امام على عليه السلام :
گشاده رويى و محبتت را براى عموم مردم و عدالت و انصافت را براى دشمنت بكار گير. خصال ص147، ح178

موسیقی بی‌کلام یکی از مهم‌ترین بخش‌های موسیقی هر قوم و ملت است؛ به همین دلیل آشنا کردن مردم با آن رسالتی بزرگ است. کسانی که می‌توانند از موسیقی بی‌کلام لذت ببرند شاید از لحاظ اندیشه و درک هنری، جایگاه ویژه‌ای داشته باشند.

بخشی از گفت‌و‌گوی
این آهنگساز با ایسنا

فرهادی نقشی مهم در سینمای ایران داشته که بی‌تأثیر در هیچ کدام از ما نبوده است. از نوع فیلمسازی و سبک فیلمنامه‌نویسی‌اش بسیار آموخته‌ایم اما فیلمساز زرنگ و باهوش کسی است که بتواند از مهندسی سبک آثار ایشان به نحوی درست در فیلم‌هایش استفاده کند

گفت و گو با این کارگردان را
در صفحه‌ 8 بخوانید

نرگس عاشوری
خبرنگار
جشنواره فیلم کوتاه تهران به ایستگاه سی‌وششم رسیده است. این رویداد بین‌المللی در حالی از نوزدهم تا بیست و سوم آبا‌ن ماه در پردیس سینمایی ملت در حال برگزاری است که بعد از سی‌وپنج دوره برای اولین بار تماشای فیلم‌هایش رایگان نیست و بلیت‌ها از طریق سایت سینماتیکت به فروش رسیده است. این تغییر اگرچه با انتقاد فیلمسازان کوتاه حوزه تجربی و مستند همراه بوده اما طبق گفته برگزارکنندگان باعث ایجاد نظم در سالن‌های نمایش شده است.
شلوغ اما منظم
سید صادق موسوی مدیرعامل انجمن سینمای جوانان و دبیر جشنواره فیلم کوتاه تهران معتقد است با وجود بلیت فروشی این رویداد همچنان پرمخاطب اما بانظم است. او با اشاره به استقبال مخاطبان از بخش داستانی این جشنواره به «ایران» می‌گوید: «قیمت بلیت‌ها خیلی ناچیز و برای هر سئانس 5 هزار تومان بود. 24 ساعت قبل از آغاز جشنواره تمام بلیت‌های بخش داستانی فروخته شد و از روی اجبار هر روز از ساعت ۱۲ تا ۱۴:۳۰ در هر چهار سالن اکران فوق‌العاده خواهیم داشت.» او اولین تجربه بلیت‌فروشی در این رویداد سینمایی را موفق ارزیابی می‌کند و معتقد است از این سنت در سال‌های آینده هم استقبال خواهد شد: «در همین چند روز اول جشنواره شاهد نظم و انضباط بیشتری نسبت به سال‌های قبل هستیم. هم سالن‌ها سرشار از تماشاگر است و مخاطبان همگی صندلی دارند و هم فضای آرام تر و حرفه‌ای‌تری برای برقراری ارتباط فرهنگی با هنرمندان و دیدن فیلم‌ها ایجاد شده است.» به‌گفته موسوی، افزایش تعداد داوران هیأت انتخاب بخش داستانی از 5 نفر به 10 نفر از دیگر تغییرات این دوره از جشنواره است و دلیل آن کثرت آثار ارسالی به این بخش بوده است. دبیر جشنواره فیلم کوتاه تهران ارزیابی کلی اعضای هیأت انتخاب از آثار این دوره از جشنواره را پیشرفت تکنیکی و فنی آثار عنوان کرده و در ادامه ابراز امیدواری می‌کند که در سال‌های آینده شاهد رشد فیلم‌ها به‌لحاظ قصه و فیلمنامه باشیم. کاوه سجادی‌حسینی یکی از اعضای هیأت انتخاب بخش داستانی جشنواره هم بعد امیدوارکننده آثار این دوره را جذابیت‌های بصری و تکنیکال فیلم‌ها می‌داند. به گفته او، بازی خوب بازیگران، طراحی صحنه، طراحی لباس و توجه به جزئیات از نقاط قوت آثار این دوره از جشنواره است و پاشنه آشیل آنها فیلمنامه است. او درباره محتوا و مضمون غالب آثار به «ایران» می‌گوید: «اگر فیلم‌های کوتاه را آینه بدون سانسور پیرامون‎مان بدانیم فضای فیلم‌ها کمی تلخ و ناامیدکننده است. اغلب آثار به‌سمت وسوی خیانت، عشق‌های ممنوعه، طرد شدن و تنهایی و خشونت گرایش دارند که بخشی از این گرایش از تنهایی و افسردگی جمعی می‌آید و بخش دیگرش حاصل تأثیرناخودآگاهی است که از شبکه‌های ماهواره‌ای گرفته‌اند.»
