خالد الفالح وزیر انرژی عربستان می‌گوید «کشورش در ماه نوامبر ۱۱ میلیون بشکه نفت تولید می‌کند که نسبت به تولید روزانه ۱۰ میلیون و ۷۰۰ هزار بشکه‌ای ماه اکتبر روزانه ۳۰۰ هزار بشکه افزایش خواهد داشت.» اما چرا عربستان که درماه‌های اخیر مصر به افزایش تولید بود، مدام از ظرفیت مازاد تولیدش صحبت می‌کرد و حتی این ماه می‌خواهد روزانه
11 میلیون بشکه نفت تولید کند، حالا به فکر کاهش صادرات و در عمل کاهش تولید افتاده است؟

صفحات 1و 4 را بخوانید

3 و 21

زیگمار گابریل وزیر خارجه سابق آلمان و هیأت همراه ظهر دیروز دوشنبه با علی لاریجانی  رئیس مجلس و عبدالرضا همتی رئیس کل بانک مرکزی دیدار و گفت‌وگو کردند. گابریل در این دیدارها که کمتر از یک هفته پس از دور تازه تحریم های یکجانبه امریکا است، ضمن ابرازامیدواری به راه اندازی کانال مالی اروپا با ایران، تاکید کرد که شرکت های متعددی در آلمان هستند که می توانند در این شرایط هم به راحتی با ایران کار کنند. به گزارش خانه ملت، علی لاریجانی در دیدار با وزیر خارجه پیشین آلمان و هیات همراه، با اشاره به قدمت روابط ایران و آلمان گفت: بعد از برجام پیشرفت‌هایی در همکاری‌های اقتصادی ایران و اروپا ایجاد شد، اما رفتار ترامپ مشکلاتی ایجاد کرده و باید به این موضوع توجه شود، رفتار رئیس جمهوری امریکا نه تنها برای ایران بلکه برای اروپایی‌ها نیز مشکل به وجود آورده و شرایط مشوشی را در صحنه بین‌الملل ایجاد کرده است. رئیس مجلس تصریح کرد: احساس می‌شود با این وضعیت، بهم ریختگی امنیتی در دنیا به وجود می‌آید و اگر اروپا نتواند نقش مستقلی ایفا کند، این وضعیت ادامه می‌یابد. لاریجانی تصریح کرد: باید توجه شود که امریکا با ایران دشمنی دارد، اما دلیلی وجود ندارد که درباره آلمانی‌ها چنین ذهنیتی ایجاد شود. اگر اروپا بتواند نقش مستقل‌تری ایفا کند به نفع کشورهای اروپایی است، هرچند ممکن است اختلاف نظرهایی باشد، اما استقلال اروپا بهتر از این است که کشوری مانند امریکا در صحنه بین‌الملل رفتار نامعقولی انجام دهد. ایجاد قطبی دیگر در دنیا که از عقلانیت برخوردار باشد، به نفع امنیت جهانی است. وی با اشاره به اینکه ایران آماده همکاری با اروپاست، افزود: برای آلمان و فرانسه حیف است که با وجود اینکه خود را مهد دموکراسی می‌دانند، از سعودی‌ها دفاع کنند، هر چند که در مدت اخیر اظهارات مثبتی وجود داشته است.
علاقه‌مندی شرکت‌های کوچک و متوسط آلمانی برای سرمایه‌گذاری در ایران
در ادامه این دیدار زیگمار گابریل، وزیر خارجه سابق آلمان با ابراز خرسندی از دیدار با رئیس مجلس شورای اسلامی ایران گفت: فکر می‌کنم صحبت‌های اتحادیه اروپا درباره مسائل بین‌المللی مختص به ایران نیست و درخصوص استقلال اتحادیه اروپا نیز هست. وی ادامه داد: اروپا با تمامی سیاست‌های امریکا موافق نبوده و باید توجه داشت در اروپا به همان اندازه که قطعیت برای حفظ برجام و اجرای تعهدات نسبت به ایران وجود دارد، عدم قطعیت نیز درباره موضوع مقابله با امریکا وجود دارد، چرا که همان طور که در ایران اختلاف نظر وجود دارد، در اروپا نیز اختلاف نظر وجود دارد، به طور مثال لهستان امنیت خود را برعهده کشورهای غرب اروپا نگذاشته و به امریکا وابستگی دارد و طبیعتاً با این کشور همراهی می‌کند. گابریل زیگمار تصریح کرد: در آلمان شرکت‌های کوچک و متوسط زیادی وجود دارد که به امریکا وابسته نیستند و به همکاری با ایران علاقه‌مند هستند. وی بیان کرد: درخصوص برجام این نکته را درک می‌کنم که ایران نمی‌تواند بی نهایت صبوری انجام دهد. وزیر خارجه سابق آلمان افزود: فرانسه و آلمان بیش از همه مایل به اجرای تعهدات نسبت به ایران هستند، امیدوارم بقیه کشورها نیز متقاعد به اجرای تعهدات شوند، چرا که برای ما موضوع فراتر از بحث تهران است و اگر درخصوص برجام کوتاه بیاییم، در مسائل بعدی نیز همین اتفاق می‌افتد. زیگمار گابریل ادامه داد: اینکه اروپا در حل بحران سوریه نقش نداشته باشد، موضوع مناسبی نیست، چرا که می‌توانست نقش مناسبی برای عبور از بحران‌ها داشته باشد. نکته دیگر اینکه امیدوار بودیم پس از برجام و با بهبود شرایط اقتصادی درخصوص مسائل دیگر نیز گفت‌وگو انجام شود. وی درخصوص مسائل کشور آلمان گفت: آلمان با پادشاه سعودی مشکلاتی دارد و حتی معتقد است باید جلوی صادرات اسلحه به این کشور گرفته شود، اما فکر می‌کنم دولت سعودی تنها از کاخ سفید پیام دریافت می‌کند. وزیر خارجه سابق آلمان اضافه کرد: موضوع قتل خاشقجی کمی عجیب است، چرا که کودکان یمن بدون سر و صدا کشته می‌شود و خیلی توجه نمی‌شود، در این راستا از ایران درخواست می‌کنم فارغ از موضوع برجام نقش مؤثری ایفا کند. زیگمار ادامه داد: از لحاظ ثبات اقتصادی کشور آلمان جای نگرانی وجود ندارد و شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران کشور آلمان علاقه‌مند به سرمایه‌گذاری در ایران هستند.
شرکت‌های آلمانی براحتی می‌توانند با ایران تجارت کنند
وزیر خارجه پیشین آلمان در دیدار با عبدالرضا همتی، رئیس کل بانک مرکزی، نسبت به ایجاد کانال مالی بین ایران و اروپا ابراز امیدواری کرد و گفت: هزاران شرکت کوچک و بزرگ آلمانی که هیچ تعاملی با امریکا ندارند، می‌توانند براحتی با ایران به تبادلات تجاری بپردازند.وی از بازگشت تحریم‌‌های امریکا ابراز تأسف کرد و افزود: یکی از اهداف برجام، توسعه روابط سیاسی و اقتصادی اروپا با ایران است و آلمان همچنان به توسعه همکاری‌های اقتصادی با ایران علاقه‌مند است.
رئیس کل بانک مرکزی هم در این دیدار تأکید کرد تلاش‌های امریکا نتوانسته است آنها را به هدف اصلی‌شان برساند، اما تدابیر لازم برای مقابله با این تحریم‌ها اندیشیده شده است.
همتی افزود: با برنامه‌ریزی، آثار منفی تحریم‌ها کنترل شده و اقدام لازم برای توسعه تجارت با همسایگان در دست است و انتظار می‌رود اتحادیه اروپا نیز هرچه زودتر نسبت به راه‌اندازی کانال مالی اقدام کند. در این دیدار، دو طرف با بررسی جزئیات کانال مالی بین ایران و اروپا پیشنهاد کردند ادامه گفت‌وگوها در سطح کارشناسی برای دستیابی به یک راه حل مشخص دنبال شود.

