لعنت به نوستالژی و هرچی که هست!
پریسا شمس
مدت‌ها بود که می‌دیدم تب نوستالژی بازی بالا گرفته و دهه شصتی‌ها همه فاز پیری برداشته و با آهی از سر حسرت مدام خاطرات عهد عتیق را مرور می‌کنند اما راستش خیلی وارد این مباحث نمی‌شدم تا اینکه یک روز در جمعی نشسته بودیم که همه از اهل‌دل‌های روزگار بودند و دست برقضا همه هم دهه شصتی. نمی‌دانم چه شد که بحث از سیاست‌های ترامپ و داعش و قابلیت این نسل در هندل کردن فرضیه چند همسری به طور مخفی، رسید به نوستالژی. یکی گفت: آقا سندباد یادتونه؟ چقدر باحال بود، چقدر دوستش داشتیم؟
همه به‌به چه‌چه کردند اما من یاد عمو قناد و قلقلی افتادم که عشقم بود. راستش من از سندباد مثل سگ می‌ترسیدم از بس که غول و جن و دزددریایی داشت ولی یک دل نه صد دل عاشق قلقلی بودم. یعنی دوستش نداشتم‌ها، رسماً و علناً عاشقش بودم تا اینکه دست برقضا زد و در یک میهمانی فامیلی قلقلی را از نزدیک دیدم.
اگر زلیخا از دیدن یوسف دستش را کاردی می‌کرد، من با دیدن قلقلی از شدت هیجان گرداگرد سالن خانه میزبان را کله‌‌معلق زدم و مثل اسب شیهه کشیدم. پدرم که در عین روشنفکری با جریان این عشق کنار آمده بود دست من را گرفت و برد نزد معشوقم و با حالتی آمیخته از شرم و نفرت گفت: «آقا این دختر ما خیلی شما رو دوست داره!» قلقلی هم دستی به سر من کشید و گفت:«چه دختر نازی هم هست!» همانجا بود که من فهمیدم عشق یک دروغ نفرت‌انگیز بیش نیست! قلقلیِ من! عشق من! با آن اداهای گوگولی مگولی و لال بازی‌های دلبرانه‌اش، صدا داشت در حد رضا صادقی اما به من دروغ گفته بود
که لال است.
خلاصه این خیانت و فریب خیلی تأثیر ناجوری در روحیه من گذاشت و از آن به بعد کلاً نگاهم نسبت به عشق و برنامه بچه‌ها و مشکلات گفتاری به کلی دگرگون گشت.
به خودم که آمدم دیدم رفقای دهه شصتی دارند از خاطره اتوبوس دو طبقه حرف می‌زنند و کیف می‌کنند اما من با شنیدن اسم اتوبوس قدیمی تشنج کردم و افتادم روی زمین. یادم آمد که یکبار با مادرم سوار اتوبوس شدم، آن وقت‌ها هم خیلی کسی اعتقادی به ایستگاه و این شیک بازی‌ها نداشت. مادر ما هم یکهو از روی صندلی پرید پایین و گفت: آقا نگهدار! آقا هم نگه
داشت.
از آنجا که آن دوران بچه ارزشی در حد دمپایی پاره داشت مادرم (نمی‌دانم عمداً یا سهواً) من را جا گذاشت و جلو جلو برای خودش رفت سمت در اتوبوس. من هم که یک بچه ریزه‌ای بیش نبودم دوان دوان به دنبال مادرم دویدم.
مادرم پیاده شد که راننده در را بست اما من ماندم لای در. درحالی که کله ام رو به خیابان بود یک ایستگاه روبه مردم گریه کردم و ضجه زدم که یک باشرفی به راننده بگوید من نصفه پیاده شده‌ام، اما ملت چنان از دیدن یک بچه لای در به غش و ریسه می‌افتادند که وقت نمی‌کردند یک کمکی هم بکنند. از آنجایی که هر سختی که انسان را نکشد حتماً او را قوی‌تر می‌کند بعد از تداعی خاطره اتوبوس و قلقلی و یکی دو خاطره دیگر بلند شدم دمپایی ابری صاحبخانه را از پایش درآوردم، بردم زیر شیر خیس کردم و با دمپایی خیس قاطعانه یکی یک ضربه در دهان خوبان دهه شصتی کوبیدم تا بدانند که دیگر نباید در حضور من نوستالژی بازی
دربیاورند.
دانلود تمام صفحات این نسخه