غایبان پر سروصدای جشنواره
اما این دوره از جشنواره فیلم کوتاه همچون تجربه‌ دوره‌های گذشته نه صرفاً به‌خاطر حضورآثار قابل قبول بلکه به‌خاطر آثار بیرون مانده از این رویداد مورد توجه قرار گرفته است. اتفاقی که به‌گفته سید صادق موسوی چندان غیرمعمول هم نیست: «ما تابع قانون هستیم. نمایش هر فیلمی در جشنواره مستلزم دریافت پروانه نمایش از معاونت نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی است. سال گذشته 17 اثر با مشکل مواجه شد که در نهایت با رایزنی و گفت‌وگو 7 اثر مجوز گرفت و 10 اثر از حضور در جشنواره باز ماند. امسال هم از بین 190 اثری که معرفی کردیم تنها یک فیلم مجوز نگرفت و جایش در جدول برنامه نمایش خالی است». مقصود موسوی از تنها فیلمی که به‌دلیل صادر نشدن مجوز نمایش از جشنواره کنار گذاشته شده فیلم کوتاه «رآی» ساخته سپیده برنجی است. فیلمساز جوان «رآی» یک روز پیش از آغاز جشنواره با انتشار پستی در صفحه اینستاگرامش از کنار گذاشتن فیلمش از جشنواره با وجود ایجاد پروفایل فروش‌اش در سینماتیکت خبر داد و دلیل این کار را ایرادی عنوان کرد که به پوشش کودکان فیلم گرفته‌‌اند و از او شناسنامه خواسته‌اند تا مشخص شود که دختران خردسال به سن تکلیف نرسیده‌اند. در پی این اتفاق کریم لک‌زاده که قرار بود فیلم‌هایش در بخش مرور جشنواره پخش شود در حرکتی اعتراضی اجازه مرور آثارش را نداد. دبیر جشنواره فیلم کوتاه تهران در پاسخ به این سؤال که چقدر برای رفع مشکل این فیلم تلاش شده می‌گوید: «ما فیلم را انتخاب کردیم و فرض را هم بر صحت ادعای کارگردان گذاشتیم اما در مجموع شرایطی پیش آمد که فعلاً نتوانسته پروانه نمایش اخذ کند.»