محمد مطلق
گزارش نویس
پیش از آنکه هواپیما در فرودگاه لارستان بنشیند، می‌توانید از پنجره، گنبدهای سفید فراوانی ببینید که در حاشیه‌ آبادی‌ها و لابه‌لای دره‌ها و تپه‌ها پراکنده‌اند. 4 هزار گنبد نمی‌تواند آرامگاه بزرگان منطقه باشد؛ شکلی از معماری بومی برای سکونت چطور؟ اگر این طور است، چرا خبری از کوچه‌های پر از گنبد نیست؟ همچنان که به چپ و راست خم می‌شوید و ارتفاع کم می‌کنید، یکی پشت سرتان می‌گوید: «یازده برکه اوَز از اینجا پیداست.» گنبدها را می‌شمارید؛ درست یازده تا هستند. برکه؟ اینجا در جنوبی‌ترین نقطه فارس و در همسایگی بوشهر و هرمزگان، به آب انبار، برکه می‌گویند.
دوست دارم هرچه زودتر یازده برکه را ببینم و به آب انبارهای چند محله و دور و بر شهر سر بزنم. پیش از این آب انبارهای یزد را دیده‌ام؛ با آن گنبدهای عریض و بادگیرهایی که باد را از سه جهت به درون مخزن آب می‌فرستند. اما اوز نه چاه دارد نه رود، نه قنات و نه کشاورزی. پس این همه آب انبار از کجا پر می‌شود؟ نورالدین صمدانی دبیر هیأت امنای آب انبارهای اوز می‌گوید:
«اینجا تابستان‌ها باران 40 پسینه می‌بارد. یعنی هر 40 روز یک بار باران می‌آید و اولین قطره‌ که بارید، سیل راه می‌افتد و رودخانه طغیان می‌کند. سیل از دو مسیر به سمت شهر سرازیر می‌شود اما هیچ وقت در معابر، آبگرفتگی نداریم چون برکه‌ها در مسیر سیل ساخته شده‌ و همه به هم وصلند؛ طوری که یکی یکی پر می‌شوند و سرریز آب وارد برکه بعدی می‌شود.»
اوز تنها در محدوده شهری، یعنی از دانشگاه آزاد در ابتدای جاده گِراش تا دانشگاه بین‌المللی پیام نور بر سر جاده خُنج 198 آب انبار دارد و حدود 215 آب‌انبار دیگر هم بیرون شهر. قدیمی‌ترین‌اش که «سلفی» باشد، 700 ساله و جدیدترینش، دو سه آب انباری که در مجموعه یازده برکه، درحال ساخت است. لودری بی‌سر و صدا درون گودال کار می‌کند و گاهی بازوی زردش را نشان می‌دهد. این سو، در سایه گنبدی بلند، دانشجویان پیام نور کلاس دارند و با استادشان فروغ هاشمی که رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اوز هم هست، درباره معماری برکه‌ها حرف می‌زنند.
امیر مزرعی از فعالان فرهنگی اوز، شناسنامه یا کتیبه برکه‌ها را نشانم می‌دهد و توضیح می‌دهد که چطور هر آب انبار را یک خیر ساخته است: «آب انبار محمد نور، آب انبار عزت الله، غفور نامدار، حاج یوسف افرا، شاه جهانِ شاه ولد و...» تازه متوجه می‌شوم لودری که درحال کار است متعلق به هیچ اداره و سازمانی نیست. درواقع نه تنها همه آب انبارهای اوز بلکه هر 4 هزار آب انبار لارستان را خیرین در طول سده‌ها ساخته و بازسازی کرده‌اند. درحال حاضر ساخت یک آب انبار بین 200 تا 300 میلیون هزینه برمی‌دارد و اگر آب انباری نیاز به تعمیر اساسی داشته باشد هم همین حدود خرج دارد. گاهی خیرین آب انبارها را به نام درگذشتگان خود می‌سازند تا هر که  دلوی آب برداشت، فاتحه‌ای هم برای او خوانده باشد؛ نذر آب یا آرامگاه آب.
دریچه یکی از برکه‌ها را برای لایروبی بسته‌اند و می‌شود عمق این مخزن زیرزمینی و معماری زیبایش را دید؛ 12 متر عمق و 15 متر قطر که قدیم با سنگ و ساروج ساخته می‌شد و حالا با سیمان، سه پنجره با طاق قوسی برای برداشتن آب با دلو و گنبدی که مثل یخچال آب را خنک می‌کند و نمی‌گذارد کثیف شود. ابراهیم احمدی روزنامه‌نگار و فعال فرهنگی اجتماعی اوز که در این گردش لذتبخش همراهی‌ام می‌کند، بخش‌های مختلف یک برکه یا آب انبار را نشانم می‌دهد. نام‌ها آنقدر زیباست که دیگر برایم مهم نیست دقیقاً کدام قسمت برکه را می‌گوید و کارش چیست: «کف، لسته، برکه باند، هاو انداز، تی تخ، پش تی تخ، کاکل، کرس، بن برکه، دز دره، نمه، پاگانه، شل، دهن شیر، سنگ جلو تیتخ، پرگار، نمازگه، خون.»
برای نشان دادن «نمازگه» دوباره به محوطه میانی برکه‌ها برمی‌گردیم؛ سکویی شبیه سکوهایی که در پارک برای استراحت خانواده‌ها می‌سازند اما با طرح محراب و درست رو به قبله برای خواندن نماز. اما «خون» یا خان و خانه که برای پیدا کردنش باید به برکه‌های خارج از شهر برویم. همراهانم توضیح می‌دهند که قدیم‌ کنار برکه‌های دور از شهر برای تفریح خانواده‌ها یا استراحت مسافران خانه‌ای ساخته می‌شده که در زبان محلی به آن خون می‌گویند و حالا هم کم و بیش می‌شود از این خون‌ها پیدا کرد.
از صمدانی می‌پرسم واقعاً می‌شود آب این برکه‌ها را خورد؟ کنار دریچه می‌رود، خم می‌شود و مشتی آب برمی‌دارد و می‌نوشد. می‌گوید به آب دست بزن ببین چقدر خنک است! دستم را در آب فرو می‌کنم اما جرأت نوشیدن ندارم. چطور می‌شود باران تابستان سال گذشته را نوشید؟ بعد با خودم فکر می‌کنم همین که در این طبیعت نازا این همه آب هست، خودش معجزه‌ای است حالا اگر تکنولوژی نمی‌تواند آن را برای غریبه‌ای مثل من هم قابل شرب کند، تقصیر کسی نیست. صمدانی می‌گوید:
«چند سالی است که آب شرب منطقه لارستان از سد سلمان تأمین می‌شود اما سختی آب سد هزار و 200 است و خیلی قابل خوردن نیست. ‌ای سی یا سختی آب نباید بالای 400 باشد هرچند تا هزار هم قابل تحمل است. درحالی که همین آب باران شیرین و گواراست؛ به بدن ما هم سازگارتر است. از طرفی انجمن خیریه سلمان یک ایستگاه آب شیرین کن دایر کرده که خیلی‌ها می‌روند آنجا با هزینه خیلی کم آب می‌خرند یا اگر کسی بخواهد، با تانکر تا در خانه هم می‌برند. با این همه بیش از 30 درصد مردم هنوز به برکه‌ها وابسته‌اند.»
می‌گویم قدیم‌ها لب چشمه عاشق می‌شدند، شما هم از این داستان‌های لب آب انبار دارید؟ هر سه می‌خندند و می‌گویند نه، عوضش یک «دادو ملاکه» داشتیم که زیر آب برکه بود و وقتی نگاهش می‌کردی، می‌دیدی آرام طرفت می‌آید تا با یک خیز تو را بگیرد و بکشد زیر آب. این موجود خیالی را که زاییده بازی نور و سایه بود، مادران از ترس افتادن بچه‌ها در آب انبار ساخته بودند و چه داستان‌هایی که هرشب از این هیولای زیر برکه تعریف نمی‌کردند.
می‌پرسم موقع باران چه کسی دریچه‌ها را باز می‌کند؟ می‌گویند مردم. می‌گویم مسیر رودخانه را باید با لودر پاکسازی کرد؛ کدام اداره هرسال این کار را می‌کند؟ می‌گویند مردم. می‌گویم چه کسی دریچه این برکه را بسته و لایروبی کرده؟ می‌گویند مردم. می‌گویم بیابان چقدر تمیز است؛ اینجا تنها جایی است که می‌بینم بوته‌های صحرا پرچمی از نایلون و پلاستیک ندارد. کدام اداره این طور با وسواس تمیز می‌کند؟ می‌گویند مردم. در اوز، «مردم» نام شخصیتی است که دقیقاً می‌داند کی و کجا، چه کاری باید انجام دهد. اگر سیل در راه، مزه بوته‌های تلخ را به خود گرفته باشد، «مردم» خاکستر در آب می‌ریزد تا دوباره شیرین شود. هرچند «مردم» می‌دانند کی بوته تلخ می‌روید و کی باید دریچه برکه را بست.
میدان رو به روی دانشگاه پیام نور را که المان زیبایی درحال ساخت از آب انبار است، دور می‌زنیم و به سمت برکه‌های خارج از شهر می‌رویم. در راه چند آب انبار کوچک می‌بینم و ناخودآگاه یاد کلیسای «چوپان» جلفا می‌افتم؛ کلیسایی به اندازه یک نفر. می‌پرسم ماجرای این آب‌انبارهای تخم مرغی چیست؟ می‌گویند وسع خیرش به همین اندازه رسیده. احمدی می‌گوید: «اتفاقاً اینجا آب انباری هم داریم که معروف به «تخم مرغی» است. خیرش پیرزنی بوده که با فروش تخم مرغ پول آب انبار را جفت و جور کرده. البته آب انبار بزرگی است.»
کنار برکه «خوشابی» توقف می‌کنیم. اینجا متوجه حوضچه‌ای می‌شوم که انگار برای آب انبارهای تکی استفاده بیشتری دارد. این حوضچه شنی که مثل یک تصفیه‌خانه عمل می‌کند، از شدت جریان آب می‌کاهد و پیش از ورود به آب انبار، گل و لای آن را می‌گیرد. محلی‌ها به این نوع شن که خاصیت جذب آب دارد، «جگ» می‌گویند و از آن برای پاکیزه ماندن تشک نوزاد استفاده می‌کنند. کافی است یک مشت جگ را روی تشک بریزید و با پارچه‌ای بپوشانید تا صبح جگ خیس و تشک خشک و تمیز تحویل بگیرید. گل و لای کف برکه هم که به آن «شِل نیل» می‌گویند و موقع لایروبی بیرون می‌آورند، برای گل اندود کردن مورد استفاده قرار می‌گیرد و آن طور که می‌گویند قوی‌تر از ایزوگام عمل می‌کند.
به شهر برمی‌گردیم تا با مسعود کراماتی شهردار اوز آب انبارهای 600 ساله «سلفی»، آب انبار 290 ساله «ملا محمد» و برکه 60 ساله «حاجی قنبر» را ببینیم. برکه ملا محمد با 18 متر قطر و 12 متر عمق، تازه تعمیر شده اما میراث فرهنگی اجازه ادامه کار را به خیران نمی‌دهد. کراماتی می‌گوید: «متأسفانه میراث فرهنگی فقط یک تابلو نصب می‌کند و هیچ. این بناهای ارزشمند جلوی چشم مردم دارند تخریب می‌شوند اما نه خودشان کاری می‌کنند نه اجازه می‌دهند مردم کاری کنند.»
اوز در لبه فلات ایران، بین دو رشته کوه کم ارتفاع فرسایشی، محروم از زمین‌های وسیع کشاورزی و باغ‌های آنچنانی است، اما حاصل این محرومیت شهری ثروتمند است؛ شهری که به جای نقشه کشیدن برای آب های زیرزمینی، سیلاب را مدیریت می‌کند و نانش را نه از کشاورزی و صنعت بلکه از فرهنگ و تجارت درمی‌آورد.

