همایون شجریان از آن دست خوانندگان و هنرمندانی است که تأیید و تحبیبش فقط به لحاظ نسب خانوادگی پرشکوه یا همان به اصطلاح ژن خوب بودنش نیست. او سال‌ها در کنار پدر آموزش دید و امروز برای خودش مجموعه‌ای شده از محبوبیت و قابلیت. چند وقت پیش همایون کنسرت نمایش «سی» را که قرار بود اواخر تیر برگزار کند، لغو کرد تا به قول خودش در زمان و زمانه‌ای بهتر که حال دل و سفره مردم ایران بهتر بود برای آنها بخواند و این کنسرت نمایش را برگزار کند. او با این تصمیم نشان داد که نه فقط اجرا و کسب درآمد از کنسرت بلکه کنار مردم و دغدغه‌هایشان ماندن را انتخاب کرده است و خود را تافته‌ای جدا بافته نمی‌داند. دیروز هم او به عنوان یکی از بهترین خوانندگان موسیقی ایرانی در صفحه شخصی اش یادداشتی منتشر و اعلام آمادگی کرد که حاضر است هرکاری بکند تا حال مردم بهتر باشد و کمی روحیه‌شان خوب شود. همایون در بخشی از این یادداشت نوشت: «عزیزان، در این ایام که چون سیاوش در گذر از آتش هستیم نمی‌دانم چه کنیم تا حالمان کمی به شود، چنانچه مشکل مجوز نباشد سراپا در خدمتم تا بدون هیچ انتفاعی کنسرت خیابانی گسترده برای شما عزیزان اجرا کنم، شاید دلمان در کنار یکدیگر آرام گیرد.» شجریان در بخش دیگری از یادداشت خود به کنسرت سال گذشته‌اش به نام «ایران من» اشاره کرد و گفت: «سال گذشته نیت کرده بودیم در قالب این کنسرت به قسمتی از درد و رنج زلزله‌زدگان کرمانشاه بپردازیم. درمجموع
400 یخچال و کولر تهیه و به خانواده‌های مصیبت دیده اهدا شد. باشد که این ناقابل مقبول درگاه معشوق قرار گیرد. سلامت و برقرار باشید.»