حذف شدگان صاحب رأی
اما با آغاز جشنواره، لیست معترضان جامانده از جشنواره بلندتر شد. آزاده موسوی سازنده مستند «در جست‌وجوی فریده» - نماینده سینمای ایران در اسکار امسال- دیگر فیلمسازی بود که در فضای اینستاگرام از حذف فیلم کوتاهش خبر داد. او در این باره نوشت: «فیلم کوتاه «ملاقات» با رأی قاطع هیأت انتخاب برای شرکت در جشنواره فیلم کوتاه تهران برگزیده شده بود اما به دلایل نامشخص توسط مسئولان ذی‌ربط از این جشنواره کنار گذاشته شد» کاوه سجادی حسینی در گفت‌وگویش با «ایران» علاوه بر «رآی» و «ملاقات» از «آیسان» مهرشاد خردمندی به‌عنوان سومین فیلم کنار گذاشته از جشنواره نام می‌برد؛ فیلم‌هایی که در لیست هیأت انتخاب بخش داستانی بوده‌ اما به جشنواره راه پیدا نکرده‌ است. او می‌گوید: «مشکل «رآی» مسأله حجاب بود. مسأله «ملاقات» تم سیاسی‌اش و «آیسان» هم احتمالاً به خاطر جنبه‌های اروتیک دچار مشکل شده.» این عضو هیأت انتخاب بخش داستانی جشنواره فیلم کوتاه در ادامه از وجوه مثبت این آثار می‌گوید: «رآی» از معدود فیلم‌های امیدبخش جشنواره بود و یکی از انسانی‌ترین فیلم هایی‌ که گفت‌و‌گو را پیشنهاد می‌دهد. جالب اینکه موضوع فیلم در منافات با حذف است اما خودش قربانی همین مسأله شد» او «آیسان» را نیز یکی از آثار شاخص منتخب هیأت داوران می‌داند و در دفاع از این فیلم می‌گوید: «کارگردان به خاطر موضوع و موقعیت قصه ناگزیر است که یک چیزهایی را نشان بدهد. وقتی می‌خواهیم انسان بدی را نشان بدهیم باید بدی را نشان دهیم» کاوه سجادی حسینی درباره «ملاقات» هم می‌گوید به ضرس قاطع یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در سال اخیر دیده: «ملاقات» یکدست و بدون شعار است. یک فیلم واقعی است و نباید از واقعیت‌ها فرار کرد. پرداختن به برخی موضوعات به خاطر واهمه و زنگ خطری که ایجاد می‌کند مثبت است. اطمینان دارم برای این فیلم کوتاه هم همچون «در جست‌وجوی فریده» اتفاقات خوبی خواهد افتاد»، سید صادق موسوی اما در واکنش به تعداد فیلم‌های حذف شده این دوره از جشنواره می‌گوید که «ملاک آن چیزی است که به‌عنوان فهرست آثار راه یافته منتشر کردیم. از این فهرست فقط یک فیلم (رآی) بود که امکان نمایش در جشنواره را نیافت»
گریزی از تن دادن به قانون نداریم
همانطور که دبیر جشنواره فیلم کوتاه می‌گوید اقتصاد فیلم کوتاه اقتصاد پویایی نیست و هنرمندان با این  امید فیلم‎هایشان را تولید می کنند که در جشنواره‌های داخلی یا خارجی دیده شوند. کاوه سجادی حسینی در پاسخ به این سؤال که تا چه میزان می‌شد فرصت دیده شدن این فیلم‌ها را ایجاد کرد می‌گوید: «نمی خواهم از سانسور دفاع کنم چون از این اتفاق ناراحت هستم. این سه فیلم می‌توانستند فیلم‌های مطرح جشنواره باشند ولی همه کشورها یک عرف و قانونی برای فیلمنامه‌هایشان دارند. وقتی قبول کردیم در یک رقابت شرکت کنیم باید همه قواعد بازی را بپذیریم و سلیقه و نقطه نگاه جشنواره به پیرامونش را مدنظر قرار دهیم.» او البته در ادامه تأکید می‌کند که این سانسور نباید موجب سانسور فیلم‌های حاضر در جشنواره باشد: «فیلم‌های خوبی هم در جشنواره وجود دارد که توانستند یا سانسور را دور بزنند یا اصلاً وارد خطوط قرمز نشوند. با سانسور (فیلم‌های حذف شده) موجب سانسور و زیر سؤال رفتن فیلم‌های حاضر در جشنواره نشویم» این عضو هیأت انتخاب همچنین به تلاش‌های دبیر جشنواره برای برطرف کردن مشکل نمایش فیلم‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید: «خیلی از فیلم‌ها می‌توانستند با سهل‌انگاری و بی‌تفاوتی دبیر و دست اندرکاران از رقابت باز بمانند ولی من شاهد بودم که تلاش‌های آقای آرش رصافی و آقای صادق موسوی باعث شد تعداد فیلم‌های بیرون مانده از دایره رقابت بیش از این نباشد.»