میترا جلیلی
خبرنگار
با توسعه اینترنت در جهان، سن استفاده از فضای مجازی نیز بسیار پایین آمده است به صورتی که حالا دیگر از هر سه کاربر اینترنت در جهان، یک نفر کودک است؛ کودکانی که زمان زیادی را صرف بازی یا حضور در شبکه‌های اجتماعی می‌کنند و بیشتر اوقات نیز بدون نظارت والدین، از اپلیکیشن‌های مختلف تلفن همراه استفاده می‌کنند که البته در همین راستا نرم افزارهایی ویژه نظارت والدین و محدود کردن میزان فعالیت کودکان در فضای مجازی تولید شده است. نحوه استفاده کودکان از فضای مجازی در ایران نیز دغدغه والدین و مسئولان است تا جایی که بتازگی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در حساب شخصی توئیتر خود اقدام به نظرسنجی‌هایی درباره نهادهای موفق در حوزه تولید محتوا برای کودکان و نیز میزان آشنایی کاربران با نرم افزارهای نظارت والدین کرده است و این جا این سؤال پیش می‌آید که کودکان به چه محتوایی در فضای مجازی نیاز دارند.
بی‌اطلاعی والدین از نرم افزارهای نظارتی
چه کسی در ایران برنده حوزه تولید محتوای کودک در فضای مجازی است و در جهان چه تلاش‌هایی صورت گرفته تا محتوای دیجیتال مناسب در اختیار این قشر آسیب پذیر قرار بگیرد؟ والدین تا چه حد با نرم افزارهای نظارتی آشنا هستند؟ محمد جواد آذری جهرمی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در توئیتر خود از هشتگ #کودک_و_اینترنت استفاده کرده و در این نظرسنجی از چهار نهاد به‌عنوان تولیدکنندگان محتوا برای کودکان نام برد تا کاربران بتوانند به یکی از چهار گزینه خانواده/ مدرسه، صداوسیما، تولیدکنندگان مستقل داخلی و تولیدکنندگان بین‌المللی رأی بدهند. با نگاهی گذرا به‌نظرات کاربران متوجه می‌شویم که بخش عمده کاربران ایرانی اعتقاد دارند بیشترین محتوای مورد علاقه کودکان مربوط به تولیدکنندگان بین‌المللی است و درواقع این تولیدکنندگان گوی سبقت را از خانواده و مدرسه، صداوسیما و تولیدکنندگان مستقل داخلی در زمینه تولید محتوا برای کودکان و نوجوانان موفق ربوده‌اند. کاربران همچنین کمترین امتیاز در این زمینه را به صدا‌وسیما دادند.
به‌دنبال نتایج این نظرسنجی، وزیر ارتباطات توئیت دیگری منتشر کرد تا یک نظرسنجی درباره میزان آشنایی کاربران با نرم افزارهای نظارت والدین بر استفاده کودکان از اینترنت انجام دهد. به‌دنبال این نظرسنجی‌ها، وزیر ارتباطات طی یادداشتی، نتایج را بسیار شگفت آور دانست و نوشت: در نظرسنجی دوم بیشتر کاربران گزینه «آشنایی ندارم و نیاز به معرفی بیشتر دارم» را انتخاب کردند. نتایج این دو نظرسنجی توئیتری، دو موضوع مهم را به ما گوشزد می‌کند. اول اینکه ما هنوز نتوانسته‌ایم در تولید محتوای جذاب برای کودکان‌مان توفیقی داشته باشیم و رضایت‌ آنها را جلب کنیم و دوم اینکه تنها ۸ درصد از مردم بر رفتار فرزندشان در فضای آنلاین نظارت دارند. درواقع بیشتر شرکت‌کنندگان در این نظرسنجی نسبت به نرم‌افزار‌های نظارت بر رفتار آنلاین کودکان، بی‌اطلاع‌ هستند.
وزیر ارتباطات یادآور شد: هرچند وظیفه تولید محتوای مناسب به عهده وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات نیست اما ما به‌عنوان بسترساز فضای آنلاین کشور، خود را موظف می‌دانیم که فضای مجازی را برای کودکان‌مان به محیطی جذاب، پرنشاط و پویا تبدیل کنیم؛ محیطی که در آن کودکان با آگاهی والدین‌شان به گشت‌وگذار و تعامل و آموزش بپردازند. از این‌رو بر آن هستیم تا با حمایت از تولیدکنندگان داخلی، نیازهای کودکان‌مان را برطرف کنیم و به معرفی ابزار‌های نظارت والدین بر رفتار کودکان بپردازیم. البته وزیر ارتباطات یادآور شده است که برای تحقق این هدف، نیازمند یاری و همفکری مردم، اهالی فرهنگ و هنر و تولیدکنندگان محتوای ویژه کودکان است. آذری جهرمی همچنین خواستار همکاری نهادهای مؤثر در این حوزه بویژه وزارت آموزش‌وپرورش، کانون پرورش فکری کودکان‌ونوجوانان و وزارت فرهنگ‌ و ارشاد اسلامی در این زمینه شد.
از گوگل تا شبکه‌های اجتماعی
هرچند اینترنت فرصت‌های فراوانی برای آموزش کودکان فراهم می‌کند ولی این کاربران کوچک می‌توانند مورد تهاجم محتوای نامناسب از جمله آزار جنسی، خشونت و... قرار بگیرند. به‌همین دلیل تولید محتوای مناسب برای آنها برای همه کشورها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ازسوی دیگر کودکان ساعت‌ها با تبلت و تلفن‌ها مشغولند و والدین نمی‌دانند که آنها چه می‌کنند و فناوری‌هایی همچون هوش مصنوعی، اینترنت اشیا، واقعیت مجازی و واقعیت افزوده نیز در نحوه ارتباط کودکان در جامعه تأثیرگذار هستند.
با وجود این، در جهان چه تلاش‌هایی برای تولید محتوای مناسب برای کودکان و نظارت بر فعالیت آنلاین آنها انجام شده است؟ در پاسخ باید گفت نحوه فعالیت کودکان در فضای مجازی و اینترنت، دغدغه‌ای جهانی است و به همین دلیل کمپانی‌های بزرگ ازجمله گوگل به این عرصه گام گذاشته‌اند. مدیران گوگل معتقدند توسعه سواد دیجیتال برای کودکان از همان سنین پایین امری بسیار ضروری است و به آنها کمک می‌کند تا به‌دنبال محتوای مناسب در فضای مجازی باشند. این موضوع در کنار تولید محتوای متناسب با فرهنگ و روند زندگی و نیاز کودکان در هر منطقه و کشوری باعث می‌شود که کودکان عملاً در معرض آسیب کمتری قرار بگیرند.
در همین راستا، گوگل یک برنامه آموزشی با عنوان Be Internet Awesome ارائه داده است تا کودکان بتوانند با حریم خصوصی و اهمیت حفظ آن آشنا شوند. طی این برنامه کودکان همچنین نحوه مقابله با هکرها را نیز آموزش می‌بینند. کودکان با کمک این برنامه آموزشی و از طریق یک بازی ویدئویی با نام Interland، با خطرات فیشینگ، حمله‌های هکری، حفظ حریم خصوصی و... نیز آشنا می‌شوند. به این ترتیب کودکان هم آموزش می‌بینند و هم تفریح می‌کنند. در این بازی کودکان وارد یک دنیای خیالی می‌شوند که 4سرزمین دارد و آنها با هکرها، مهاجمان اینترنتی و... در یک محیط شاد مواجه می‌شوند و یاد می‌گیرند که چگونه از خود در این فضا حفاظت کنند و اجازه ندهند از آنها و اطلاعاتشان سوء‌استفاده شود. گوگل پیش از این نیز در مبحث کدنویسی به کودکان کمک‌های شایان توجهی کرده بود. این غول دنیای فناوری در بخش نظارت والدین بر فعالیت آنلاین کودکان نیز تاکنون برنامه‌هایی مشخص داشته است یکی از این برنامه‌ها، ابزار Family Link است که به والدین کمک می‌کند تا بر رفتار کودکان زیر 13سال خود در فضای مجازی نظارت داشته باشند. اگر کودکان به سایت‌هایی که مناسب سن آنها نباشد مراجعه کنند بلافاصله پیام هشداری برای والدین ارسال می‌شود. والدین می‌توانند چنین صفحاتی را از دسترس کودکان خارج کنند.
از آنجا که کودکان به شبکه‌های اجتماعی نیز علاقه مندند و گاه تمرینات درسی خود را نیز با حضور در گروه‌های مدرسه که در شبکه‌های اجتماعی تشکیل می‌شود انجام می‌دهند، شبکه‌های اجتماعی ویژه کودکان طراحی شده است که از آن جمله می‌توان به YouTube Kids، Kidzworld، Messenger Kids و... اشاره کرد. برخی کشورها نیز از حضور کودکان در شبکه‌های اجتماعی بزرگسالان ممانعت می‌کنند. به‌عنوان مثال در چین شبکه اجتماعی Weibo که توئیتر چینی محسوب می‌شود و 430میلیون کاربر فعال ماهانه دارد، حضور زیر 14ساله‌ها را در این پلتفرم ممنوع کرده تا از کودکان حمایت شود. گفته می‌شود که قرار است نسخه ویژه‌ای از Weibo برای کودکان طراحی شود که مناسب سن آنها باشد.
افزایش مهارت دیجیتال، نیاز امروز کودکان
یکی از پتانسیل‌های بالای اینترنت برای کودکان، آموزش الکترونیک
(E-learning) است چرا که محتوای دیجیتال نقش مهمی در آموزش کودکان ایفا می‌کند و به همین دلیل هم افزایش مهارت دیجیتال آنها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این پتانسیل مورد توجه بسیاری از فعالان عرصه اینترنت قرار گرفته است.
بیشتر از 90درصد کودکان چینی (تا 18سال) به اینترنت موبایل دسترسی دارند و از آن برای آموزش استفاده می‌کنند. تعداد دانش‌آموزان زیر 10سال که به اینترنت دسترسی دارند در چین از 56درصد سال 2010 در سال گذشته به بیش از68درصد رسید.64درصد از کودکان ابتدایی تلفن همراه دارند. 85درصد کودکان چینی برای تمرینات خود بیشتر از وی چت استفاده می‌کنند.
برای توسعه محتوای اینترنت ویژه کودکان، کمپانی تولیدکننده اسباب بازی‌های برند «لگو» یعنی The Lego Group همکاری خود را با غول فناوری و اینترنت چینی یعنی «تنسنت» افزایش داده تا در زمینه بازی، محتوای شبکه اجتماعی و... فعالیت‌هایی مناسب سن کودکان ارائه شود.
«سان ژونگوایی» یکی از دبیران کمپانی تنسنت گفت: جمعیت کاربران اینترنت در جهان نشان می‌دهد که تعداد کاربران جوان رو به افزایش است و ما تلاش داریم طی این همکاری، محتوای مثبت دیجیتال و جالب توجهی را تولید کنیم تا در آموزش مورد استفاده آنها قرار بگیرد. به‌عنوان مثال ویدئوهای آموزشی برای ساخت وسایل مختلف فناورانه لگو بر پلتفرم «تنسنت» ارائه شد و توسعه بازی‌های دیجیتال هم بخش دیگری از این همکاری است.
کمپانی چینی «تنسنت» همچنین با کمپانی آموزشی امریکایی Age of Learning همکاری دارد تا در قالب برنامه آموزشی ABCmouse در اینترنت، آموزش زبان انگلیسی را برای کودکان به ارمغان بیاورد؛ یک پلتفرم آموزشی ویدئویی که کودکان چینی را با معلمان انگلیسی زبان اتباط می‌دهد و می‌تواند در قالب ویدئو، کتاب، فعالیت‌های آنلاین مانند بازی، آواز و داستان به کودکان آموزش زبان انگلیسی بدهد. این آموزش از طریق «وی چت» به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین پلتفرم‌های این کشور به خانه بسیاری از کودکان چینی راه یافته است و کمتر به معلم خصوصی گرایش نشان می‌دهند. اکنون بیش از 110میلیون کودک 3تا 8سال چینی در این بازار آموزش آنلاین چند میلیارد دلاری حضور دارند.
برنامه‌های تلویزیونی هم در کشورهای مختلف تلاش داشته‌اند تا کودکان را نشانه بگیرند و به آموزش آنها در زمینه‌های مختلف از عادات غذایی گرفته تا آموزش دروس مدرسه، خوش رفتاری با حیوانات و... بپردازند ولی تحقیقات نشان می‌دهد که همچنان فضای مجازی و اینترنت از تلویزیون پیشی گرفته و کودکان از آن تأثیر بیشتر می‌گیرند. فضای مجازی در قالب وب سایت‌های آموزشی، شبکه‌های اجتماعی و... با کودکان همراهی دارند.

امین عظیمی
منتقد و مدرس تئاتر

«ایران»: نمایش نامبرده، این شب‌ها با بازی آتیلا پسیانی، نگار جواهریان، پانته آ پناهی‌ها و... در سالن سمندریان مجموعه ایرانشهر به روی صحنه می‌رود. اثری به کارگردانی علی اصغر دشتی که از مهم‌ترین کارگردان‌های تئاتر نسل میانی پس از انقلاب است و همواره به‌عنوان یک کارگردان خلاق و تجربه‌گر آثاری را خلق کرده است که برخی از آنها از نمایش‌های شاخص دو دهه اخیر تئاتر ایران به شمار می‌آیند. آثاری چون دن‌کیشوت، شازده کوچولو، تل ضحاک و... که علاوه بر موفقیت در ایران، حضور در جشنواره‌های معتبر اروپایی را نیز تجربه کرده‌اند.نامبرده درباره کارگردانی است که در انجام یک پروژه بزرگ تئاتری در کشور روسیه موانعی
پیش رویش قرار می گیرد که در نهایت منجر به شکست پروژه اش می شود. این تئاتر آز آن روی مهم است که فرم های اجرایی متنوعی را در جهت بررسی عواطف فردی انسان معاصر به کار می گیرد. با علی اصغر دشتی پیرامون واپسین اثرش و همین‌طور روند زندگی حرفه‌ای خود در این دودهه، وضعیت تئاتر امروز و چشم‌اندازی که برای آینده مدنظر دارد به گفت‌وگو نشسته‌ایم.

