امام على عليه السلام :
صِلَةُ الرَّحِمِ توجِبُ المَحَبَّةَ وَتَكبِتُ العَدُوَّ؛
صله رحم محبّت آور است و دشمن را خوار مى گرداند.
شرح آقا جمال الدین خوانساری بر غرر الحکم و درر الکلم ج4، ص209، ح5825

در 181 شهر سینما داریم اما هنوز 1000 شهر سینما ندارند. امسال با مشارکت سازمان برنامه وبودجه، سازمان همیاری شهرداری‌ها و سازمان سینمایی 20 شهر در قالب پروژه «سینما امید» صاحب سینما می‌شوند. زیرساخت‌های فرهنگی لازمه توسعه فرهنگی است.‌
بخشی از نوشته‌ رئیس سازمان سینمایی
در صفحه شخصی‌اش در توئیتر

تأکید مدیریت سینمایی کشور بر شفاف‏‌سازی و اعلام عمومی هزینه‏‌کرد گام بزرگی بود که به سبب آن مدیران سینمایی، چه در بنیاد سینمایی فارابی و چه در دبیرخانه‏ جشنواره، خود را در اتاقی شیشه‌‏ای حس می‏‌کنند و می‌دانند هر حرکت آن‌ها و هر سرمایه‏‌گذاری‏ در تولید از سوی افکارعمومی رصد و درباره‏‌اش پرسش می‏‌شود.‌
بخشی از صحبت‌های دبیر جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان در نشست خبری این جشنواره‌

موضوع ادغام در مؤسسات وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی درست است، اما نمی‌دانم برای مؤسسه ما چه اتفاقی می‌افتد؛ امیدوارم دوستان تدبیر درستی برای این موضوع بیندیشند. همچنین قصد داریم تعاونی چندمنظوره‌‌ ای برای پیشکسوتان راه‌اندازی کنیم. البته برای بازسازی ساختمان مؤسسه از وزارت ارشاد ناامید شده‌ایم و چند روزی است که خودمان دست به کار شده‌ایم.‌
بخشی از صحبت‌های مدیر مؤسسه هنرمندان پیشکسوت در مراسم تجلیل از هنرمندان متولد مرداد ماه

امروز هفتاد و هشتمین سالروز درگذشت مردی‌ است که از او به عنوان نخستین برگزیده نوبل ادبیات در قاره پهناور آسیا یاد می‌شود؛ رابیندرانات تاگور
(۷ مه۱۸۶۱- ۷ اوت۱۹۴۱) که نه تنها شاعر بود بلکه از او آثار متعددی در حوزه نمایشنامه، رمان و... هم به یادگار مانده. فیلسوفی که اعتقادی راسخ به «جهان وطنی» داشت و به همین دلیل او را از نخستین پایه‌گذاران نظریه مشهور «گفت‌و‌گوی تمدن‌ها» هم می‌دانند. آنهایی که تاگور را می‌شناسند می‌دانند نقش او در موفقیت جنبش استقلال هند تا چه حد مهم بوده؛ فیلسوفی که گاندی و بزرگان دیگری مثل جواهر لعل نهرو در بسط اندیشه‌های خود تا حد زیادی از او تأثیر گرفته‌اند.