غرزدن یا جر زدن
آزاده موسوی کارگردان فیلم «ملاقات» معتقد است اگر چه کنار گذاشتن «ملاقات» از رقابت در جشنواره فیلم کوتاه به خودی خود اتفاقی تلخ و آزاردهنده است اما آنچه این حذف شدن را توهین‌آمیز می‌کند عدم ارائه توضیحات از سوی مدیران مربوطه است. او به «ایران» می‌گوید: «بخش زیادی از ناراحتی من این است که دلیل کنار گذاشتن فیلم را نمی‌فهمم. اینکه توضیحی درباره حذف فیلم اعلام نمی‌شود را توهین‌آمیز می‌دانم. طبق اطلاعات من، فیلم همه رأی هیأت انتخاب را گرفته اما به لیست نهایی راه پیدا نکرده! باید توضیح داده شود که علت این اتفاق و حذف چیست. اگر در فیلم چیز بدی وجود دارد باید توضیح بدهند تا بدانیم مشکل فیلم چیست و آن را تکرار نکنیم.» پاسخ دبیر جشنواره فیلم کوتاه تهران به چرایی عدم ارائه توضیحات به صاحبان فیلم‌های حذف شده این عبارات است: «بیش از 1500 فیلم به جشنواره راه پیدا نکرده‌اند. ما به هیچ‌کدام توضیح نمی‌دهیم که دلیلش چه بوده است. هر کس که در جشنواره شرکت کرده یعنی قواعدش را پذیرفته است. وقتی فیلمش را به دبیرخانه ارسال کرده باید تابع قوانین و آیین‌نامه جشنواره باشد.»

ایثار قنواتی
خبرنگار
جشنواره فیلم تسالونیکی شامگاه یکشنبه به کار خود پایان داد؛ جشنواره‌ای که یکی از مهم‌ترین اتفاق‌های سینمایی جنوب شرق اروپا است و هر سال در شهر زیبای تسالونیکی در یونان برگزار می‌شود.

شامگاه یکشنبه مراسم اختتامیه شصتمین «جشنواره بین‌المللی تسالونیکی» در سالن المپیا برگزار شد. سالنی تاریخی با نقاشی‌ها و معماری زیبا که شصت سال است میزبان اهالی سینما، بازیگران و کارگردان‌ها و علاقه‌مندان به نمایش فیلم است. در این مراسم تندیس اسکندر طلایی به فیلم «آتش خواهد آمد» و کارگردان اسپانیایی‌اش الیور لکس رسید؛ فیلمی محصول مشترک اسپانیا، فرانسه و لوکزامبورگ که باعث شد لکس شب اختتامیه جشنواره را با تندیس اسکندر طلایی و جایزه نقدی پانزده هزار یورویی ترک کند. لکس که در فرانسه به دنیا آمده و در اسپانیا بزرگ شده خودش را یک کارگردان اسپانیایی می‌داند. «آتش خواهد آمد» در جشنواره کن امسال هم جایزه نوعی نگاه را از آن خود کرده بود. با کسب این موفقیت جدید برای کارگردانش، به‌نظر می‌رسد بعد از این بیش‌تر نام او را در سینمای جهان خواهیم شنید. در شصتمین دوره جشنواره تسالونیکی جایزه بهترین بازیگر مرد هم به آمادور آریاس اسپانیایی برای بازی در همین فیلم رسید.