بیش از یک دهه است که من فرصت تماشای تجربیات گروه دن کیشوت را دارم و شاید نسبت به بسیاری از تماشاگران نامبرده که همه آثار یا بخش اعظم آثار این گروه را ندیده‌اند چشم‌انداز پیوند دهنده‌ای داشته باشم، بین همه تجربیاتی که تو به عنوان سرپرست گروه دن‌کیشوت داشتی. من شخصاً نمی توانم نامبرده را جدا از آن آثار بدانم و هنگام ورود به سالن، همه آن اجراهای پیشین در ذهنم تداعی شد و احساس کردم که تو هم قصد‌داری ارتباطی آگاهانه بین تمام آن دستاوردها و تجربیات برقرار کنی. می‌خواهم گفت‌و‌گو را از اینجا شروع کنم. تو در همه این سال‌ها خود را به‌عنوان یک هنرمند تجربه گر نشان دادی و ثابت کردی که تئاتر وسیله‌ای است برای کشف و جست‌و‌جو و به چالش کشیدن. چه در نمایش‌هایی که به‌روی صحنه رفته‌اند و چه اجراهایی که بعد از ماه‌ها تمرین، راضی به اجرا رفتنش نشدی. در شرایط پیچیده امروز که همه درگیر مسائل اقتصادی هستیم این یک جنون محض است. تو تا کجا می‌خواهی با این روش ادامه بدهی؟
نمی‌دانم. واقعیت این است که من هم شبیه همه همنسلانم با بالارفتن سن با این پرسش‌ها رو به رو بودم که چکار کردم؟ چکار دارم می‌کنم و چکار خواهم کرد؟ این سؤال ها مربوط به دوبخش از زندگی هر آدمی است.یک: زندگی اجتماعی که بواسطه حرفه‌ام کسب کردم و دوم: زندگی شخصی و فردی خودم. از یک سنی به بعد متوجه شدم که این دو زندگی به سختی می‌توانند باهم همنشین شوند.
من بعد از پروژه متاستاز برای کارگردانی یک پروژه کنسرت-نمایش دعوت شدم؛ پروژه‌ای که هیچ تصمیمی برای راه‌اندازی آن نداشتم و توسط همایون شجریان و سهراب پورناظری به‌عنوان یک تکنیسین دعوت شدم و بیشتر با هدف تجربه و همچنین کمک به مسائل معیشتی‌ام و نه براساس زیبایی شناسی شخصی انجام آن را پذیرفتم. کارگردانی پروژه سی به نوعی تجربه یک بیگ پروداکشن در ابعاد تئاتر و موسیقی ایران بود.
اما در حین انجام آن پروژه دائم دلم برای خودم تنگ می‌شد. برای تئاتری که خودم و بدن و روحم را با آن تعریف کرده بودم و برای دورانی که بخش زیادی از جوانی من را در برمی‌گرفت تنگ می‌شد. دورانی که درآن آثار زیادی را به همراه اعضای گروهم تولید کرده بودیم. با خودم گفتم اگر من برای آن وضعیت باشم در آن وضعیت می‌مانم اما اگر به درد آن وضعیت و آن شکل از تولید و مناسبات نخورم بیرون می‌آیم. که خب در اواسط پروژه متوجه شدم که برای آن وضعیت نیستم و به‌عنوان یک مسئول، به تعهدم تا پایان انجام پروژه عمل کردم و دیگر نمی‌خواهم به آن رجوع کنم. فهمیدم که متعلق به قبل از پروژه سی هستم. اما باید با این واقعیت روبه رو شد و پذیرفت که امروز آن وضعیت، شبیه دیروز و روزهای گذشته آن نیست. حتی ادامه منطقی دیروز هم نیست. به نظرم توی این چندسال، خیلی از تعادل‌ها به هم خورده و سیل تغییرات نه منطقی، که جهشی بوده است و به نوعی در منافات محض با مسیری بود که ما در گروه دن کیشوت در آن سال‌ها دنبال می‌کردیم. آن سال‌ها همه چیز یک سیر آرام، منطقی و همراه با شناخت و کشف و جست‌و‌جو داشت. خب سؤال اینجاست که الان باید چکار کنم؟ مانند گذشته و با قبول ضررها و سختی‌های مالی و اقتصادی، به تمرین‌های طولانی و مطلوبی که در ذهنم دارم ادامه دهم یا شکل تئاترم را عوض کنم و مانند پروژه سی، قید زیبایی شناسی و علایقی را که همواره در تئاتر جست‌و‌جو می‌کنم  بزنم و صرفاً در پی تأمین بخش اقتصادی و مالی قضیه باشم. راستش من در این چندسال خیلی درباره این مسأله فکر کردم. تحقیق کردم. مطالعه کردم. در نهایت به این نتیجه رسیدم که بایستی کمی نرم‌تر و واقع بین‌تر بشوم و بتوانم بین این دو وضعیت، جایی را انتخاب کنم که بدون عدول از زیبایی شناسی خود، متحمل شکست نیز نشوم. نامبرده نقطه شروع و آغاز این وضعیت سوم است.
 این سال‌ها به‌دلیل تغییراتی که در مناسبات تولید و عرضه تئاتر ایجاد شده ما نسل تازه‌ای از تماشاگرها را شاهد هستیم که با سرعت وارد می‌شوند و چون نقطه ارتباط و اتصالشان به تئاتر، صرفاً مالی و اقتصادی است طبیعی‌ست که دوست دارند توقعاتشان در سالن های تئاتر برآورده شود. مثل خیلی از نمایش هایی که یک داستان ساده و سرراست را نمایش می‌دهد، اما نمایش نامبرده نمی‌خواهد خودش را دربرابر خواسته‌های اولیه این تیپ از تماشاگر مسئول بداند و همین موضوع فکر می‌کنم فضای دوقطبی را بین مخاطبانش ایجاد می‌کند. گروهی که کماکان از جست‌و‌جو و کشف و تجربه گری تو لذت می‌برند و گروهی که ممکن است در همان ابتدا دربرابر این اجرا متوقف شوند و آن را با سلیقه خود هماهنگ نبینند... نسبتی که تو در این اثر با تماشاگر در نظر گرفتی چگونه است؟ آیا تو گروه خاصی از مخاطبان مد نظرت بوده یا با توجه به حضور افرادشناخته شده(نمی‌گویم سلبریتی چون همه آنها سابقه حضورشان در تئاتر بیشتر از مدیوم های دیگر است) نیم نگاهی هم به جذب تماشاگران تازه تئاتر هم داشته‌ای؟
من مایل بودم کماکان تماشاگرانی که آثار گروه دن کیشوت را دنبال می‌کردند  همراه این نمایش داشته باشم. اما در وجه دیگر ماجرا و فارغ از مسیر شخصی خودم و گروه، با خودم فکر کردم که کنش من به‌عنوان یک کارگردان در قبال وضعیت فعلی تئاتر و تماشاگرانش چه چیزی می‌تواند باشد؟ از نظر من در شرایط فعلی، تولید تئاتر بدون چهره‌های شناخته شده یک کنش اولیه است و تعداد زیادی هم تولید شده و یا در حال تولید شدن است.من هم متاستاز را با گریز از این وضعیت تولید کردم. اما این کافی نیست. من دریافتم که با لحن این وضعیت باید به جنگ این وضعیت رفت. به نظرم تعریفی که تماشاگر از سلبریتی در ذهنش دارد با تعریفی که خود سلبریتی از خود دارد متفاوت است. تماشاگر سلبریتی را مانند یک کالای تقلبی با رنگ‌آمیزی معین به ذهنش می‌سپارد که خود سلبریتی الزاماً قائل به این رنگ آمیزی نیست. من با اجرایم باید به جنگ این مسیر می‌رفتم. خب برای این جنگ چه مواردی لازم است. یک: توانایی رقابت با شرایط بازار. دو: باج ندادن به گیشه. که به نظرم هرسه این چهره‌ها این دو ویژگی را دارند. آتیلا پسیانی که سال‌های سال است در قالب گروه تئاتر ، فعالیت‌هایی در حوزه تئاتر تجربی داشته است. نگار جواهریان هم با امیررضا کوهستانی، من و...کار کرده است و پانته آ پناهی‌ها هم ریشه‌های خود را از گروه نرگس سیاه و حامد محمد طاهری گرفته است و همواره خود را در تئاتر بدنه تعریف نکرده است.نگار و پانته آ حتی در فعالیت‌های سینمایی‌شان هم سلیقه معینی با ارزش‌های هنری را دنبال کرده‌اند که ستودنی ست. خب من با استفاده از شهرت این چهره‌ها، هم از مرگ این گونه تئاتر جلوگیری می‌کنیم و هم تماشاگری که تعریف غلطی از سلبریتی در ذهن دارد با رنگ و شکل و ظرفیت دیگری از این چهره‌ها روبه رو می‌شود.
 من فکر می‌کنم وضعیتی که الان درموردش صحبت شد، به نوعی سازنده خود اجرا هم بوده. ما در نامبرده با یک مجلس فروپاشی روبه رو هستیم. همان‌طور که در خود اجرا هم به شکل های مختلف روی آن تأکید شده است. فروپاشی یک ایده، فروپاشی یک انسان، فروپاشی یک نظام سیاسی و اجتماعی که مانند ترجیع بند تکرار می‌شود. از این جهت نامبرده تجربه جالبی است. تلاشی که در چارچوب متا تئاتر (فراتئاتر) شروع می‌شود و رفته رفته جهانی را توسعه می‌دهد که با لایه‌های مختلفی از رویدادهای واقعی، داستانی و ذهنی قرار است با مخاطبش ارتباط برقرار کند. در کانون این جهان، اصغر دشتی قرار گرفته است. انگار ما شاهد دراماتورژی و باز شدن لایه‌های شخصیت و زندگی اصغر دشتی هستیم. از گذشته تا امروز. با تأکید بر یک پروژه تئاتری ناکام در کشور روسیه. می‌خواهم بپرسم اگر این تجربه شخصی تو در روسیه نبود باز به فکر ساخت پروژه‌ای مثل نامبرده بودی یا اساساً آن تجربه ناکام و تأثیری که بر تو گذاشت تو را به سمت ساخته شدن نامبرده برد؟
 من دوسال پیش یک پرفورمنس را در موزه هنرهای معاصر اجرا کردم که چنددقیقه‌ای از آن در این اجرا هست. آن پرفورمنس یک تحولی در من ایجاد کرد. اینکه من متوجه شدم  در مقطعی از زندگی هستم که بیش از اینکه جهان بیرون از من، برایم قابل مطالعه باشد، خود من برایم قابل مطالعه است. در آن پرفورمنس، در کف یک سالن بزرگ، اسامی شهرهای مختلف ایران را با رعایت جهت جغرافیایی نوشتم و خودم روی تهران ایستادم و خودم را برای تماشاگران معرفی کردم. ایده محوری حرف‌هایم این بود که به توصیه معلم تئاترم در یزد، برای موفق شدن در تئاتر، سعی کردم لهجه‌ام را فراموش کنم و در تمام این سال‌هایی که در تهران هستم بدون لهجه یزدی صحبت می‌کنم. تا حدی که الان نمی‌توانم عواطف و احساساتم را به لهجه یزدی بیان کنم. بعد در مقابل تماشاگرها جابه جا شده و روی یزد ایستادم و تصمیم گرفتم برای اولین بار جلوی تماشاگران تمام آن حرف ها را به لهجه یزدی تکرار کنم. آنجا به من ثابت شد که مسأله هویت، لهجه و مسأله من به‌عنوان اصغر دشتی چه قابلیت زیادی برای تبدیل شدن به یک اثر و یک اجرا دارد. اجرایی که خودم اجراگرش باشم. البته کمی قبل‌تر و بواسطه تجربه متاستاز، معنای تئاتر برایم دگرگون شده بود و حس کردم تجربیات گذشته دیگر برایم ارضا‌کننده نیستند و کاربردی  راکه امروز من در تئاتر درحال کشف آن هستم ، ندارند. آن پرفورمنس یک مرزی شد که من به این جایگاه برسم که خود من هم در این دنیا یک موضوع هستم و فکر می‌کنم نامبرده از همین نگاه بیرون می‌آمده است.