مریم سادات گوشه
خبرنگار
همین دیروز وقتی خبر تخریب خانه پدری فروغ فرخزاد منتشر شد، بی‌اختیار به یاد شعر «حیاط خانه ما تنهاست» افتادم؛ خانه‌ای که «فروغ شاعر» از دل آن برخاسته و با دیدن گل‌های باغچه همین خانه دلش برای آن سوخته است. جغرافیای زندگی یک شاعر و نویسنده، بی‌گمان محل فکر و رویش آثار اوست. شعرای کلاسیک ایران هم به تناسب محل زندگی‌شان آثار ادبی خلق کردند. از پدرشعر کلاسیک گرفته تا نویسندگان و شعرای معاصر. رودکی نخستین شاعر پارسی گوی ایران اشعارش همه طبیعت‌گرا بودند، چون مکان زندگی‌اش این گونه اقتضا می‌کرد یا اشعارحزن آلود مسعود سعد سلمان که مربوط به بخشی از زندگی او در زندان نای بوده است؛ همه اینها نشانه‌هایی است برای حفظ موقعیت و مکان زندگی شاعر و نویسنده.
 خانه حافظ و سعدی یا بیهقی و... پیشکش! اما خانه‌های شعرا و نویسندگان معاصر چه؟ مروری بر این ماجرا نشان می‌دهد، این خانه‌ها عمدتاً یا تخریب شده‌اند، یا بلاتکلیفند یا ثبت ملی نشده‌اند یا اگر هم ثبت شده‌اند، تغییر کاربری داده‌اند و دیگر اثری از شاعر و نویسنده در آنها نیست. اما در دنیا خانه‌های هنرمندان جزو میراث فرهنگی ملت‌ها محسوب می‌شوند. میراثی که برای آنها ارزش تاریخی دارد. جواد مجابی شاعر و نویسنده معاصر دراین مورد به «ایران »می‌گوید:«این یک سابقه بسیار زیبایی در جهان است که خانه هنرمندان را برای دیدار آیندگان حفظ می‌کند. در واقع یک میراث فرهنگی زنده مورد توجه جهانگردان است. مثلاً خانه شکسپیر در استنفورد انگلستان. نه فقط خانه و محل کار شکسپیر را بلکه خانه خویشاوندانش را هم حفظ کردند. یا در آلمان منازلی که اقبال لاهوری حتی اجاره نشین بوده است کنار خانه پلاکی زدند که او در آنجا زندگی کرده است و...»
اکنون چند دهه‌ای است که در ایران هم به فکر حفظ این خانه‌ها افتاده‌اند. مجابی به خانه جلال آل احمد اشاره می‌کند و می‌گوید: «یکی از نمونه‌هایش خانه جلال آل احمد است که اخیراً ثبت شده اما کاربرد این خانه‌ها معمولاً درست نیست. خانه نیما دچار مشکل شد و خریداری پیدا شد. بعضی از این خانه‌ها را از ثبت خارج می‌کنند و خانه سپانلو هم ثبت نشد و تقریباً تکلیفش روشن نیست. در این خانه جلسات کانون نویسندگان برپا شده و ده‌ها شاعر و نویسنده و هنرمند در این خانه جمع می‌شده‌اند و خاطرات بدیعی از آن دارند. همه ما نویسندگان و شعرا از آن جا خاطره داریم. این باید یا خانه شعرا شود یا نویسندگان که خانه‌ای ندارند، خانه‌ای که باید سفت و سخت حفظ شود. اما حالا این خانه دست بانک است و معلوم نیست تکلیفش چه می‌شود، اما خانه‌هایی مثل خانه آل احمد که حفظ شده یکی از بهترین کارکردهایش این بود که مرکز نویسندگان جوان ایرانی شود. اکنون تشکل صنفی رسمی به‌نام تشکل نویسندگان تهران چه جایی بهتر از خانه آل احمد دارد که در اختیارشان قرار بگیرد و جلسات ادبی‌شان را آنجا تشکیل دهند.»
این نویسنده معاصر از شکل و شمایل موزه شدن این خانه‌ها هم گلایه دارد؛ ازاینکه به برخی آدم‌ها داده شده تا درآمد کسب کنند نه به گروه‌ها و انجمن‌های ادبی. او در ادامه می‌گوید: «این کارها منتفی‌کننده تمام کوشش‌های قبلی خواهد بود. من و دولت آبادی قبل از اینکه موزه شود گفتیم که بهترین کارکرد این خانه این است که در کنار کافی شاپ و موزه در اختیار انجمن‌ها و گروه‌های ادبی قرار بگیرد.البته این مشکل فقط مربوط به خانه جلال نیست و به همه مربوط می‌شود. یکی از کارهای خوبی که دانشگاه تهران کرده است خانه آقای مقدم نزدیک حسن آباد را بازسازی کرده؛ هم موزه است و هم کافی شاپ، تا مردم هم استراحت کنند وهم نظاره گر بخشی از تاریخ مملکت شوند.»