تردیدی نیست که اشعار و نوشته‌های تاگور از جهت ساختار و بویژه مضمون درجایگاه رفیعی قرار دارد؛ با این حال نام او در زمانه‌ای به عنوان برگزیده‌ای از آسیا در فهرست برگزیدگان نوبل ادبی جای گرفت که غربی‌ها به فرهنگ شرقی تمایل بسیاری پیدا کرده بودند. در این بین می‌توان از علاقه‌مندی افرادی چون آرتور شوپنهاور و فریدریش نیچه به فرهنگ شرقی یاد کرد که آن را چراغی روشنگر فرهنگ در عرصه جهانی می‌دانستند. آنها خواهان طرح نامی از مشرق زمین در فهرست برندگان نوبل بودند و چه کسی بهتر از تاگور که از جهات بسیاری از شخصیت والا و برجسته‌ای برخوردار بود.
یکی از ویژگی‌های بارز تاگور که نقشی جدی در معرفی جهانی او ایفا کرده تسلطش به زبان انگلیسی بود. کافی است نگاهی به زندگی‌نامه او داشته باشید تا ببینید که خودش شخصاً آثارش را به این زبان بین‌المللی ترجمه کرده است. از طرفی سخنرانی‌های بسیار مهمی هم به انگلیسی در کشورهای امریکا، هند و ژاپن داشته که آنها هم منجر به معرفی بیشترش شده‌اند. او در دوره‌ای به زبان گویای هند و مردم سرزمینش تبدیل شد تا به آنها در دستیابی به استقلال کمک کند و بی‌شک با تأثیری که در تفکرات و اندیشه‌های افرادی همچون گاندی به جای گذاشت بسیار موفق عمل کرد. بی‌تردید تاگور را می‌توان علمدار نهضتی دانست که سعی داشته از مظلومیت هند و هندیان و حقانیت آنها در دستیابی به استقلال و آزادی بگوید. با این حال ویلیام باتلر ییتس شاعر و نمایشنامه‌نویس مطرح جهان هم تأثیری جدی در معرفی او به اروپاییان و بویژه انگلیسی‌ها داشته است.
تاگور موفق به عرضه فرهنگ هندی در جهان شد؛ فرهنگی که نشأت‌ گرفته از عرفان هندی است. بی‌تردید عرفان هندی عرفانی جهانی است که تأثیری شگرف بر تفکرات جهانی به جای گذاشته است. آنچنان که ردپای پررنگ آن را حتی می‌توان بر اندیشه‌های نوافلاطونیان هم دید. حتی خود افلاطون هم تأثیر گرفته از عرفان هندی بوده است. تاگور صاحب چندین کتاب و مقاله با تکیه بر مفاهیم و مضامین انسانی هم است؛ آثاری که در آنها بر این نکته تأکید کرده که انسانیت یک تفکر جهانی است و انسان‌ها فارغ از اینکه شرقی باشند یا غربی، تفاوتی با یکدیگر ندارند. تاگور طی زندگی‌اش دو مرتبه هم به ایران سفر کرد و حتی ملک الشعرای بهار شعری در مدح او گفته است. با این حال مردم ما خیلی دیر به فکر بهره‌مندی از زبان بین‌المللی افتادند و چون به انگلیسی تسلط نداشتند، نتوانستند تعامل چندانی با کشورهای دیگر برقرار کنند. با این حال پدر و پدربزرگ تاگور هم حافظ و مولانا را بخوبی می‌شناختند و هم اینکه به زبان فارسی تسلط داشتند. علاقه پدر تاگور به حافظ در حدی بود که دیوان او همواره بر بالای بالینش جای داشته است. توصیه من به افرادی که خواهان شناخت بیشتری از تاگور هستند این است که حتماً درباره خانواده‌ای که در آن رشد یافته هم بخوانند. خانواده تاگور از مؤسسان و گردانندگان اصلی انجمن «برهما ساماج» بودند؛ جامعه‌ای فرهنگی که مبلغ سیاست جهانی بود و جالب است بدانید که برخی از اعضای آن با زبان فارسی آشنا بودند.‌

الهام فخاری   
عضو شورای شهر تهران
دو روز پیش در همین صفحه و به بهانه سالروز صدور فرمان‌ مشروطه یادداشتی درباره وضعیت نابسامان مقبره صور اسرافیل و ملک‌المتکلمین منتشر شد. الهام فخاری در واکنش به این یادداشت از روند بازسازی مقبره ملک‌المتکلمین خبر داده است.