تندیس اسکندر نقره‌ای و جایزه نقدی هشت‌هزار یورویی این دوره از جشنواره تسالونیکی نصیب فیلم «تب» محصول برزیل، فرانسه و آلمان شد؛ فیلمی به‌کارگردانی مایا دارین که در جشنواره‌‌های فیلم شیکاگو و لوکارنو هم درخشیده و جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرده بود. تندیس اسکندر برنزی این جشنواره که با عنوان جایزه ویژه هیأت داوران هم شناخته می‌شود به فیلم «آهنگی بدون نام» به کارگردانی ملینا لئون و محصول مشترک پرو، امریکا و اسپانیا رسید. جایزه بهترین بازیگر زن این دوره‌ جشنواره هم نصیب گرتا فرناندز اسپانیایی برای بازی در فیلم «دختر یک دزد» رسید. در جشنواره امسال تسالونیکی دو فیلم از سینمای جریان اصلی ایران حضور دارند که در بخش افق‌ها شرکت داده شدند. یکی «سرخ‌پوست» به کارگردانی نیما جاویدی و دیگری «متری شیش و نیم» ساخته تحسین‌شده سعید روستایی که هفته پیش در جشنواره توکیو دو جایزه مهم برنده شد هم حضور داشتند. اما در فهرست برندگان نهایی نام هیچ‌کدام به چشم نخورد تا نمایندگان سینمای ایران دست خالی از این جشنواره به کشورشان برگردند.  تسالونیکی که 10 روز گذشته به بستری کاملاً سینمایی تبدیل شده بود حالا آرام آرام به‌همان شهر کوچک در حاشیه دریای اژه تبدیل می‌شود. کم‌کم با میهمان‌های سینمادوستش از سراسر جهان خداحافظی می‌کند و فیلمساز‌ها و داوطلب‌های پرشمارش کارت‌های جشنواره را از دور گردنشان درمی‌آورند و تیشرت‌هایی با تصویر دخترک صورت خط‌ خطی جشنواره روی آن، که به‌عنوان یادبودی از روزهای پرجنب‌وجوش تسالونیکی در کمد لباس‌ها جا خوش خواهد کرد.

رضا حیدرنژاد
نویسنده و کارگردان
سینما که به‌عنوان هنر، باید نقش اصلی و اساسی در آگاهی‌بخشی و گسترش عدالت داشته باشد، دیر زمانی‌ است که از این رسالت خود فاصله گرفته و چنان در چنبره بی‌سامانی و بی‌عدالتی گرفتار آمده که بسیاری از عوامل تولید بویژه فیلمسازان مستقل و کاربلد، که حرفه‌ای جز سینما ندارند از حرفه خود دور مانده و به حاشیه رانده شده‌اند، متأسفانه نتیجه غایی چنین ساختاری، مرگ بی‌رحمانه استعداد‌ها وعقب ماندگی هنر سینماست، خالی ماندن عرصه سینما از کاردانان، باعث ظهور و حضور جریان دیگری در سینما شده است که این حرفه را، جز برای نام و نان نمی‌خواهند و بعضاً حتی کمترین شناختی از هنر واقعی سینما ندارند و برای رسیدن به هدف ناپسند خود، گذر از هر مرز اخلاقی را جایز می‌دانند و گاه برای رسیدن به مقصود خود، حقایق را وارونه نشان می‌دهند. عجیب اینکه سازمان‌ها و نهاد‌های ذیربط، با تقسیم فیلمسازان به خودی و غیرخودی و پرداخت رانت‌های کلان به افراد مورد تأییدشان، بیشترین نقش را در تولید فیلمسازان وابسته و به حاشیه راندن فیلمسازان مستقل‌ دارند، در حالی که هرکس که دغدغه سینما و بهره وری از رسالت آن را داشته باشد، نیک آگاه است که این نوع فیلمسازی، رو به بیراهه راندن است و هدفی جز کسب شهرت و ثروت ندارد و در