که البته این را پیوند دادی با آن پروژه ناکام در روسیه.
بله. خب به هرجهت این پروژه ناکام و ناتمام بهانه‌ای شد برای انجام این کار. ضمن اینکه همان‌طور که در اجرای نامبرده نیز باید روشن باشد، ناتمام ماندن آن پروژه به لحاظ عاطفی تأثیر ویژه‌ای روی من داشت. چون من وقت زیادی را صرفش کردم و به‌عنوان یک پروژه بین‌المللی در شهر سن پترزبورگ برایم یک خاصیت استثنایی داشت و آن این بود که آن پروژه فقط و فقط در آن شهر قابل اجرا بود چون تمام اجزای آن براساس ویژگی‌های فرهنگی، تاریخی و جغرافیایی آن شهر ساخته شده بود.ایده اصلی اجرا کردن یک داستان در لوکیشن واقعی رویداد بود.
آیا این رویداد یعنی ناکام ماندن یک پروژه تئاتری و ابعاد گوناگونش می‌توانسته به اندازه‌ای مهم باشد که ما کل یا پاره‌هایی از زندگی شخصی و حرفه‌ای اصغر دشتی را بر مبنای آن دراماتیزه کنیم و روی صحنه بیاوریم؟ به نظرت این رویداد بهترین انتخاب برای ساختن اجرا و خلق نوعی اتوبیوگرافی از تو بوده است؟
نه الزاماً بهترین انتخاب نبوده. اما یادمان نرود که من تصمیم نمی‌گیرم که این اتوبیوگرافی را اجرا بکنم و برایش دنبال موضوع بگردم. درواقع موضوع و رویداد به من می‌گوید که باید چه چیزی را با چه روش و تکنیکی اجرا کنم. در ضمن من در این اجرا مشخصاً حوزه‌ای از خودم را بیان می‌کنم که به رویداد و موضوع نمایش مربوط است. چون در زندگی شخصی‌ام حوزه‌های بسیاری وجود دارد که در نامبرده به آنها ورود نکرده‌ام.
بر این اساس ما با مسأله بنیادین در اینجا روبه‌رو هستیم: آیا ضرورت دراماتیک سازنده این اجرا برای تماشاگر به اندازه‌ای هست که بخواهد با آن درگیر شود و تمام و کمال دنبالش کند؟ درست است که ماجرای سن پترزبورگ تو را به سمت این اجرا هدایت کرده، اما اگر آن را نقطه شروع بدانیم شاید با صرف زمان و از طریق جست‌و‌جوی عمیق‌تری در رویدادهای زندگی خودت به‌عنوان یک سوژه انسانی می‌توانستی مخاطب را به ورای اصغر دشتی به‌عنوان یک کارگردان صرف تئاتر هدایت کنی و به اجرا یک مفهوم فراگیرتر و تأثیرگذارتر انسانی بدهی. من فکر می‌کنم اجرا در ایجاد و انتقال ضرورت نمایشی این رویداد برای خیلی از تماشاگرها قدرت کافی را ندارد و در برابر این پرسش‌ها که: «خب حالا یک پروژه به سرانجام نرسید؟ مگر چه اتفاق بزرگی رخ داده؟ یک تئاتر بوده است دیگر!» و... تعادلش را از دست می‌دهد. موافق نیستی که «نامبرده» از این منظر و در جهت ایجاد ارتباط عاطفی با مخاطبانش هنوز جای کار زیادی دارد و در همان گام‌های نخستین متوقف شده است؟
کاملاً موافقم. اما من در یک مقطعی بودم که می‌بایست واقعیت شرایط زمانی را در نظر بگیرم. خب دیگر شرایط تمرین چندسال قبل طبعاً برایم مهیا نبود. و من باید زمان تمرین را در عرض گسترش می‌دادم. یعنی از صبح تا شب، جلسه با نویسنده، تمرین با بازیگران و...
موافقم که به لحاظ کیفیت و ایجاد ارتباطی که مطرح کردی قطعاً می‌توانست در دوسه گام بالاتر قرار بگیرد. هرچند این شکل فعلی هم برایم شکل نامطلوبی نیست. اما نکته خیلی مهمی که وجود دارد این است که من خیلی مطمئن نیستم زمانی که شروع می‌کنیم به تولید یک استعاره برای بیان یک وضعیت، کار فراگیرتری انجام می‌دهیم و باز مطمئن نیستم که زمانی که متهم می‌شوم به خلق یک اثر شخصی، الزاماً کار اشتباهی کردم. اساساً چرا در تئاتر وقتی می‌خواهیم درباره خودمان صحبت کنیم همه می‌گویند به ما چه؟ ولی وقتی همان مسأله فردی را به یک مسأله استعاری و عمومی تبدیل بکنیم همه می‌گویند چه عالی؟ به نظرم هم من، هم تو و هم جامعه‌شناس‌ها باید کاری در این باره انجام
دهیم.
من مشکلی با سوژه قرار دادن خودت ندارم. و به نظرم خیلی هم جذاب است. حتی منظور من بیان استعاری یک رویداد و مسأله نیست. منظور من تلاش برای رسیدن به یک بافتار(Texture) اجرایی است با هدف تأثیرگذاری عمیق‌تر بر مخاطب. برای مثال ارتباط شخصیتی که به نمایندگی از مادر تو روی صحنه هست و خانم پناهی‌ها تلاش ارزنده‌ای برای بازی در سکوت از خودشان ارائه داده‌اند، با خود تو دست نخورده باقی مانده و کیفیت ارگانیکی در اجرا پیدا نمی‌کند. یا به طور مثال حضور شخصیت دستیارت که به اندازه تو درگیر آن رویداد بوده به گونه‌ای است که اگر از کلیت اجرا حذفش کنیم شاید تأثیر ویژه‌ای در بافت چند صدایی و شکل ویژه روایت اثر تو باقی نگذارد. در «نامبرده» به مفاهیمی همچون پیری، فروپاشی و...اشاره می‌کنی و یک روایت بینامتنی میان موقعیت خودت بعد از ناکامی پروژه و موقعیت گورباچف بعد از فروپاشی اتحاد شوروی به وجود می‌آوری. همه اینها مواد و امکانات خیلی خوبی بوده ‌است که در اختیار داشتی اما خیلی زود از آنها عبور کردی و الان در اجرا شکل تزئینی پیدا کرده است؛ چه چیزی میان «نامبرده» و یک اجرای تمام و کمال در حوزه متاتئاتر فاصله می‌اندازد؟
من حرف شما را اساساً در این نوع از اجراها می‌پذیرم. چون تکامل‌یافتگی این اجراها پروسه سختی‌است و در گرو صرف تمرین و زمان بسیاری است. اما شاید بد نباشد کمی از ایده‌های انجام‌نشده این پروژه حرف بزنم. من یک ایده داشتم براساس جهان داستانی پیرمرد و دریا. تئاتر مستندی درباره آدم‌هایی که در انجام بزرگترین کاری که در زندگی می‌خواستند انجام بدهند ناکام ماندند و به یکباره پیر شدند و وقتی ایده فروپاشی اضافه شد فکر کردم که چقدر این دو ایده به هم نزدیکند و اساساً می‌توانند به یک ایده تبدیل شوند و بعد از بازگشتم از روسیه، این ایده را با کیوان سررشته (نویسنده نمایش) مطرح کردم و باهم به این نتیجه رسیدیم که می‌توانیم به شکل موازی فروپاشی شوروی سابق، فروپاشی پروژه تئاترم در سن‌پترزبورگ و فروپاشی رابطه دختر و پسر در داستان شب‌های روشن را پیش ببریم... وجه اشتراک خیلی جالبی هم داشتند. در رابطه من و پروژه، عنصر سوم(رئیس جشنواره) عامل فروپاشی است. در رابطه دختر و پسرهم یک عنصر سوم (دوست دختر) عامل فروپاشی است. در رابطه گورباچف و شوروی هم عنصر سوم که یلتسین نام دارد عامل فروپاشی است اما رابطه دختر و پسر، هم ماجرا را طولانی‌تر می‌کرد و هم به امکان قرار دادنش در نمایش رفته رفته سخت شد. احتمالاً ما اگر این سه‌گانه را می‌توانستیم پیش ببریم آن عمق و تأثیرگذاری که تو می‌گویی بیشتر
می‌شد.
در بخش‌هایی از اجرا، مانند صحنه بازسازی جلساتت با مدیر جشنواره و تکثیر تو در کالبد سه نفر که یکی از لحظات درخشان اجراست. یاهمین طور قسمت بی‌نظیر تعزیه که قابلیت‌های بالای اصغر پیران و رامین سیاردشتی را به وضوح آشکار می‌کند. به نظرم مخاطب تمام و کمال قفل در نمایش می‌شود. نمی‌شد این جنس از لحظه‌ها را در کل نمایش گسترش بدهی؟ برای تأثیرگذاری بیشتر روی مخاطب.
ما یکبار این را امتحان کردیم که صحنه‌های میانی که مثال آوردی به طور یک تکه اجرا نشود و لابه‌لای آن بخش‌های دیگر نمایش قرار بگیرند. مثلاً چند قطعه موسیقی رپ یا بخشی از مصاحبه من با گورباچف و... اما جواب نداد و به این نتیجه رسیدیم که این صحنه‌ها در پیوستگی و یک تکه بودن است که تأثیر خود را می‌گذارد. اما من می‌فهمم که کیفیت این صحنه تعزیه متفاوت از صحنه‌های بازسازی جلسات و دیگر صحنه‌هاست... که هم اجتناب‌ناپذیر و هم تعمدی است. چون این صحنه یک نوع بازسازی از یک اجراست اما صحنه‌های دیگر مثل جلسات بازسازی یک امر ظاهراً غیر اجرایی‌ست. نوعی روایت کردن است که خاصیت متفاوت و وجوه نمایشی دیگری نسبت به صحنه تعزیه دارد. تعزیه بازسازی قسمتی از اجرایی هست که من هفتاد و پنج درصدش را آماده کردم اما به دلایلی که در اجرا می‌گویم به سرانجام نرسیده‌است. بنابراین باید به بهترین شکل و بالاترین مهارت اجرا شود تا تماشاگر ضربه عاطفی که در کنسل شدن آن پروژه به من وارد شده را درک کند.
می‌خواهم کمی از رابطه‌ات به‌عنوان کارگردان نامبرده با نویسنده بگویی. آقای سررشته یک ایده کلی را طراحی کرد و تو با توجه به اطلاعات و تجربیاتی که داشتی خانه‌های خالی را پر کردی یا او هم همپای تو در تمرین‌ها بود؟ اساساً کار نویسنده با شروع اجراها تمام شده؟
من پیشتر‌ها به چند بهانه با کیوان سررشته گفت‌و‌گو و همکاری‌های مختصری داشتم و متوجه دو خصلت بارز در او شدم.
اول اینکه کیوان در مواجهه با مقوله مستند دارای ترجمه و تجربه بود. دوم اینکه او درکار کردن بسیار متمرکز است اما تمرکزی که قید و بند و چارچوب ندارد. خب من درباره موضوعی که درگیرش بودم با او حرف زدم. از من خواست که چندروزی فکر کند و ببیند می‌تواند مسأله را از آن خودش کند.
بعد وقتی نظرش مثبت بود جلسات مدام و پیوسته ما شروع شد. ایده‌ها و طرح‌های کلی خود را دادم.
گفتم مایل به ساخت اجرایی هستم که در آن فروپاشی شوروی، فروپاشی پروژه من و فروپاشی رابطه دختر و پسر شب‌های روشن درهم تنیده باشند. متریال قابل استفاده برای پروژه را هم گفتم.
 حتی درمورد حضور خودم روی صحنه صحبت کردیم. بعد از یک مدت وارد تمرینات شدیم و کیوان شروع کرد به تنظیم این موارد و رسیدن به ساختار اجرا. خب واقعیتش این است که من برای اولین بار اجرایی را روی صحنه برده‌ام که خودم قادر به تماشایش نیستم و کیوان آنقدر حساسیت و سلایق من را می‌داند که من ازش خواهش کردم هرشب اجرا را ببیند و نکات و نقص‌ها و مواردی که به ذهنش می‌رسد را یادداشت کند و به من و بازیگرها انتقال دهد. همکاری من و کیوان سررشته از آن مدل همکاری‌ها بود که من از انجامش لذت بردم و بخوبی می‌توانستم با او ایده‌ها را پیش ببرم. به‌دلیل اینکه من در این اجرا روی صحنه هستم و  کیوان برای یادآوری نکات مهم مطمئن‌ترین چشم  است.من این رابطه پویا با نویسنده را دوست دارم.
به‌عنوان کارگردان اثر از رابطه‌ات با آهنگساز نمایش بگو.
من همیشه از همکاری با فرشاد لذت بردم. برای همین همیشه برآن اصرار دارم. او در این اجرا و اجراهای دیگر، روحش را به جهان اجرا می‌سپارد تا به کشف برسد. دائم با من گپ و گفت می‌کند و برخلاف خیلی از آهنگسازها که موسیقی را ضبط و آماده می‌کنند و کارشان تمام می‌شود او هرشب و در هراجرا حضوری زنده و پویا
دارد.
شیما میرحمیدی به‌عنوان طراح صحنه و لباس هم به نظرم حضور مهم و بسیار تأثیرگذاری داشته است. ایده و طراحی او در عین شاید سریع به دست آمدن، خیلی با فضای چندوجهی اجرا همراه شده و در طول اجرا دائم درحال شکل‌گیری و کمال است. یک طراحی که کاملاً از یک دریچه مدرن گذشته و به اینجا رسیده است.
واقعیت این است که گفت‌و‌گوی من با شیما شبیه گفت‌و‌گو با نویسنده‌ام بود. آنقدر باهم صحبت کردیم و گپ و گفت داشتیم تا از یک چیز بسیار شلوغ رسیدیم به یک چیز ساده و ملایم و مینیمال. به‌نظرم شیما آرتیست قابل گفت‌و‌گو و دارای یک ذهن بسیار بازی است و من مطمئنم در آینده کارهای جالبی با او خواهم کرد.چون می‌توانیم باهم حرف بزنیم برای رشد
 یک ایده.
 شاید درباره پایان نمایش بگویند بدن تو آمادگی ساختن آن فرم را ندارد. اما به نظرم ناب‌ترین تجلی مفهوم فروپاشی و قربانی شدن و در عین حال تولد تو است. یک واکنشی است برای رهایی از همه خشم و ناراحتی و نفرتی که در درون توست. خودت این تجربه را چطور می‌بینی؟
من خیلی مایل نیستم در این باره صحبت کنم. چون این عمل خودش پایان تمام حرف‌هاست. من شاید به نوعی ترسناک‌ترین کار زندگی‌ام را انجام دادم و بدن خودم را گذاشتم روی صحنه و این یعنی پایان هر حرفی.