نیمه مرداد ماه سالگرد فرمان مشروطه ایرانی و یادبود یکی از گام‌های پیروزی اراده مردم بر استبداد سلطنتی است. در چنین تاریخی نیروهای اثرگذار اجتماعی و نهادهای مدنی از طیف‌ها و قشرهای گوناگون در کنار هم توانستند انحصار قدرت و سلطنت پادشاهان را بشکنند و با امضای پادشاه وقت، فرمان مشروطه(جمهوری) صادر شد. مشروطه در ایران بسادگی پیروز نشد. کنشگران سیاسی، اجتماعی، هنرمندان و اصناف بهای سنگین و خونین برای دستیابی به مشروطه پرداختند. در بازپردازی و بازخوانی تاریخ مشروطه به روش و ابزارهای فشار و سرکوب جنبش مردمی هولناک برمی‌خوریم. این روش و ابزار بویژه درمورد واعظان و خطیب‌های مذهبی و شیعی، روزنامه‌نگاران و شاعران آزادیخواه بسیار بی‌رحمانه و خشن بود: کندن زبان از حلق، تکه تکه کردن بدن و پرتاب پیکر بی‌جان و مثله شده به بیرون باغ ملی. این نمایشی از قدرت سلطنت در سرکوب بود تا همگان عبرت بگیرند. با این همه نهادهای مدنی و افراد مرجع اجتماعی این تحول را به نتیجه رساندند و فرمان مشروطه امضا شد. تهران از جمله کانون‌های مشروطه‌خواهی و پایتخت تحقق این فرمان بود. تاریخ دگرگونی‌های اجتماعی و روایت شهر بخش مهمی از سرمایه نسل‌ها است. یادواره‌ها، آرامگاه‌ها و روزنگارها برای مردگان پاداش یا پادافرهی ندارد، بلکه سرمایه و روشنایی فراروی اکنون و آینده جامعه است. جامعه‌ای که تاریخ خود را نداند بهای دستاوردهای نسلی را نمی‌شناسد و برای پاسداری از راه آمده انگیزه‌ای ندارد. شورای شهر تهران در دوره پنجم کوشیده است توجه به روایت شهر و سرمایه تاریخی‌فرهنگی را با رفع تصرف، حل و فصل گره‌های حقوقی، تملک و مرمت ساختمان‌ها و محوطه‌های تاریخی تحقق بخشد. در این راستا در گرامیداشت روز قلم، خبرنگار و مشروطه، از باقیمانده آرامگاه شهدای مشروطه در کنار بیمارستان لقمان بازدید صورت گرفت و در طی یکسال و نیم گذشته روند حقوقی به انجام رسید. امروز در سالگرد مشروطه این آرامگاه در حال مرمت است و با هماهنگی بین نهادی تلاش می‌شود به عنوان یکی از نمادهای بهای جامعه ایرانی برای جمهوریت بخشی از زنجیره تاریخ‌گردی مشروطه تعریف شود. به امید اینکه آگاهی بیشتر نسل‌ها از تاریخ تداوم یابد. یاد و نام جان‌باختگان برای سربلندی ایران گرامی باد.‌

جمال رحمتی
کارتونیست
شهرام رضایی، کارتونیست روز دوشنبه بر اثر یک سانحه تصادف درگذشت. رضایی در دوران زندگی حرفه‌ای خود بیش از ۱۰۰ جایزه ملی و بین‌المللی را دریافت کرده بود. رضایی سال ۹۶، جایزه دوم جشنواره بین المللی «آیدین دوغان» را به دست آورد.

صبح سه‌شنبه خبر مرگ ناگهانی شهرام رضایی مثل برق و باد در فضای مجازی پیچید. قرار بود برای برنامه «سلول گفت‌و‌گو» دعوتش کنیم. اما مشکلات اجرایی نگذاشت.  بعدها قرار شد ما به سراغ کارتونیست‌های حرفه‌ای مقیم شهرستان برویم. کارتونیست‌هایی که ثابت کرده‌اند می‌شود در شهرستان بود و شهرت جهانی داشت.  شهرام رضایی جزو شاخص‌ترین آنها بود.  کـــــــارهــــــای او کاملاً شرقـــــی و فــــــرم‌ها و ترکیب‌بندی‌هایش در کنار ایرانی بودن، منشعب از مکاتب بصری نیمه شرقی اروپا بود.
نیمه‌ای که نه با خطوط مرزی، که با شیوه نگرش به جهان تعریف می‌شود.
به گمان من، بی‌نظیرترین و ماندگارترین کار او، اثری است که در جشنواره آیدین دوغان ترکیه درخشید: خانواده مهاجری که بی‌آنکه بدانند داخل دهان تمساح‌اند و به قصد فرار از شرایطی که به واسطه وجود آن، مهاجرت کرده‌اند، پارو می‌زنند.  او انگار زندگی را آن گونه که هست تصویر کرده بود. تلاش بی‌وقفه آدم برای زیستن در شرایطی امن.
شهرام یک معلم بود.کار ثابتی داشت و در کنار آن کارتونیست موفقی هم بود.
نمای بیرونی زندگی او آرام و به دور از حاشیه بود. اما تصادف انگار برایش فرق نمی‌کند که چه کسی را طعمه خویش سازد.
بی‌شک شهرام رضایی یکی از چهره‌های شاخص و صاحب سبک کارتون ایران بود. فرم و محتوای آثار شهرام نشان از عمق تفکرات تیز‌بینانه او داشت.  اما افسوس که تصادف تمساحی شد و او را از ما و کاریکاتور و کارتون ایران گرفت.‌