مجابی پیشنهاد می‌دهد که این خانه‌ها باید کاربری برای اهالی قلم داشته باشد و محلی برای رفت و آمد مردم باشد تا زنده بماند.
خانه شعرا و ادبا ارزش تاریخی و بومی
و تبارشناسانه برای نسل آینده دارد
علی مسعودی نیا که خود روزنامه‌نگاراست، درباره خانه به جا مانده از اهالی شعر و ادب و ارزش آنها به لحاظ فرهنگی می‌گوید: «در ادبیات غرب نظریه‌ای است به‌نام نقد ژنتیکی که خیلی تبارشناسانه است، برخلاف نظریه‌های ساختارگرایی که با متن طرف هستیم و به مؤلف کاری نداریم در نقد ژنتیکی اتفاقاً به مؤلف کار داریم. یعنی شیوه زیستن و محیطی که در آن پرورش پیدا کرده است، آن اتاقی که در آن نشسته و نوشته، حتی بازنویسی‌های پشت سرهم شعر که به نسخه نهایی رسیده و حتی دست خط شاعر با قلم یا آنچه که تایپ می‌کرده و... تمام اینها مدنظر قرار می‌گیرد و با رسیدن به یک رابطه معنادار بین مؤلف و متن ارزش انتقادی و تبارشناسانه پیدا می‌کند تا شگردشناسی یک مؤلف را بفهمیم که در چه شرایطی اعم از زیستی، ژنتیکی، اخلاقی، سبک زندگی کار کرده و آفریده و در نهایت اینکه با چه سیستمی به این آثار رسیده است از این منظر ما اصلاً در ایران بلد نیستیم. مسأله را ببینیم و حلاجی کنیم. من ندیدم کسی درایران تبارشناسانه کار کند. بنابراین یکی از این حیطه‌ها خانه شاعر می‌شود جایی که در آن کار کرده و نوشته. وسایلش، کاغذهای چرک نویس و پاکنویس همه اینها ارزش شگردشناسانه می‌تواند داشته باشد و ارزش تاریخی پیدا می‌کند. از یک سو بازتاب سبک زندگی شاعر در شعرش به چه شکلی بوده از طرفی هم ما می‌توانیم شگردشناسی را به نسل‌های دیگرآموزش دهیم و در آینده آن را انعکاس دهیم.»
او در ادامه معتقد است:«وجه دیگر ارزش تاریخی و بومی و فرهنگی این خانه‌ها است. اینها کسانی هستند که قله‌های ادبیات ما بودند و به نوعی توانستند جریان هایی ایجاد کنند که از بین آنها تعداد زیادی شاعر و نویسنده متولد شدند فارغ از اینها تأثیر فرهنگی دارند.میراث فرهنگی ما هر چه که از آن باقی مانده باید نگهداری و حفظ شود و اصلاً شایسته نیست که تبدیل به موزه و کافی شاپ و گالری شود.»
خانه مشاهیر گنج‌های میراث و روایتگر شهرند
الهام فخاری عضو شورای شهرتهران درمورد ارزش فرهنگی این خانه‌ها که تخریب یا در آستانه تخریب هستند، می‌گوید:«خانه‌ها از دوجنبه سرمایه ویژه شهر و شهروندان هستند. هر کدام از این خانه‌ها، نشانه‌ها و داستان یک دوره از تاریخ شهر را در سازه، نما، نقشه، فرم و فضا ارائه می‌کنند. هر خانه روایت مردمان در دوره‌ای از تاریخ است که سبک زندگی، طبقه اجتماعی-اقتصادی و چگونگی مناسبات اجتماعی را با خود دارد. برای نمونه به فرم پنجره‌ها و ایوان‌ها در دوران قاجار در مقایسه با دوره پهلوی اول یا دوره کنونی توجه کنید. تفاوت‌ها گویای ویژگی‌های اجتماعی و سیاسی دوران‌ها هم هست.»
او در مورد حفظ این خانه‌ها معتقداست: «بازسازی، نگهداری و فعال‌نگهداشتن خانه فرهیختگان و مشاهیر یک سرمایه‌گذاری کاملاً فرهنگی است. این خانه‌ها گویای تاریخ زیسته چهره‌ها و فرهیختگان ما هستند و می‌توانند بهترین جا برای تعامل نهادهای تخصصی فرهنگی باشند. از این خانه‌ها می‌توان برای برپایی کارگاه‌های ادبی و هنری یا رزیدنسی‌های هنر و فرهنگ بهره گرفت. خانه مشاهیر افزون بر میراث تاریخی و فرهنگی، گنج‌های میراث و روایت شهر به‌شمار می‌روند. دستگاه قانونی مسئول در برابر حفظ خانه‌ها در واقع سازمان میراث فرهنگی، گردشگری صنایع دستی است. با این همه شهرداری‌ها بویژه شهرداری تهران  طی دو دهه گذشته در تملک، بازسازی و نگهداری خانه‌ها همکاری و فعالیت مؤثر داشته و دارد.»