نهایت با یافتن فرصت، باعث انحطاط هنر سینما و فروپاشی ارزش‌های جامعه خواهد شد. این در حالی است که فیلمسازان واقعی و دوستداران راستین هنر، اهداف والاتری را دنبال می‌کنند، آنان علاوه بر خلق لحظات شیرین و ماندگار برای مخاطبان، همواره سعی در ارتقای فهم عمومی و درک درست از شرایط انسانی و اجتماعی و تاریخی دارند و بزرگترین آرزوی شان، چیزی جز هدایت جهان به سمت و سوی خوبی‌ها نیست، اینان به‌طور خستگی‌ناپذیری، آیینه تمام قدی در مقابل مردمان و حاکمان می‌گیرند تا شناخت بهتری از نقاط تاریک و روشن زندگی و جامعه ارائه دهند و اگر گاه آیینه‌ها بیشتر روی نقاط تاریک نشانه می‌روند، همیشه به‌دلیل درشت نمایی زشتی‌ها و ناهنجاری‌ها نیست، بلکه دلیل آن رسالتی است که ایشان برای هنر قائل‌اند و از هر نوع زشتی و پلیدی و پلشتی گریزانند و همواره جامعه را شیشه‌ای و زندگی مردمان را غرق در نور و روشنایی می‌خواهند، هنرمندان راستین نمی‌توانند نسبت به بی‌عدالتی و ناهنجاری‌های اجتماعی و اخلاقی بی‌تفاوت باشند و هنر خود را جهت تأمین مایحتاج زندگی در خدمت اهداف دیگری قرار دهند، بعضی از این هنرمندان همانند قهرمانان اسطوره‌ای، زندگی خود را در جنگ با جهل، تباه می‌کنند تا مشعل دانایی را بر ذهن‌های تاریک بتابانند، چنین هنرمندانی قهرمانانی هستند که شایسته حرمت، احترام و زندگی عادلانه را دارند، نه در کنج خانه نشستن و خون دل خوردن.
متأسفانه روابط حاکم بر سینمای این روزها، باعث شده تا بسیاری از هنرمندان راستین، پیش از موعد ساکن موزه‌های غبار گرفته و عاری از بازدید‌کننده شوند. امید که روزی، چاره‌ای برای برون رفت از این شرایط نامنصفانه توسط حامیان واقعی و دلسوزان راستین هنر این مرز و بوم، اندیشیده شود.

علیرضا سیف الدینی نویسنده و مترجم
گفته‌های سخنگوی نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران در روزهای اخیر حاکی از آن است که به احتمال زیاد بهار آینده، ترکیه به‌عنوان میهمان ویژه در این رویداد بین‌المللی شرکت خواهد کرد. انتخاب میهمان ویژه از این جهت اهمیت دارد که برای هر دو طرف میهمان و میزبان شرایطی جهت انجام هرچه بیشتر تعاملات فرهنگی فراهم می‌کند.

انتخاب ترکیه به‌عنوان میهمان ویژه نمایشگاه کتاب تهران از چند جهت اهمیت دارد. نخستین و مهم‌ترین جهت را می‌توان در وجود شباهت‌های مختلفی دانست که بین دو ملت ایران و ترکیه وجود دارد؛ شباهت‌هایی که نه تنها ریشه در نزدیکی جغرافیایی و سبک زندگی مردمان هر دو کشور دارد، بلکه برخاسته از تاریخ، فرهنگ و نقاط مشترک بسیاری‌ است که از گذشته‌های دور این دو ملت را به هم نزدیک کرده است. اگر ترکیه به‌عنوان میهمان ویژه نمایشگاه کتاب انتخاب شود و مسئولان هم برنامه‌ریزی صحیحی داشته باشند می‌توان به پررنگ‌تر‌شدن هر چه بیشتر این رفت و آمدهای فرهنگی امیدوار شد. ما و ترکیه نه تنها از بُعد تاریخی، بلکه از جهت فرهنگی هم نقاط اشتراک بسیاری داریم.