معاون اول رئیس جمهوری با اشاره به ضرورت تلاش در راستای توسعه کشور تأکید کرد: باید همه مسئولان و دستگاه‌های ذیربط تلاش کنند تا بتوانیم از اشتغال موجود حفاظت کرده و روند تقویت و توسعه فعالیت‌های تولیدی و رفع بیکاری و موانع سرمایه‌گذاری را دنبال کنیم.
به‌گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دولت، اسحاق جهانگیری روز دوشنبه در مراسم تکریم «علی ربیعی» و معارفه «محمد شریعتمداری» وزیران پیشین و جدید تعاون، کار و رفاه اجتماعی با بیان اینکه باید در کشور این روال را دنبال کنیم که مسئولان جدید اقدامات نیمه تمام را تکمیل کرده و استمرار بخش روند مثبت گذشته باشند، گفت: اینکه یک مدیر تصور کند باید گذشته را تخریب کرده و بنای جدید بگذارد قطعاً اشتباه است بلکه باید مدیران نقاط منفی را از میان برده و با اصلاحات، روند مثبت گذشته را تقویت کنند. جهانگیری با بیان اینکه سیاست‌های حمایت از کارگر و اشتغال و طبقه ضعیف جامعه در دستور کار دولت است، اظهار داشت: حوزه اجتماعی بخشی تعیین‌کننده و سرنوشت ساز در کشور بشمار می‌رود که به هیچ عنوان نمی‌توان از آن غفلت کرد. وی با اشاره به تصمیمات دولت در موضوع سهام عدالت و توزیع سود سهام به مردم از سال گذشته خاطرنشان کرد: امسال با عملکردی که بنگاه‌های ذیل سهام عدالت داشته‌اند سود بیشتری به مردم پرداخت می‌شود و این سود قطعاً در سال بعد افزایش خواهد یافت و براساس لایحه‌ای که به مجلس ارائه شده در آینده این سهام به مردم واگذارشده تا بتوانند سهام خود را به فروش برسانند. در حال حاضر قیمت سهام 2 میلیونی سهام عدالت حدود 13میلیون تومان است.
معاون اول رئیس جمهوری تأکید کرد: اگر در مقطع فعلی بخوبی دقت نکنیم بحران بیکاری می‌تواند با از دست دادن برخی از نیروهای شاغل فعلی تشدید شود و یکی از عوارض آن در دوران تحریم این است که بنگاه‌های فعال اقتصادی را با رکود کار مواجه کند.
وی خاطرنشان کرد: هنر دولت و مدیران اقتصادی کشور این است که اجازه ندهند بنگاه‌های اقتصادی وارد رکود شوند و این تنها وظیفه این وزارتخانه نیست بلکه همه مسئولان و مدیران اقتصادی و بخش خصوصی باید تلاش کنند تا اراده‌ای ایجاد کنند که روند کار بنگاه‌ها بانشاط بوده و کارگران بتوانند به شغل خود بپردازند.
جهانگیری با اشاره به اینکه اگر شغلی از دست برود راه‌اندازی مجدد آن بسیار برای کشور پرهزینه است، گفت: ایجاد اشتغال جدید نیز از اولویت‌های دولت بشمار می‌رود که در این راستا اعتبارات بسیار خوبی تحت عنوان اشتغال مناطق روستایی و مرزی به مبلغ 1.5 میلیارد دلار در اختیار وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی است که به وسیله آن بتواند به مردم این مناطق تسهیلات با سود پایین ارائه کند. معاون اول رئیس جمهوری افزود: نظام بانکی قرار است معادل همین مبلغ را در این راستا اضافه کرده که با در نظر گرفتن تغییرات در نرخ ارز این اعتبار حدود 18 هزار میلیارد تومان خواهد بود. وی مبارزه با چهره خشن فقر در کشور را از دیگر برنامه‌های دولت برشمرد و افزود: دولت در این راستا منابع بسیاری را تعیین کرده و سیاست‌های خود را بر اساس اقداماتی که در سال 96 آغاز کرده ادامه خواهد داد. جهانگیری افزایش میزان مستمری بگیران تحت پوشش نهادهای حمایتی مانند کمیته امداد و سازمان بهزیستی تا 4 برابر را یکی از اقدامات دولت برشمرد که در تاریخ کشور بی‌سابقه بود.
جهانگیری با اشاره به اینکه بنگاه‌های اقتصادی بزرگی زیرمجموعه وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی قرار دارد که البته باید تا پایان سال 98 به بخش خصوصی واگذار شوند، گفت: امروز هزاران میلیارد تومان از منابع کشور در اختیار این بنگاه‌ها قرار دارد اما بازدهی آنها بسیار پایین است و این نکته منفی در اداره بنگاه‌های اقتصادی در کشور است.
وی با بیان اینکه در هیچ جای دنیا مدیر یک بنگاه اقتصادی براساس سفارش از سوی یک مسئول یا مقام رده بالا انتخاب نمی‌شود، گفت: نتیجه سفارشی انتخاب شدن مدیران بنگاه‌های اقتصادی این است که منافع ملی کشور به هدر خواهد رفت و امروز این نه تنها در بنگاه‌های اقتصادی بلکه در بنیادها و آستان‌هایی که کار اقتصادی می‌کنند و در شرکت‌های دولتی نیز وجود دارد. دکتر جهانگیری در ابتدای سخنان خود دکتر علی ربیعی وزیر پیشین کار، تعاون و رفاه اجتماعی را چهره‌ای شناخته شده برشمرد که در دوران پس از انقلاب مسئولیت‌های متعددی را بر عهده داشته و اقدامات ارزشمندی انجام داده است و افزود: دکتر ربیعی در دوران مسئولیت خود در این وزارتخانه تلاش بسیار گسترده‌ای انجام داد و سخنگوی جامعه کارگری و فقرا در دولت بود و امروز دولت آماده استفاده از توان و ظرفیت وی در زمینه‌های مختلف است.
معاون اول رئیس جمهوری همچنین آقای شریعتمداری وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی را یک مدیر عالی و کارآزموده در سطوح مختلف کشور دانست و گفت: حضور آقای شریعتمداری در این وزارتخانه می‌تواند یک تحول مناسب در بخش‌های مختلف مرتبط با حوزه وظایف این وزارتخانه ایجاد کند.
اگر به سال 92 برگردم باز به روحانی رأی می‌دهم
 علی ربیعی، وزیر سابق تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم در این مراسم اظهار کرد: ۵ سال وزارت زود گذشت و اگر به سال ۹۲ برگردم باز به روحانی رأی خواهم داد.
وزیر پیشین تعاون، کار و رفاه اجتماعی از پاسخگو بودن نظریه‌های نهادگرایی در شرایط امروز ایران گفت و ادامه داد: این وزارتخانه سخنگوی فقرا است. ما سخنگوی گروه‌های خاموش هستیم. من 40 سال پیش هم می‌نشستم مشکلات صاحبان صنایع همیشه همین بود اما در تحولات آتی گروهی که مراقب نباشیم له می‌شود فقرا هستند. نمی‌خواهم بحث اقتصادی کنم اما امروز دیدگاه‌های نهادگرایی اقتصادی پاسخگوست. در بحران کسی که دنبال اقتصاد آزاد برود می‌خواهد سیستم اجتماعی را به هم بریزد. اینجا پناه بازنشستگان یک میلیون و پانصد هزار نفری و زنان سرپرست خانوار و معلولان است. در فقر درآمدی و معیشتی این وزارتخانه مسئول است. وزارتخانه باید صدای گروه‌های خاموش باشد.


بــــرش
نتوانسته‌ایم دیوار بلندی برای رفاه اقشار بسازیم

وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفت: تمام تلاش خود را به‌کار بسته‌ایم، اما هنوز نتوانستیم دیوار بلندی برای رفاه اقشار و توده‌های محروم بسازیم. محمد شریعتمداری با بیان اینکه دریافتی خانوارهای تحت پوشش با یارانه‌ها به 750 هزارتومان رسیده، اما همه می‌دانیم با این پول نمی‌توان زندگی را اداره کرد، گفت: برای جلوگیری از 1200 میلیارد تومان زیان سالانه صندوق‌ها نمی‌توان به واگذاری آنها اندیشید. وی به راهکار‌های توان‌افزایی اقشار تحت پوشش و پول پاشی تأکید کرد و یادآور شد: باید از هر دو راهکار استفاده شود. هرچند بدون تردید دولت از عهده انجام این امور بر نمی‌آید و با تعامل وحضور شرکای اجتماعی می‌توانیم بر مشکلات پیروز شویم. شریعتمداری از معاون اول رئیس جمهوری درخواست کرد برای تسهیل واگذاری صندوق‌های زیان‌ده اقدامی انجام گیرد و در ادامه گفت: سازوکارهایی در حال تدوین است که ارائه خواهد شد. از دولت می‌خواهم همراهی کند تا این مشکل را ظرف دو سه سال حل کنیم که تحرک خوبی ایجاد می‌کند.
محمد شریعتمداری افزود: بسته حمایتی دولت کار مشترکی با سازمان برنامه و بودجه و وزارت رفاه است که شامل حمایت مالی از اقشار با درآمد ثابت است و همچنین حمایت کالایی با حداقل‌های ممکن از مجموعه این اقشار در چند نوبت صورت می‌گیرد. وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی افزود: در گام اول ظرف این هفته تمام افراد تحت پوشش‌ نهادهای حمایتی در دستور کارند که از این امکان مطابق ۱۴ نوبتی که قبلاً استفاده کرده بودند با جدول جدیدی که رقمی بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومان برای خانوار یک تا پنج نفره را فراهم کرده، بهره‌مند می‌شوند.
وی گفت: این بسته حمایتی، کالایی است. لیست کالاها متنوع است که دست خانواده‌ها را در انتخاب باز می‌گذارد.
شریعتمداری با بیان اینکه در قدم دوم یک برنامه داریم که به‌زودی همراه با حقوق این ماه یا زودتر توسط دولت یا وزارت اقتصاد اجرایی می‌شود، افزود: این برنامه شامل پرداخت به کارمندان دولت در بخش‌های مختلف است که به صورت نقدی پرداخت می‌شود. او ادامه داد: سایر گروه‌های با درآمد کمتر که جزو اقشار حمایت شده تحت پوشش نهادها نیستند، گروه سوم‌اند که طرح مربوط به آنها دو هفته بعد از اجرای طرح در دور اول، اجرا می‌شود.