ندا سیجانی
خبرنگار
بعد از جنجال‌های اخیر، واحد نظارت و ارزشیابی دفترموسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام کرد«به‌منظور رفع شبهه‌ها و احترام به هنر موسیقی و حقوق علاقه‌مندان موسیقی، تمامی فیلم‌ها و مدارک مربوط به اجراهای کنسرت اخیر یکی از خوانندگان بررسی می‌شود و براساس نتیجه به دست آمده تصمیم‌گیری خواهد شد.»
پیروز ارجمند آهنگساز و مدیر کل اسبق دفترموسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سال 93 که مدیریت این دفتر را برعهده داشت در یک نشست خبری بیان کرد «به این دلیل که برخی از خوانندگان موسیقی پاپ در کنسرت‌هایشان از اجرای پلی بک استفاده می‌کنند، اجرای «پلی بک» را در تمام سالن‌های کشور ممنوع کرده‌ایم. قانونی که به گفته ارجمند آن زمان به کل ادارات ابلاغ شد اما حال این قانون لغو شده یا همچنان پیگیری می‌شود از آن بی‌خبر هستیم.
اودرگفت‌و‌گو با «ایران» گفت: در برخی ازجشن‌های ادارات و ارگان‌ها «پلی بک» به شکلی که خواننده روی صحنه برود و لب خوانی کند مرسوم بوده وهست وچندان دور از ذهن نیست و پیش ازحضور من در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این اتفاق به وفور مرسوم بود وحتی خوانندگان بسیارمعروف 30 تا 40 درصد کنسرت‌های خود را که در سالن‌ها اجرا می‌شد، به‌صورت پلی بک اجرا می‌کردند. البته این امربه نوعی کم فروشی محسوب می‌شود و اساساً با روند حرفه‌ای اجرای موسیقی ناسازگار است. به هرحال وقتی مردم پول بسیاری برای یک کنسرت چه پاپ یا سنتی یا... پرداخت می‌کنند بایستی روند اجرا در یک سطح استاندارد باشد، به همین دلیل تصمیم گرفتیم ناظرین بیشتری درسالن‌های کنسرت حضور داشته باشند و به‌صورت رندوم به اتاق‌های صدا و پشت صحنه بروند و اجرا‌ها را کنترل کنند، چرا که گاهی اوقات خوانندگان در دفتر موسیقی ما را هم  دور می زدند. بنابراین نقطه‌های نفوذ و شیطنت‌های آنها را پیدا کردیم و مانع از این گونه کارها شدیم. حتی با خوانندگانی که از دستگاه اتوماسیون صدا استفاده می‌کردند، برخورد کردیم.
او افزود: به عقیده من برخی از این اتفاقات به کمبود نیروی کارشناس و متخصص در دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاداسلامی و ادارات کل ارشاد برمی‌گردد. حتی در زمانی که من نیز مدیریت دفتر موسیقی را برعهده داشتم وضع به همین منوال بود و عملاً این کار از معایب دفتر موسیقی است. این درحالی است که بالغ بر 50 درصد فعالیت‌های دفترموسیقی نظارت است که متأسفانه در این امر هنوزهم اتفاقی نیفتاده است. البته این موضوع تنها به تهران خلاصه نمی‌شود بلکه در شهرستان‌ها نیز به‌همین صورت بوده است. این درحالی است که با حجم بالای فارغ‌التحصیلان موسیقی مواجه هستیم و این افراد می‌توانند در دفتر موسیقی فعالیت داشته باشند.
پیروز ارجمند ادامه داد: این راهم بگویم که برخوردهای غیر فرهنگی هم در این عرصه تقریباً هیچ گاه جواب نداده است. به‌نظر من در شرایط موجود تنها دفتر موسیقی می‌تواند سختگیری‌های خود را همچنان ادامه بدهد و بعد نظارتی‌اش را تقویت و طبق قانون برخورد کند.