اما نکته دیگری که بد نیست اشاره‌ای هم به آن شود شباهتی‌ است که بین نویسندگان معاصر هر دو کشور در جهت تلاش برای نقد مشکلات جوامع خود وجود دارد؛ هر چند که به هر حال این یکی از وظایفی‌ است که برای ادبیات داستانی، بویژه در حوزه رمان برمی‌شمارند. شما اگر به سراغ آثار ترجمه شده بازار نشر ایران و ترکیه بروید از این بابت هم با ویژگی‌های مشترکی در انتخاب مترجمان روبه‌رو می‌شوید. با این حال آنقدر که نویسندگان ترکیه‌ای در ایران معرفی شده‌اند آثار نویسندگان معاصر ما آنجا ترجمه نشده است. این مسأله ریشه در دلایل مختلفی دارد. اغلب مترجمانی که در کشور ما دست به ترجمه آثاری از ترکی استانبولی زده‌اند خودشان هم ترک‌زبان هستند و متولد مناطقی همچون تبریز و... اما ما در ترکیه با مترجمانی که با زبان فارسی آشنایی داشته باشند جز در چند مورد بسیار محدود روبه‌رو نیستیم. مسأله دیگری که نباید فراموش شود اهمیتی است که دولت ترکیه برای ترجمه آثار خود به زبان‌های دیگر قائل است، موردی که خودم هم تجربه‌ای در آن داشته‌ام: چند سال قبل از طرف سفارت ترکیه برای گفت‌و‌گویی دعوت شدم. وقتی به آنجا رفتم از این گفتند که علاقه‌مندند فعالیت جدی‌تری در ترجمه آثار آنان به فارسی داشته باشم. برای اطلاع از اینکه بدانم آنها هم همچون مسئولان فرهنگی ما ممنوعیت‌هایی در ترجمه دارند یا نه، نام چند کتاب را بردم. اما دیدم مشکلی با هیچ کدام نداشتند. این مهم‌ترین مسأله در بحث ترجمه است. آنها به ناشران و مترجمان خارجی یارانه می‌دهند تا آثارشان به فراتر از مرزهای جغرافیایی ترکیه راه پیدا کند و در این مسیر خط قرمز و اعمال سلیقه‌ای هم در کارشان وجود ندارد. این نکته‌ای‌ است که مسئولان فرهنگی ما هم اگر خواهان انتشار آثارمان در کشورهای دیگر باشد باید از آن غفلت نکنند. البته ترجمه صرف هم به تنهایی کار چندانی پیش نمی‌برد؛ چون وقتی اثری به زبانی دیگر ترجمه شد آن وقت باید شرایطی برای برگزاری جلسات معرفی و نقد و بررسی‌اش برگزار شود. این مسأله‌ای است که ترکیه‌ای‌ها نشان داده‌اند بهای زیادی برای آن قائلند. اما مسئولان ما هنوز کاری در این زمینه انجام نداده‌اند. اگر ترکیه به‌عنوان میهمان ویژه نمایشگاه کتاب تهران انتخاب شود اتفاق خوبی‌ روی می‌دهد. اما اثرگذاری آن وقتی مطلوب می‌شود که زمینه‌ها و زیرساخت‌های لازم برای تعاملات بین دو کشور کاملاً فراهم شود.