انوشیروان محسنی بندپی
رئیس سازمان بهزیستی کشور
در کشور جمهوری اسلامی ایران به مدد ورود به عرصه مدرنیسم ساختارهای نهادی طی این دوران‌گذار از سنت به مدرنیسم دستخوش تغییر و تحولات مختلفی شده‌اند. جوامع به مدد رشد شاخه‌های مختلف علوم و فناوری‌ها الزامات مختلفی را برای سازگاری با این تحولات تجربه کرده‌اند. سبک زندگی و نهادهای اجتماعی سنتی که از سازوکارهای ساده‌ای پیروی می‌ کردند با ورود دستاوردهای دانش و فناوری شتاب و تغییر را به طور ناگزیر در سطوح مختلف اعمال کرده‌اند. متناسب با این تغییرات، نهادهای مختلف جامعه نیز از این ضرباهنگ رشدی تأثیر پذیرفته‌اند. فناوری‌های مختلف ارزش‌ها و ضرورت های مختلفی را به ارمغان آوردند که مهم‌ترین ارمغان این تحولات افزایش سرعت، پیچیده‌تر شدن و تخصص‌گرایی بوده است.
در قرون پیشین روش‌های حکمرانی از نظریات علمی چندان اثری نمی‌پذیرفتند. در نتیجه از جمله رهاورد‌های مهم ‌گذار به دوران مدرن شیوه‌های حکمرانی مناسبی است که دولت‌ها و ملت‌ها را در تکالیف دو جانبه مهمی قرار داده است. با ورود دستاوردهای دانش و فناوری بسیاری از مشکلات پیشین مانند بیماری دیگر به‌عنوان چالش‌های عمده دولت‌ها و مردم قلمداد نمی‌شوند. فناوری در علوم پایه، پزشکی و صنعت تغییرات عمده‌ای را در رشد تولید ناخالص ملی و ثروت جامعه به ارمغان آورده است. اما پرسش مهم که در این باره مطرح می‌شود این است که ساختارهای اجتماعی و نهادهای جامعه چگونه از این تغییر و تحولات تأثیر می‌پذیرند و همسازی و انطباق با این تحولات چگونه صورت می‌پذیرد؟ مفاهیمی نظیر توسعه جامع و پایدار، عدالت اجتماعی، پدیده‌ها و معضلات اجتماعی چه چالش‌ها، فرصت‌ها و تهدیدهایی را برای این‌گذار به سمت مدرنسیم ایجاد می‌کنند؟ واقعیت امر این است که جامعه کنونی ما با نگاهی کالبدی به ابعاد رشد و توسعه بویژه توسعه پایدار می‌پردازد. ولی آیا این فراهم آوردن زیرساخت‌ها و کالبدی تکامل یافته بدون توجه به سرمایه‌های انسانی و اجتماعی که بتوانند به رشد و اعتلای آن آهنگی متعادل و متوازن ببخشند پاسخگوی تمامی نیازهای توسعه‌ای کشور خواهد بود؟
فقر، تبعیض، فساد وانواع معضلات اجتماعی پدیده‌هایی هستند که نیازمند رویکردی فراتر از مهندسی سازه‌ها بر ابعاد نرم افزاری و انسانی رشد و توسعه است. چگونه می‌توان در بهسازی محیط زیست، افزایش سرمایه اجتماعی، همبستگی اجتماعی و تاب‌آوری اجتماعی در شرایطی که تحولات ناگزیر زمانه تمامی سطوح نهادهای اجتماعی را به چالش کشیده‌اند، کوشید؟ چگونه می‌توان بر الگوسازی، تغییر ارزش‌ها، نگرش‌ها، رفتار و موقعیت به نحوی عمل کرد که جامعه رشدی متوازن و همگون را تجربه کند؟ پاسخ پرسش‌های بالا و بسیاری از پرسش‌های کلیدی دیگر در این پاسخ ساده اما بسیط نهفته است: «کاربست هدفمند و بومی شده یافته‌های علوم انسانی و اجتماعی.» در میان همه رشته‌های علمی که قادر به تحقق اهداف توسعه پایدار هستند، رشته دانشگاهی «مددکاری اجتماعی» به‌عنوان یک حرفه کاربردی و بین رشته‌ای قادر است که پلی قابل اطمینان را برای کاستن از مخاطرات اجتماعی، تقویت عوامل محافظت‌کننده در فرآیند توسعه پایدار بر عهده گیرد. حرفه مددکاری اجتماعی به معنای مدرن آن با بهره‌گیری از تخصصی مبتنی بر دانش، عمل و صلاحیت قادر است در اعتلای اجتماعی، پیوند اجتماعی، مبارزه با ابعاد فقر، توانمندسازی، ارتقای سلامت اجتماعی، کاستن از مخاطرات و آسیب‌های اجتماعی و به حداکثر رسانیدن مشارکت اجتماع محلی سهمی شایسته و معنادار را در تحقق اهداف توسعه پایدار داشته باشد.
این حرفه قادر است در گسترش چتر رفاه اجتماعی، محافظت در برابر انواع مخاطرات اجتماعی، محافظت از عوامل خطر در محیط زیست، بازپیوند اجتماعی افراد دارای نیازهای ویژه (افراد کم توان ذهنی، افراد دچار اختلالات شدید روانی، کم توانان حرکتی و...)، حمایت از گروه‌هایی چون زنان، کودکان، سالمندان و همچنین سازمان‌ها، فعالان اجتماعی و سمن‌ها نیز بخوبی به ایفای نقش بپردازد.

امروزه مددکاران اجتماعی مراکزی تخصصی و جامع به‌عنوان کلینیک‌های مددکاری اجتماعی را بر اساس ضوابط قانونی ماده 26 تحت نظارت سازمان بهزیستی کشور به ثبت رسانده‌اند. این کلینیک‌ها قادرند به‌عنوان یک سازه اجتماعی جامع، توانمند و برخوردار از همه تخصص‌های یاورانه به تحقق اهداف توسعه پایدار و جاری‌سازی اهداف سلامت اجتماعی کمک شایانی نمایند. با عنایت به موارد پیش گفته و نقش کلیدی این حرفه در کاهش آسیب‌های اجتماعی و ارتقای سلامت اجتماعی در جامعه، بیم آن می‌رود چنانچه به جایگاه تخصصی و کاربردی این حرفه در کشور توجه ویژه‌ای نشود در سال‌های آتی شاهد افزایش چشمگیر مسائل و مخاطرات اجتماعی باشیم.
سازمان بهزیستی کشور با همت معاونت امور اجتماعی (دفتر توانمندسازی خانواده و زنان) و همچنین دانشگاه علامه طباطبایی و سایر نهادهای تخصصی همکار بر آن است رویداد تخصصی کم نظیری را با حضور تمامی صاحبان فکر در عرصه رشته مددکاری اجتماعی، صاحب نظران و خبرگان تحت عنوان همایش مددکاری اجتماعی - توسعه پایدار مورخ 22 و 23 آبان ماه سال‌جاری برگزار نماید. این همایش در نظر دارد پیامی مهم و تعیین‌کننده را به تمامی دست‌اندرکاران قوای سه‌گانه کشور، تصمیم گیران و صاحبان قدرت که عزمی برای توسعه کشور دارند برساند: جامعه سالم، تاب آور، رشد یافته و مرفه نیازمند نگاهی متفاوت به مسائل رشد و توسعه یکپارچه در سطح خرد و کلان است. بنابراین ضروری است برای این رشته وزین و بسیار راهبردی اعتباری بیش از پیش قائل شویم.

 یازدهمین نشست مشترک وزارتی نظارت بر توافق کاهش عرضه اوپک و غیراوپک (JMMC) حامل پیام‌های مهمی برای بازار نفت بود؛ از جمله تغییر موضع عربستان نسبت به عرضه نفت. برای آنکه تحلیل درستی از آن داشته باشیم، قاعدتاً باید ابتدا به نقش تک‌تک تولیدکنندگان در کاهش قیمت‌ها توجه داشته باشیم و سپس بررسی کنیم که چرا عربستان نسبت به این مسأله تغییر موضع داشته است.
بارها به این موضوع اشاره کرده‌ام که عربستان هیچ‌گاه به اندازه‌ای که به امریکا وعده افزایش تولید داده بود، توان و ظرفیت نداشت و این ادعا تنها یک بلوف بود. این کشور الآن در حال تولید و صادرات حداکثری است و نمی‌تواند به میزان 2 میلیون بشکه در روز تولیدش را افزایش دهد.
اما در مورد اینکه چه کشورهایی مسبب ورود بیشتر نفت خام به بازار و برهم زدن تعادل آن به نفع عرضه و کاهش قیمت نفت شدند، به اعتقاد من اولین کشور امریکا بود. دولت امریکا علاقه‌مند به این بود که در انتخابات میاندوره‌ای این کشور جمهوریخواهان برنده میدان شوند و به همین خاطر به دنبال مدیریت قیمت نفت و جلوگیری از پرش آن و به تبع قیمت بنزین بودند. از این رو به دنبال آن بودند که عرضه را در بازار افزایش دهند. این کشور نمی‌توانست بیشتر از ظرفیت موجود در این مدت محدود تولید را افزایش دهد، اما با استفاده از ذخایر استراتژیک و بازرگانی عرضه به بازار را افزایش داد. اما همیشه گفته‌ام که از دو گروه بیشتر از عربستان و امریکا باید هراس داشت؛ نخست، روسیه که تولیدش را به 11.54 میلیون بشکه در روز رسانده و نقش تعیین کننده‌ای در عرضه فعلی داشته است؛ نقشی که از معامله‌گر بودن آن نشأت می‌گیرد. روسیه همواره در طول تاریخ معامله‌گر بوده و امروز هم با نفت در حال معامله با امریکاست. دوم، کشور عراق است. عراق بسرعت در حال توسعه صنعت نفت خود است و در حال حاضر به اندازه کل تولید نفت ایران، صادرات دارد. اما از عوامل که عبور کنیم تغییر موضع عربستان در یازدهمین نشست JMMC جالب توجه بود و این موضوع توجه رسانه‌ها را هم جلب کرد. از این طریق عربستان می‌خواهد یک معامله جدید با امریکا انجام دهد. این کشور تاکنون در خصوص کاهش نفوذ ایران در منطقه همراه امریکا بود اما الآن به سه مشکل برخورده است.
موضوع اول ترور خاشقجی و بحران بین‌المللی علیه این کشور است و امریکا در جایی قرار دارد که با وجود فروش 110 میلیارد دلار اسلحه به سعودی‌ها می‌خواهد با تبری جستن از موضوع خاشقجی ارزش‌های امریکایی را در ظاهر حفظ کند و بگوید که از تروریسم حمایت نمی‌کند. این ادعا برای عربستان قابل تحمل نیست.
نکته دوم بحث قیمت است. امریکا برای اینکه بتواند سطح تولید نفت غیرمتعارف و گران خود را بالا و دکل‌های حفاری را فعال نگه دارد نیاز به قیمت‌های بالای نفت خام دارد. اگر قیمت‌ها به همین ترتیب پایین رود برای تولید نفت این کشور مشکل ایجاد خواهد شد. اما نفت 70 دلاری را قبول دارد و نمی‌خواهد با قیمت بالاتر هم دچار مشکلات داخلی شود. از این ابزار عربستان می‌خواهد برای فشار بر امریکا استفاده کند.
موضوع سوم به جنگ عربستان در یمن بازمی‌گردد. امریکا در حال موضعگیری نسبت به این موضوع است و فشار آورده که باید عربستان به جنگ خاتمه دهد اما عربستان می‌خواهد پیروزمندانه از این کشور خارج شود. لذا عربستان می‌خواهد نشان دهد که می‌تواند مواضعی غیر از آنچه تا کنون گرفته و انجام داده داشته باشد و اگر امریکا با این کشور همراهی نکند، باید منتظر قیمت‌های بالای نفت باشد. طبیعتاً راه افزایش قیمت‌ها هم کاهش عرضه یک میلیون بشکه در روز تمام تولیدکنندگان است و عربستان با این ادعا می‌خواهد به امریکا بگوید باید عرضه مازاد از محل ذخایرش را کاهش دهد. این موضوع برای ایران مثبت ارزیابی می‌شود و در این راه باید نکات مهم را بررسی و تحلیل و از آن استفاده کنیم. نظیر پیشنهادی که برای حضور ایران در کمیته JMMC داده شده است. البته تصمیم‌گیری در مورد این موضوع به عهده وزارت نفت است. البته ایران هم از قیمت‌های پایین نفت خام و افزایش عرضه برخی  تولیدکنندگان در بازار حمایت نمی‌کند و باید از تمام فرصت‌ها برای دستیابی به اهداف ملی استفاده کند؛ فرصت‌هایی نظیر حکم دیوان دادگستری لاهه، جنگ اروپا و امریکا و جنگ تجاری امریکا با ابراقتصاد‌های دنیا و حتی ادعایی که عربستان در مورد مازاد عرضه و قیمت پایین نفت خام می‌کند.