یادداشت
جای خالی عارف و شیدا و چاووش

حمیدرضا نوربخش
مدیرعامل خانه موسیقی
ما بارها درباره استاندارد‌سازی در بحث موسیقی و نظارت بر عملکرد گروه‌ها و خوانندگانی که تازه به عرصه آمده‌اند، صحبت کرده‌ایم. نکته اساسی اینجاست که ما در تحلیل وضعیت و شرایط موسیقی باید یک پازل را در نظر بگیریم که قطعات آن به هم پیوسته‌ و همه ارکان آن در ارتباط با یکدیگرند. متأسفانه در این حوزه‌ هیچ سامانی وجود ندارد. رسانه‌ای که نداریم از آن صدا و موسیقی خوب و درست بشنویم و همین صداوسیما یکی از حلقه‌های این زنجیره است که می‌تواند برای مردم خوراک خوب تولید کند. وقتی این رسانه به وظیفه‌ خود درست عمل نمی‌کند، طبعاً مردم جذب فضای مجازی می‌شوند و خوانندگان با هر کیفیتی آنجا برای خودشان تریبونی دست و پا می‌کنند. همین می‌شود که سالیان سال گوش و ذائقه مردم با موسیقی خوب فاصله می‌گیرد و می‌رود به سمت موسیقی نازل و صدایی ناهنجار و کلامی سخیف که نام «شعر و ترانه» را یدک می‌کشد. اداره موسیقی ارشاد هم طبیعتاً وقتی می‌بیند که یک خواننده جوان با یک قطعه اینترنتی خود را در اینترنت مطرح می‌کند، راهی ندارد جز اینکه از این سرعت و جذب مخاطب جا نماند. یک زمانی آمدند برای اینکه موسیقی زیرزمینی را از حساسیت‌هایی که در جامعه به‌وجود آورده جدا کنند، آن را به روی زمین آوردند. اما نتیجه آن چیزی نشد که باید اتفاق می‌افتاد و حتی نتیجه‌ای عکس داد. تمامی نهاد‌های فرهنگی باید فکری کنند چرا که این نهادهای فرهنگی در کنار وظیفه ذاتی خود مبنی بر سیاستگذاری و نظارت، وظیفه حمایت از موسیقی خوب را هم دارند.
یک سؤال اساسی اینجاست که چرا موزیسین‌های مطرح و درجه یک ما امروز خانه نشین شده‌اند. آنها از کار افتاده نشده‌اند بلکه عطای حضور در چنین فضایی را به لقایش بخشیده‌اند. چهره‌های مطرح گروه عارف و شیدا و چاووش کجا هستند؟ کسی سراغی از آنها می‌گیرد؟ خیر. مسلماً آنها هم دوست دارند دیده شوند، کنسرت بگذارند اما شرایط طوری فراهم شده که برای مردم بستری ذهنی و فکری فراهم نشده تا این گونه موسیقی خوب را بشنوند. چرا موسیقی دهه شصت را فقط مثال بزنیم. موسیقی پاپ ما در دهه‌های گذشته نیز چهره‌هایی درخشان داشت. محمد اصفهانی، علیرضا عصار، خشایار اعتمادی. فرق این چهره‌ها با چهره‌های نوظهوری که امروز در سطحی نازل با آنها روبه‌رو هستیم، در سواد آنهاست. آنها شعر را خوب می‌شناختند. موسیقی را بلد بودند و استعداد هم داشتند.  به نظر من باید فکری برای ساماندهی وضعیت موسیقی ما بخصوص در موسیقی پاپ بکنیم تا این وضعیت از چیزی که هست تأسف‌بار‌تر نشود.

آغاز فیلمبرداری جواد رضویان

با تکمیل فهرست بازیگران و اتمام پیش تولید، فیلم سینمایی «زهرمار» به کارگردانی «جواد رضویان» و تهیه‌کنندگی «جواد نوروزبیگی»، 13 مرداد ماه مقابل دوربین خواهد رفت.«زهرمار» در قالب طنزی اجتماعی روایت می‌شود و فیلمنامه این اثر به قلم «پیمان عباسی» به نگارش درآمده است.

جایزه «دوربان» برای فلسطین

«گزارش‌هایی درباره ساره و سلیم» موفق به کسب جایزه بهترین فیلم بلند از سی‌ونهمین جشنواره فیلم «دوربان» در کشور آفریقای جنوبی شد.درام روان‌شناختی «گزارش‌هایی درباره ساره و سلیم» به کارگردانی «موید العیان» روایتگر تأثیرات سیاسی رابطه میان یک مرد فلسطینی و زنی است که در سرزمین‌های اشغالی زندگی می‌کند.  