رضا فیاضی
 بازیگر
در ســـــی‌ودومــین جشنواره بین‌المللی کودکان و نوجوانان از مریم سعادت تقدیر می‌شود. این بازیگر از چند دهه پیش در حوزه برنامه‌سازی برای کودکان و نوجوانان فعالیت‌های ماندگاری مثل فیلم «شهر موش‌ها» و مجموعه «قصه‌های تا به تا» داشته است.

حدود سال 1363 که دومین نمایش عروسکی‌ام، «عصای کارگشا» را در مقام نویسنده و کارگردان در کانون پرورش فکری کودکان اجرا می‌کردم از خانم مریم سعادت که جوانی تحصیلکرده و آشنا به کار عروسکی بود دعوت به کار کردم. سر این کار اختلاف نظری بین من و ایشان به وجود آمد که به تولید مجموعه به یادماندنی «قصه‌های تا به تا» هم کشیده شد. اگر دوستانه و خودمانی بخواهم برایتان بگویم آن روزها که مرضیه برومند ما را به این کار دعوت کرد با هم کارد و پنیر بودیم. اما عجیب اینکه جلوی دوربین به قدری همکارهای خوبی بودیم، زبان همدیگر را در بداهه می‌فهمیدیم و بده‌بستان‌ خوبی داشتیم که همه باورمان کردند؛ حتی زی‌زی گولو که از نگاه خانم نویسنده خلق شده بود و به نوعی بچه خانم و آقای مهندس بود بیشتر وارد فضای خانواده ما (آقای جمالی، اعظم و امیر آقای جمالی) شد و تمام بلاهایی که می‌شد سر ما آورد. مدیریت خانم برومند و زلالی شخصیت لیلی رشیدی جلوی تنش‌ها را گرفت و شرایطی ایجاد کرد که با هم کار کنیم و حاصلش کاری باشد که دیدید؛ مجموعه‌ای که حالا بعد از گذشت 25 سال هنوز فراموش نشده. هنوز هم از هر جا که رد می‌شوم یکی می‌گوید «اعظم، آسی پولیکا و...» و سر این لحن و نحوه تلفظ «اعظم» با من شوخی می‌کند.
جالب اینکه با وجود این اختلاف نظر خانم برومند دست‌بردار نبود و در فیلم «در به درها» دوباره ما را رو در روی هم قرار داد و نقش یک زن و شوهر را بازی کردیم. تا اینکه به مرور زمان و اتفاقاً در دل ایامی که خانم مریم سعادت روزهای سختی را پشت سر می‌گذاشت دوستی بسیار قابل احترام و ارزشمندی بین ما شکل گرفت. در همان ایام فرصتی پیش آمد تا از او برای برنامه «خوشه‌چین» سیمای خوزستان دعوت کنم و بیشتر گفت‌وگو کنیم و این دوستی قوام یافته‌تر شد. حالا ما دو همکار قدیمی هستیم با دوستی فوق‌العاده قابل احترام. خوشحالم که قرار است در جشنواره فیلم کودک و نوجوان از او تقدیر شود چرا که او لایق این قدردانی است. اسباب خرسندی من است اگر فرصتی ایجاد شود تا در هر مراسمی با احترام کامل راجع به شخصیت حرفه‌ای مریم سعادت، سابقه درخشانش در عروسک‌گردانی، خلاقیتش در اجرا، گیرایی فوق‌العاده‌اش به عنوان یک همکار، جدیت بالایش در کار، فعالیتش در حرفه‌های مختلف نمایش و البته از اینکه همسر و مادر خوبی است بگویم.‌