روابط‌ عمومی شورای نگهبان با ارسال توضیحی به یادداشت «ایران» با عنوان «اعلام نظر سیاسی یا حقوقی» واکنش نشان داد. در ابتدای این جوابیه آمده است: «با احترام، به استحضار می‌رساند، در صفحه نخست شماره 6919 روز شنبه مورخ 19 آبان 1397 آن روزنامه، با اشاره به اظهارنظر شورای نگهبان درباره «لایحه الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تأمین مالی تروریسم» (CFT) و زمان و نحوه اعلام این نظر، مطلبی با عنوان «اعلام نظرسیاسی یا حقوقی؟» درج گردیده است، بر این اساس به پیوست جوابیه‌ای جهت آگاهی خوانندگان گرامی آن روزنامه ارسال می‌گردد تا در اسرع وقت، طبق ماده 23 قانون مطبوعات در همان صفحه درج گردد.»
این توضیح می‌افزاید: در خصوص مطلب منتشر شده موارد زیر قابل توجه و تأمل است:
1-‌ نویسنده این مطلب با این استدلال که با وجود اتفاق نظر همه ناظران مبنی بر اعلام نظر خارج از موعد شورای نگهبان درباره لایحه CFT، سخنگوی شورای نگهبان اعلام کرد که نظر آن شورا در موعد مقرر ارسال شده و این موضوع از سوی مدیریت مجلس تأیید شد،  نتیجه گرفته است  که شورای نگهبان رفتار سیاسی انجام داده است و با این مبنا همه تصمیمات شورای نگهبان را از نظر حقوقی و شرعی فاقد اعتبار دانسته است حال آنکه روند اطلاع‌رسانی در شورای نگهبان به این صورت است که سخنگوی این شورا هر ماه در نشست خبری و با حضور خبرنگاران رسانه‌های مکتوب و اینترنتی مصوبات را اعلام و به‌ سؤالات خبرنگاران پاسخ می‌دهد، هرچند این مصوبات قبل‌تر نیز از سوی شورای نگهبان و طبق روال معمول به مجلس شورای اسلامی ارسال می‌شود.

2-‌ نویسنده مطلب در ادامه به‌صورت مغرضانه تلاش می‌کند به هر نحوی که شده تصمیمات شورای نگهبان را سیاسی و مصلحت‌جویانه عنوان کند و برای این منظور با اشاره به آخرین پاراگراف مصوبه شورای نگهبان درباره لایحه CFT مبنی بر اینکه «در هر حال با توجه به ایرادات و اشکالات متعدد مذکور و با عنایت به اینکه الحاق به این کنوانسیون با فرض غیر قابل اصلاح بودن اشکالات وارد بر آن، خلاف منافع و امنیت ملی کشور جمهوری اسلامی ایران است، مغایر موازین شرعی شناخته شد.» نتیجه می‌گیرد که مرجع تشخیص خلاف منافع و امنیت ملی یک تصمیم، لایحه یا اقدام، شورای عالی امنیت ملی است نه شورای نگهبان، در حالی که براساس اصل چهارم قانون اساسی «کلیه قوانین و مقررات مدنی، جزایی، مالی، اقتصادی، اداری، فرهنگی، نظامی، سیاسی و غیر این‌ها باید براساس موازین اسلامی باشد. این اصل بر اطلاق یا عموم همه اصول قانون اساسی و قوانین و مقررات دیگر حاکم است و تشخیص این امر برعهده فقهای شورای نگهبان است.»
3-‌ نویسنده با این استدلال که دولت جمهوری اسلامی تمام قد از لایحه CFT دفاع و مجلس نیز با اکثریت به آن رأی داده است، این پرسش را مطرح می‌کند که «حال چگونه شورای نگهبان برای خود چنین مسئولیتی را قائل است که در تطبیق لوایح و مصوبات مجلس به انطباق داشتن یا نداشتن آنها با منافع و امنیت ملی نیز ورود کند؟ » در حالی که وظیفه اصلی شورای نگهبان پاسداری از احکام اسلام و قانون اساسی از طریق نظارت بر قوانین و مقررات است. قانون اساسی در اصول 72 و 85، ‌نظارت بر مصوبات مجلس و اساسنامه‌های مصوب دولت را برعهده شورای نگهبان قرار داده است.
4-‌ در پایان نیز نویسنده این مطلب، تصمیمات شورای نگهبان را دارای چند مشکل اساسی عنوان می‌کند که یکی از آنها عدم پاسخگویی، شفافیت و عدم انتشار متن مذاکرات شورا عنوان می‌کند در حالی که این ایرادات نه از شورای نگهبان بلکه از عدم آگاهی و بغض نویسنده مطلب می‌باشد؛ چرا که اگر قدری به خود زحمت می‌داد و پرس و جو می‌کرد قطعاً می‌دید که مجموعه کتاب‌هایی براساس مشروح مذاکرات و نظرات شورای نگهبان منتشر شده و همچنان در حال انتشار است. ضمن اینکه همه تصمیمات شورای نگهبان نه براساس سلیقه و یا میل شخصی اعضای فقها و یا حقوقدانان بلکه براساس موازین شرع و قانون اساسی انجام می‌گیرد.
5-‌ نویسنده در بخش دیگری از مطلب خود با بیان این‌که «شورای نگهبان که تا این حد در امور حتی کارشناسی ورود پیدا می‌کند، چه مسئولیتی را در برابر تبعات و نتایج تصمیمات خود می‌پذیرد؟ در عمل هیچ.» به‌گونه‌ای تلاش کرده است شورای نگهبان را از عاقبت تصمیماتش بترساند و از سوی دیگر با فرار به جلو مقصر اصلی مشکلات اقتصادی کشور و رکود و بیکاری را شورای نگهبان معرفی کند. شاید لازم باشد به نویسنده یادآوری کنیم که شورای نگهبان یک نهاد نظارتی است نه اجرایی، این دولت است که همه منابع مالی و امکانات کشور را در اختیار دارد و باید پاسخگوی عملکرد تقریباً 6 ساله خود باشد نه اینکه به‌جای پاسخگویی به مطالبه‌گری بپردازد.

هر روز با شما در اینجا خواهیم بود، صدای شما، حرف شما و پیشنهاد شما را می شنویم و می خوانیم و بازگو می کنیم.
با ما همراه باشید، بگویید و بنویسید

تلفن: 88769075 - 021  پیامک: 3000451213

نظــــــــر مـــــردم

■  اینترنت کند ADSL مخابرات / آقای عبدی - کرج: چند ماه پیش از شرکت مخابرات کرج اقدام به خرید ADSL با سرعت 8 مگابایت کردم که بابت آن ماهیانه 50 هزار تومان پرداخت می‌کنم ولی بعد از استفاده متوجه شدیم که سرعت اینترنت بیشتر از 4 مگابایت نیست و با پیگیری از مخابرات کرج مسئولان مربوطه اعلام کردند که اصلاً در منطقه شما سرعت بالاتر از 4 مگابایت قابل استفاده نیست. سؤال من این است که وقتی زیرساخت یک شبکه فراهم نیست چرا مخابرات اقدام به فروش اینترنت با سرعت 8 مگابایت می‌کند. متأسفانه این مشکل همچنان ادامه دارد و مسئولان هم جواب قانع‌کننده‌ای به ما نمی‌دهند.
■  زابل را دریابید / علی طلایی: اینجانب از سیستان و بلوچستان شهرستان زابل تماس می‌گیرم. شهر ما مشکلات زیاد و حادی دارد، شهر ما به خاطر مشکلات در حال خالی شدن از سکنه است. لطفاً مسئولان فکری به حال این منطقه کنند.
■  درخواست جهت بازنگری در پرداخت یارانه‌ها / احمد ربانی: بنده بازنشسته تأمین اجتماعی هستم و پیشنهاد دارم در پرداخت یارانه به قشر آسیب پذیر جامعه و دهک پایین بازنگری شود و یارانه دهک‌های بالا حذف و به یارانه دهک‌های پایین افزوده شود تا گوشه‌ای از مشکلات مالی این قشر از جامعه حل شود.
■  گرفتار سهام پردیسبان شده‌ام / اکبر فرجی: چند سال است که سهام پردیسبان را خریداری کرده‌ام ولی نه سودی به ما می‌دهند و نه اصل پول را برمی‌گردانند. به هر کجا هم که مراجعه می‌کنم هیچ کس پاسخگو نیست. من بیمار و مستأجر هستم و به این پول شدیداً نیاز دارم ولی هیچ کس جواب درستی به ما نمی‌دهد. از مسئولان درخواست دارم در این باره اقدام کنند.
■  کنتور آب مستقل برای آپارتمان‌ها / محمد شفیعی نیا - همدان: از وزیر محترم نیرو درخواست داریم برای آپارتمان‌های بالای 10 سال هم کنتور مجزای آب در نظر گرفته شود چون خیلی از مشکلات آپارتمان‌نشینی مربوط به دعواهای مشترکین به خاطر پرداخت سهم آب بهاست. با این کار در مصرف آب هم صرفه‌جویی می‌شود.
■  تشکر از آموزش و پرورش / آقای غلامی: ابتکار آموزش و پرورش در پخش مسابقه فوتبال در مدارس کار بسیار پسندیده و بجایی بود و باعث نشاط و شادابی بچه‌ها شد لذا از این ابتکار آموزش و پرورش تشکر و قدردانی می‌کنم.

■  پاسخ به درخواست یک شهروند برای استقرار اورژانس در ایستگاه‌های مترو / محسن محمدیان مدیر ارتباطات و امور بین‌الملل مترو تهران – در پاسخ به درخواست یک شهروند در شماره 1 آبان روزنامه ایران با عنوان درخواست اورژانس برای ایستگاه‌های مترو ضمن تشکر از این مسافر گرامی به اطلاع می‌رساند مطابق با آیین نامه ساماندهی پوشش فراگیر خدمات فوریت‌های پزشکی پیش بیمارستانی کشور، مصوب هیأت وزیران سال 86 متولی اصلی امدادرسانی و ارائه خدمات فوریت‌های پزشکی در سطح شهر تهران اورژانس 115 است. در حال حاضر با توجه به توافقنامه شرکت بهره‌برداری مترو تهران و حومه با مرکز فوریت‌های اورژانس 115 تهران تمامی ایستگاه‌ها و اماکن مترو تحت پوشش آن مرکز بوده و به نحو احسن از خدمات ایشان بهره می‌برد. لازم به توضیح است که تماس پرسنل شاغل در شرکت بهره‌برداری مترو در بدو استخدام آموزش‌های لازم فوریت‌های پزشکی را گذرانده‌اند و این موضوع در مشاغل حساس که ارتباط مستقیمی با مسافران گرامی دارند در بازه‌های زمانی مشخص بازآموزی لازم انجام می‌پذیرد. همچنین تمامی ایستگاه‌ها و اماکن اداری و فنی شرکت مجهز به تجهیزات امدادی و جعبه‌های کمک‌های اولیه هستند که از سوی کارشناسان حوزه HSE شرکت در بازه‌های زمانی یک ماهه مورد بازرسی قرار گرفته و در صورت نیاز نسبت به شارژ مجدد آنها اقدام می‌شود.