مراحل پایانی ساخت «سیم ششم»

انیمیشن «سیم ششم» جدیدترین ساخته‌ «بهرام عظیمی» که در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تهیه می‌شود، به مرحله‌ ساخت موسیقی توسط فردین خلعتبری رسید.این انیمیشن 15 دقیقه‌ای درباره زندگی یک نوازنده ایرانی است که 90 سال پیش از دنیا رفته است.

مریم شهبازی
خبرنگار
همزمان با سالروز بزرگداشت شیخ اشراق، دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو درایران از آغاز تلاش برای ثبت جهانی نام این فیلسوف کشورمان در یونسکو خبر داد. انتشار این خبر در حالی است که «نجفقلی حبیبی» عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران از این موضوع گلایه دارد که چرا هنوز تلاش‌ها برای تأسیس مؤسسه‌ای برای معرفی سهروردی در کشور خودمان به هیچ سرانجامی نرسیده است.
روز گذشته همزمان با برگزاری ویژه برنامه‌های خاص گرامیداشت شیخ شهاب‌الدین سهروردی، حجت‌الله ایوبی از برنامه‌ریزی‌های انجام شده برای معرفی این فیلسوف ایرانی ابتدا به تمام ایرانیان و سپس به علاقه‌مندان حکمت اشراق گفت. البته او در سخنانش تأکید کرده که شیخ اشراق باید ابتدا به کمک شهروندان سهرورد و سپس با همت مردم و مسئولان زنجان به جهانیان معرفی شود. نجفقلی حبیبی، پژوهشگر فلسفه اسلامی که کارهای متعددی درارتباط با آثار شیخ اشراق انجام داده در همین رابطه به «ایران» گفت: «سهروردی بی‌شک یکی از سه شخصیت اثرگذار و بنیانگذار فلسفه اسلامی به شمار می‌آید، نخستین نفر از این سه نفر ابن سیناست که او را رئیس فلاسفه مشایی می‌دانند، دومی شیخ اشراق است که از او به عنوان بنیانگذار و توسعه دهنده فلسفه اشراق یاد می‌شود و نفر سوم نیز ملاصدراست که بنیانگذار حکمت متعالیه است.» وی با تأکید براین که از میان این فیلسوفان به شیخ اشراق بی‌مهری بسیاری شده ادامه داد: « برای ابن سینا در همدان و برای ملاصدرا هم مؤسسه حکمت صدرا مشغول فعالیت هستند اما برای شیخ اشراق که میانه این دو فیلسوف است نه تنها در زادگاه او، بلکه در تهران هم کاری انجام نشده است.»
این پژوهشگر فلسفه اسلامی با تأکید بر این که ما ایرانیان باید به خود ببالیم که هر سه فیلسوف بزرگ جهان اسلام ایرانی هستند گفت: «با این حال هنوز آنطور که باید و شاید در جهت معرفی سهروردی در داخل کشور خودمان کاری نکرده‌ایم، درهمین رابطه چند سالی است که از سوی انجمن فلسفه ایران درخواستی تسلیم شورای عالی انقلاب فرهنگی کرده‌ایم و خواهان تأسیس مرکزی برای توسعه اندیشه‌های سهروردی شده‌ایم.»
به گفته حبیبی بهتر است که چنین مرکزی در سهرورد - زادگاه سهروردی در زنجان - تأسیس شود، آن طور که این پژوهشگر فلسفه اسلامی گفت طی چند سال اخیر اهالی سهرورد با اینکه از تمکن مالی چندان زیادی برخوردار نیستند اما حتی برخی از آنان چندین قطعه زمین برای دایر کردن این مؤسسه به انجمن اهدا کرده‌اند.
وی افزود: «با وجود کم لطفی‌هایی که به شیخ اشراق در کشور خودمان شده در کشورهای دیگر از جمله امریکا و کشورهای اروپایی جایگاه والایی برای وی قائل هستند، طی نیم قرن اخیر به واسطه فعالیت‌های «سیدحسن نصر» و پروفسور «کوربن» فرانسوی جهانیان بیش از پیش با اندیشه‌های سهروردی آشنا شده‌اند.» وی یکی از مهم‌ترین دلایلی که منجر به اهمیت تفکرات شیخ اشراق شده را در این می‌داند که او اندیشه ایرانی قبل از اسلام را وارد فلسفه اسلامی کرده که از آن به عنوان «نور» یا همان «روشنایی» یاد می‌شود. سهروردی در همین رابطه به قرآن و آیاتی که در ارتباط با نور آمده هم استناد کرده، نور را از ایران باستان گرفته و با فلسفه اسلامی بسط داده است.
آن طور که حبیبی در سخنانش تصریح کرد از چند سال قبل در امریکا دوره دکتری بخش طبیعیات فلسفه سهروردی دایر شده و مقاله‌ها و تحقیقات مختلفی در ارتباط با وی انجام می‌شود. او ضمن استقبال از گفته‌های دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو درایران گفت:« ضرورت بسیاری در انجام این کار احساس می‌شود، تا به حال غفلت شده اما امیدوارم بزودی شاهد وقوع اتفاقات خوبی در این زمینه باشیم. از همه دوستداران سهروردی، چه درایران و چه در دیگر کشورهای جهان می‌خواهم تا همراهی بیشتری با انجمن فلسفه ایران داشته باشند.»