زندگی، دوستی و فیلم‌های استن لورل و اولیور هاردی نه فقط برای خودشان، بلکه برای تمام دیگرانی که آثار آنها را از تلویزیون‌های سیاه و سفید به تماشا نشسته و با آنها لبخند زده‌اند مثال زدنی و پرخاطره است. لورل و هاردی بیش از صد فیلم از خود به جای گذاشته‌اند و شاید بتوان به جرأت گفت که آنها از جمله معدود هنرپیشه‌هایی بودند که هیچ وقت از حافظه تصویری انسان امروزی جدا نشدند. امروز تولد اُلی است که با وزن بالای 150 کیلو، شکم بر آمده، صورت گوشتالو و کلاه و لباسی که انگار دو یا سه سایز برایش کوچک بود هنوز می‌تواند مخاطبش را بخنداند. خودش اما همیشه می‌گفت بدون وجود زوج هنری‌اش استنلی اصلاً کمدین به حساب نمی‌آید. اولیور هجدهم ژانویه ۱۸۹۲ در هارلم جورجیای امریکا به دنیا آمد و ۷ اگوست ۱۹۵۷ از دنیا رفت. استنلی آن زمان بیمارتر از آن بود که به تشییع جنازه دوست و هم‌بازی‌ قدیمی و همیشگی‌اش برود. فقط با همان طنز نامیرای همیشگی‌اش در پاسخ به این سؤال که چرا به این مراسم نرفته گفت: واقعاً نتونستم. بچه (لقب اولیور هاردی در زمان کودکی) حتماً درک می‌کنه.»‌

یگانه خدامی
#آذری- جهرمی

وزیر ارتباطات که به گناباد سفر کرده عکسی از این شهر در اینستاگرامش به اشتراک گذاشت و یکی از گنابادی‌ها برایش در کامنتی نوشت که کاش خبر می‌داد و برای خوردن آب دوغ خیار میهمان‌شان می‌شد. آذری جهرمی در پاسخ به او نوشت که هنوز هم در گناباد است و نشانی خواست. خلاصه اینکه وزیر ارتباطات به خانه جوان گنابادی رفت و میهمان سفره و آب دوغ خیارشان شد و بعد هم این جوان عکسی از این میهمانی با توضیحات کامل در اینستاگرامش به اشتراک گذاشت. با این پست هم در اینستاگرام و هم در توئیتر خیلی‌ها درباره این کار وزیر ارتباطات نوشتند. بعضی‌ها از او تعریف کردند و بعضی‌ها کارش را پوپولیستی دانستند. این واکنش‌ها با هشتگ آذری جهرمی به اشتراک گذاشته شد: حسین: «اینکه وزیر به دعوت زوج جوان گنابادی میهمانشون میشه خیلی هم خوبه و جذاب مثل هزاران مورد در گوشه گوشه دنیا؛ به ما حق بدهید ولی بترسیم، دست خودمان نیست.»، فرنام: «اصلاح‌طلب‌ها که نون و پنیر خوردن محمود احمدی‌نژاد رو مسخره می‌کردن و «به درستی» برچسب پوپولیست به او می‌زدن الآن دارن قربون صدقه آب دوغ خیار خوردن جواد آذری جهرمی می‌روند!»، زهرا: «با عرض پوزش بسیار تصنعی و سناریوطوره! فکر کن وزیرو دعوت کنی بعد براش آب دوغ خیار بذاری اونم اینقدر شلخته (در حالی که سر و وضع خودشون و خونه خوبه و یعنی درآمدشون خوبه) خدایی آذری جهرمی باید از شواف هاش کم کنه.»، سید احسان حسینی: «شوآف است؟ نمی‌دانم برای ریاست جمهوری برنامه دارد؟ خبر ندارم و نیت خوانی هم بلد نیستم فقط می‌دانم هر اتفاقی که سد میان مردم و مسئولان را بشکند مبارک است؛ خواه احمدی‌نژاد باشد، خواه آذری جهرمی.»، دکتر کد: «یه زمانی اصلاح‌طلب‌ها به این کارها می‌گفتند پوپولیستی. الآن درس خوندند بزرگ شدند بهش میگن مردمداری.هیچ ربطی هم به انتخابات ۱۴۰۰ نداره»، شوهر آهو خانم: «۸۵ درصد احتمال میدم داستان آذری جهرمی تو گناباد و آب دوغ خیار ساختگی و از قبل طراحی شده باشه.»، بانو رولز رویس: «مردم باحالی داریم. اگه کسی که رتبه کاری و شغلی و حقوقی بالاتری از ما داره ما رو آدم حساب نکنه می‌گیم خودشو گرفته اگه یکرنگ باشه میگن پوپولیسته.این آقا رئیس جمهوری نیست که حالا با یه آب دوغ خیار خوردن شان مملکت داریش متزلزل بشه. نمی فهمم مشکلش چیه؟!»