یگانه خدامی
دیروز وقــــــــتی نمایندگان مجلس وارد صحن علنی شدند یک بیانیه یا به اصطلاح شب نامه روی میزهایشان دیدند که علیه رئیس جمهوری نوشته شده بود. عنوان این بیانیه «تقابل صریح و توهین‌آمیز رئیس جمهوری با رهبر معظم انقلاب اسلامی» بود و به سخنرانی حسن روحانی در یزد درباره فساد اشاره داشت. بالای این بیانیه دستور «تکثیر» و «جانمایی» آن نوشته شده بود و یکی دو ساعت بعد از آن هم نام نویسنده بیانیه فاش شد؛ مجتبی ذوالنوری نماینده قم و رئیس کمیسیون امنیت ملی.
علیرضا رحیمی نماینده مجلس در توئیتر نوشت: «توزیع بیانیه بی‌هویت علیه رئیس جمهوری درصحن مجلس اعتراض شدید نمایندگان در تخلف ازمصوبه هیأت رئیسه مجلس(مشخص بودن تهیه‌کننده هر بیانیه) را درپی داشت. مخالفین دولت مطالبه شفافیت توسط رئیس جمهوری را تقابل با رهبری عنوان کرده‌اند! موضوع را در اولین جلسه هیأت رئیسه، مطرح خواهیم کرد.»
اینکه رئیس کمیسیون امنیت ملی این بیانیه را تهیه کرده یکی از موضوعاتی بود که مورد توجه کاربران شبکه‌های اجتماعی قرار گرفت و درباره‌اش اظهارنظر کردند. ضمن اینکه بسیاری از آنها به اینکه انتقادهای رئیس جمهوری به مذاق بعضی‌ها خوش نیامده اشاره می‌کردند.
کاربران با هشتگ شب نامه درباره این مسأله می‌نوشتند: «رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس...دقت کنید رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس، علیه رئیس جمهوری شب نامه پخش کرده!»، «میشه روزنامه چون توی روز روشن جلوی دوربین مجلس آوردن گذاشتن معلومه که کار کیه.»، «رئیس کمیسیون امنیت ملی کشورمون به گفته همکارانش علیه رئیس جمهوری کشور شب نامه پخش میکنه توی مجلس و دوقطبی می‌کنه فضا رو.
این درد رو به کی بگیم؟ به کجا ببریم این بغض‌رو؟»، «اونی که توی مجلس شبنامه بدون اسم و امضا و خلاف آیین‌نامه علیه رئیس جمهوری پخش می‌کنه کیه؟ آفرین رئیس کمیسیون امنیت ملی جناب ذوالنوری»، «انتخابات مجلس نزدیکه! این‌ها رو خوب بشناسید، بخوانید و فراموش نکنید!»، «ذوالنور شفافیت رو در تقابل با رهبری دانسته»، «ذوالنور مگه رئیس کمیسیون امنیت ملی نیست؟»، «موضوع فسادهای صداوسیما ابتدا از طرف سرافراز که یکی از چهره‌های اصولگراست، مطرح شد. در نتیجه حملات به روحانی و انتشار بیانیه علیه او فقط بیانگر برخوردهای سیاسی و جناحی است؛ امثال ذوالنور که بیانیه علیه روحانی در مجلس پخش می‌کنند فقط فکر‌منافع مادی و سیاسی
خودشان هستند.»

حس تماشای نقاشی‌های عباس کیارستمی مانند تماشای فیلم‌های اوست، درست مثل عکس‌ها؛ نگاه خاص او به زندگی و هنر چنان نخ تسبیح قدرتمندی است که با تغییر مدیوم هنری اتفاق بنیادینی در اثر رخ نمی‌دهد، این روزها فرصت ناب دیدار از مجموعه نقاشی‌های کیارستمی در گالری گلستان سنگ محک خوبی برای این گزاره است.
کیارستمی طبیعت‌گرا که اوج زیبایی و آرامش را در یک تک درخت در دل دشت یا وسعت گندم‌زار جست‌و‌جو می‌کند تصویر آشنایی از اوست که حالا با رونمایی از مجموعه نقاشی‌هایش در دو دهه، مثلث مدیوم هنری‌اش را تکمیل می‌کند.