امیر جعفری در «زیر نظر»
بعد از رضا عطاران، امیر جعفری دومین بازیگری است که حضورش در فیلم «زیر نظر» نخستین ساخته سینمایی مجید صالحی قطعی شده است. «زیر نظر» بعد از فیلم‌های «قانون مورفی» و «طلا» سومین فیلمی است که رامبد جوان و محمد شایسته به‌صورت مشترک تهیه می‌کنند.

 انتصابات جدید در کتابخانه ملی ایران
انتصابات جدید در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران صورت گرفت.اشرف بروجردی، در حکمی «مظفر پاسدار شیرازی» را به سرپرستی معاونت توسعه مدیریت و منابع منصوب کرد. همچنین رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران در حکمی جداگانه، «هانیه گرائیلی» را به سرپرستی اداره کل حوزه ریاست، روابط عمومی و امور بین‌الملل منصوب کرد.

بازگشت سیروس مقدم به سینما
سیروس مقدم، کارگردان سریال پایتخت قرارشده بزودی کارگردانی فیلم سینمایی «قسم» را بر عهده بگیرد. فیلم سینمایی «شیخ مفید» آخرین فیلمی بود که سیروس مقدم در سال ۱۳۷۴ کارگردانی کرد.

برخورد با دستمزدهای غیر متعارف
شورایعالی با تهیه کنندگانی که دستمزدهای غیرمتعارف پرداخت کنند، به‌عنوان متخلف برخورد صنفی خواهد کرد. آن طور که سید غلامرضا موسوی عضو هیأت رئیسه شورایعالی تهیه‌کنندگان سینمای ایران گفته شرایط اقتصادی سینما به گونه‌ای است که باید «تعادل و کیان سینما» مورد توجه همه همکاران سینمایی، بخصوص تهیه‌کنندگان قرار بگیرد.

 153 میلیون دلاری شدن «مأموریت غیرممکن»
جدیدترین فیلم از مجموعه فیلم‌های «مأموریت غیرممکن» با ثبت فروشی بالغ بر ۱۵۳ میلیون دلار، رکورد فروش آغازین این مجموعه فیلم را جا به جا کرد.این فیلم به کارگردانی «کریستوفر مک‌کوری» و با تهیه‌کنندگی «جی.جی آبرامز»، «برایان بورک» و «تام کروز» همزمان با اکران در امریکا در ۳۶ بازار خارجی نیز اکران خود را آغاز کرد.

انتشار نسخه انگلیسی «نقره‌ماهی»
نسخه‌ انگلیسی کتاب «نقره ماهی» نوشته‌ محسن چینی‌فروشان منتشر شد.این کتاب را سیامک مظلومی به انگلیسی برگردانده و با تصویرگری سیدمیثم موسوی به چاپ رسیده است.