زنان در ورزشگاه

چند روزی است که بحث حضور زنان در ورزشگاه‌ها دوباره داغ شده است. دوشنبه داورزنی معاون وزیر ورزش اعلام کرد: «برای حضور زنان در بازی‌های لیگ برتر خیلی اعتقادی نداریم و شرایطش برای لیگ مهیا و مناسب نیست اما برای مسابقات ملی بحث دیگری داریم که فدراسیون فوتبال قرار است شرایط را مهیا کند.»
دیروز هم نقل قولی از آیت‌الله مکارم شیرازی منتشر شد. این مرجع تقلید درباره حضور زنان در ورزشگاه ها گفت: «حضور زنان در ورزشگاه‌‌ها ضرورتی ندارد. جو حاکم در ورزشگاه‌ها برای حضور زنان مناسب نیست و شکی نیست که اختلاط جوانان سرچشمه مشکلات زیادی از نظراخلاقی واجتماعی می‌شود. زن‌ها از رسانه‌ها فوتبال را پیگیر باشند.» از طرفی بهناز میرمطهریان خبرنگار «ایران ورزشی» در توئیترش گزارشش را منتشر کرد و نوشت: «در ایمیلی، از فیفا پرسیدم که آیا آیین‌نامه انضباطی جدید فیفا فقط به بازی‌های ملی و بین‌المللی مربوط می شود؟ پاسخ دادند: فدراسیون‌ها باید آیین‌نامه داخلی‌شان را مطابق این آیین‌نامه تغییر دهند. یعنی اگر زنان در بازی‌های لیگ هم به ورزشگاه نروند، فوتبال ایران با محرومیت رو‌به‌رو می‌شود.» این حرف‌ها باعث شد کاربران زیادی دوباره به این موضوع بپردازند و نظرشان را درباره این مسأله بیان کنند: راضی: «وقتی میگن زن‌ها جایگاه جدا توی ورزشگاه داشته باشن (البته اگه راه مون بدن) این سؤال برام پیش میاد که مگه ما زن و مرد همونایی نیستیم که کنار هم توی سینما، تئاتر، کنسرت، پارک، شهربازی و... می‌شینیم بدون کوچک‌ترین مشکلی حالا ورزشگاه‌ها چه فرقی داره همون آدم ها میرن ورزشگاه دیگه.»، حسن: «از زمانی که یادم میاد، از اواسط دهه هفتاد، قرار بود زیر ساخت‌ها آماده بشه تا بانوان به ورزشگاه برند که البته همیشه وعده سر خرمن بود. حالا به جایی رسیدیم که دیگه نمیشه بپیچونندش، دیگه وعده فایده نداره.»، محسن: «چگونه شرایط را برای حضور زنان در ورزشگاه فراهم کنیم؟ به زنان بلیت فروخته و در را به رویشان باز کنید. شرایط فراهم می‌شود.»، رضا: «داورزنی: «حضور زنان به عنوان تماشاگر در مسابقات لیگ برتر منتفی است  و گرنه طبیعی‌ترین حق زنان، دیدن فوتبال از نزدیک است.»، نگار: «داورزنی میگه: «برای حضور زنان در بازی‌های لیگ برتر خیلی اعتقادی نداریم و شرایطش برای لیگ مهیا و مناسب نیست اما برای مسابقات ملی بحث دیگری داریم.» مگه اعتقادیه؟ چه شرایط خاصی لازم داره لیگ که مسابقات ملی نداره؟»‌‌